Otworzyłem oczy. I Bogu dzięki, bo śnił mi się koszmar. Byłem Laurą, moją narzeczoną. W gęstym lesie uciekałem przed jakimiś zamaskowanymi asasynami, którzy wymachiwali włóczniami i katanami; ni to rycerze, ni to ninja... Zresztą nieważne, sny wydają się naprawdę żałosne, kiedy się o nich opowiada. Tak więc - otworzyłem oczy, a mój wzrok od razu padł na stojący przy łóżku zegarek. „Czwarta nad ranem", jak w piosence Starego Dobrego Małżeństwa. To by pasowało; nie jest jeszcze jasno, ale ciemno też już nie. Widno. To dość dobre słowo. Widnawo?
Uniosłem głowę i rozejrzałem się po pokoju. Boże, tylko nie to, dookoła są drzewa, cały las! Odruchowo przeniosłem wzrok na łóżko, gdzie, jak mniemałem, spała Laura. I prawie podskoczyłem. Czaił się tam asasyn. Bezszelestnie skradał się w moim kierunku.
Nie, to po prostu nadal jest sen, ten cholerny sen. Uszczypnąć się, tak, trzeba się uszczypnąć! Podobno działa!
Au!

*

Otworzyłem oczy. I Bogu dzięki, bo sen miałem idiotyczny. Na wszelki wypadek zlustrowałem wzrokiem cały pokój. Wszystko wydawało się być w porządku; koło mnie leżała Laura, nasze rzeczy znajdowały się dokładnie tam, gdzie je wczoraj zostawiliśmy. Mogłem ze spokojem popatrzeć po sobie.
Nie, dajcie spokój! Byłem ubrany w czarny strój, a buty miałem zawinięte w jakieś miękkie szmaty. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że w ręce trzymam zakrzywiony sztylet. Byłem asasynem.
Jeszcze raz. Po prostu jeszcze raz muszę się uszczypnąć.
Au!

*

Otworzyłem oczy. Ostrożnie rozejrzałem się wokół, ale nie dostrzegłem nic podejrzanego. Byłem sobą we własnym pokoju, obok smacznie spała Laura. Na wszelki wypadek wstałem i obszedłem pomieszczenie dookoła. Wyjrzałem przez okno - żaden las nie podchodził pod mury domu. W kuchni i łazience wszystko w porządku, morderców też ani śladu. Odetchnąłem z ulgą. Spojrzałem na zegarek, który wskazywał kilka minut po godzinie piątej. „Skurczypieczone, wcześnie" - pomyślałem, po czym z SDM-em zanuciłem: „Godzina słynna: piąta pięć, naciska budzik, dźwiga się...". Położyłem się obok Laury.
Jakoś nie mogłem zasnąć. Patrzyłem na zegarek, myśląc o wszystkim i o niczym. „Skurczypieczone?" - zauważyłem nagle. - „Przecież ja tak nie mówię". Poza tym, niemal nie znam Starego Dobrego Małżeństwa, to klimaty Laury z harcerskich czasów. Piosenki dla robotnika rannej zmiany nawet nie znam tytułu, a tu... O, właśnie.
Trzeba się uszczypnąć, choćby na wszelki wypadek.
Au!

*

Laura otworzyła oczy. „Skurczypieczone..." - przeszło jej przez myśl. - „Co za popieprzony sen!"
Odetchnęła głęboko i ułożyła się wygodniej, mocniej przytulając się do śpiącego obok narzeczonego.