Thori stała przy oknie, patrząc na brudne dachy szop, ułożone w dole na wzór zużytych klocków rozpieszczonego dziecka. Czasem nie była pewna, czy są rzeczywiście tak brudne, czy to raczej zmatowiałe szkło osadzone we framugach jej subtelnie ubogiej siedziby, jeszcze bardziej zakrzywiało brudny wizerunek miasta.
Była zmęczona.
Obracała bezwiednie w dłoni kryształ zawieszony na jej szyi. Srebrny łańcuch, nie napięty błyskał nieregularnie w rytm poruszeń. Zapadał zmrok.
Westchnęła cicho i wsparła się dłońmi o parapet, upuszczając kryształ, który zatańczył, łagodnie rzucając na skórzany kaftan wątłe refleksy zachodzącego słońca.
- Dobrej nocy, Szrer.
Sięgnęła po uchwyty, którymi zamykano zewnętrzne okiennice. W pokoju zapadła ciemność.
Tylko dla potrzeb umysłu, ale zapaliła dwie olbrzymie świece stojące na wielkim dębowym biurku. Światło rozpełzło się po pomieszczeniu, pokazując stare zniszczone fotele z wytartą tapicerką i nie pasującą do nich za grosz sofą*.
Dziewczyna ściągnęła kryształ z szyi i położyła go na blacie biurka. Usiadła w kolejnym zniszczonym fotelu.
Musiała sprzedać pulchne życiem pledy. Poniekąd to dobrze, bo ukąszenia robactwa w nich zadomowionego, tak bardzo dały jej się we znaki, że musiała przemyśleć wizytę u Mądrej Florii. Oczywiście na korzyść sakiewki tej ostatniej.
Pledów nie było, były stare obicia za to, obsypane białym proszkiem, który niweczyć miał ekspansję kolejnych ukąszeń.
Thori pomasowała policzek. Źle się działo. Klienta nie było żadnego od niemalże miesiąca. Wszyscy nagle wierni się stali, uczciwi...
Westchnęła znów. W komis poszły także jedyne dwie suknie, kolia babki Kamelii i stary gramofon. Jedyna chyba wartościowa rzecz, jaką jeszcze miała, leżała na stole i błyskała w świetle świec. Neghlon.
Więcej nieszczęścia z tego przedmiotu i nieprzyjemności, niż z lokatorów na gapę, których przygarnęła, razem z pledami handlara w Szrerze.
No ale kryształ był niezbędny. W zawodzie, który wymagał wiedzy kto, z kim i gdzie, możliwość komunikowania się tak szybkiego, jaki oferował neghlon, była wystarczającym powodem do posiadania takowego.
Sięgnęła do szuflady i wyciągnęła papiery.
Kilka teczek leżących na wierzchu wykrzywiło jej twarz niesmakiem.
„Rzeźnik Mastariah”
Niecny mąż, kiepski gracz, hazardzista bez dna i wielbiciel młodych dziewek. Chyba tylko Numa miała ubaw przy tej sprawie. Szybko rozprawiła się z facetem. Cienkim głosem piszczał, kiedy go wlokła po schodach domu rodzinnego...
Spojrzała na inną teczkę.
„Marine Holzrel”
Panna średnio obdarzona urodą, ale za to tęgim umysłem, i talentem charyzmy nie do skruszenia.
Zajęło im ładny tydzień wyłuskanie drogi, jaką przepuszczała znikające szlachetne kamienie męża. Jubiler był wdzięczny wielce.
Przesunęła ręką papiery. Jedyny na jej dłoni pierścień łagodnie wchłonął światło świec. Wykonany w całości z czarnego kamienia służył jej za znak firmowy i pieczęć. Prosty symbol drzewa zamkniętego w dłoniach. Rozpoznawalny w pewnych sferach. Swego czasu.
Żyzny okres w historii jej przybytku wydawał się mieć miejsce co najmniej eony temu. Nie tęskniła za tym przemykaniem po dworskich zaułkach, jednak dnie wtedy miała zapełnione pracą i działaniem. Rozkoszą demaskowania najskrytszych tajemnic akuratnych celów.
I ładnie zarabiała.
Z westchnieniem oparła się i zarzuciła nogi na blat biurka. Przysunęła kolejną teczkę.
„Serho”.
Pogładziła równe pismo w zamyśleniu, nie otwierając woluminu. Znała ryciny, szkice i każdą literkę na pamięć. Nigdy ich nie zapomni. Podobnie, jak tego imienia...

Krótki podmuch zawirował, rozwiewając rozpuszczone, lekko kręcone, kasztanowe włosy dziewczyny. Świece syknęły i zgasły.
Dziewczyna potrząsnęła głową.
- I po co to wszystko?
Na powrót zapaliła świece.
- Skoro chcesz teatralnie strasznego wejścia, zrobiłabyś coś z tym zapachem...
Podniosła wzrok i spojrzała na okutaną w czarną pelerynę postać. Uśmiechnęła się niechętnie.
- Zechcesz spocząć na sparciałej sofie? – Uniosła się z miejsca i skinęła głową lekko. – W dom mój wnijdź, zaproszona.
Opadła na powrót w fotel, jak po odbębnieniu formułki.
Sofa uniosła się nieco i przybliżyła do biurka. Czarna postać usiadła na niej powoli, uniosła głowę odchylając kaptur. Czarne włosy wysypały się spod materii.
- Cześć, Thori.
Jasmine wiercąc się, ułożyła ciało na sofie w niedbałej pozie.
- Wiesz jaśmin pięknie pachnie, ale... – uśmiechnęła się złośliwie, po czym równie złośliwie zapytała - Wina?
- Nie, dziękuję. Może trochę krwi ewentualnie. - Strażniczka znacząco spojrzała na szyję dziewczyny.
Thori skrzywiła się.
- Punkt dla ciebie.
Zarzuciła ponownie nogi na biurko.
- Co cię sprowadza?
Jasmine patrzyła w odrapany sufit.
- Rany... jak ty mieszkasz... Stoczyłaś się.
Thori zaplotła długie włosy w ogon i upięła szpilką. Rzuciła Jasmine krótkie spojrzenie.
- Tak o mnie dbasz, po ostatniej robocie przez ciebie zleconej, wciąż obniżam pułap – mruknęła. – Nie wiem co się stało, ale to chyba przez tę ostatnią robotę nikt nie przychodzi.
Jasmine obróciła twarz w kierunku dziewczyny. Thori uciekła wzrokiem. Jeżeli o czymś warto było wiedzieć, to na pewno o tym, że Strażnikom w oczy się nie patrzy. Spełzła z biurka i ukryła się w czeluściach jego szuflad.
Dobiegł ją cichy śmiech.
- Zatem... co cię sprowadza? – zignorowała ją sprzątając papiery pieczołowicie.
- Mam dla ciebie... fuchę.
Thori kopiąca w teczkach usłyszała ciche tapnięcie. Wynurzyła się ponad blat i spojrzała na zwój zapieczętowany czarną laką.
- Kogo mam uwieść? – parsknęła i sięgnęła po pergamin.
- O nie. Przyjemności się skończyły. – Strażniczka podniosła się z sofy. – Teraz się weźmiesz za właściwą robotę. Właściwszą, niż mizianie się do własnych myśli o...
Od strony schodów dobiegł jakiś nie do końca identyfikowalny dźwięk.
- Dobra... dobra... – dziewczyna przerwała Jasmine, po czym zapytała z satysfakcją. – Już uciekasz? Jaka szkoda.
Jasmine przewróciła oczyma.
- Znowu... – wymamrotała. Uniosła dłoń i jej peleryna zawirowała, porywając w nicość całą jej postać.
Dziewczyna zarzuciła ze śmiechem nogi na biurko ponownie i czekała.
Drzwi otworzyły się z trzaskiem i odbiły od odrapanej czasem ściany. Wiszący na niej obraz, przedstawiający jakiegoś błazna w czterech wersjach kolorystycznych, runął wzbijając kurz.
- Była tu!!
Do pokoju wpadła mała dziewczynka. Dyszała ciężko, a jej krótkie, skręcone i drobne blond loczki podskakiwały, kiedy kręciła głową rozglądając się.
- A niech swąd za nią biegnie, gdzie tylko rzyć przystawi! – mały tajfun odziany w blachy podzwaniał jak grzechotka. – A żeby jej czarne szmaty w pralniach odbarwili.. a żeby...
- Numa. – przerwała jej Thori, w dwóch palcach unosząc otwarty pergamin. – Zbieraj warsztat. Przeprowadzamy się.

Z pokiereszowanych drzwi spadła mała metalowa tabliczka.
„Thori van Houten
Biuro detektywistyczne i usługowe”
Czymś ostrym, obok „Houten” wyryte było:
„&Numa”


------------------------------
*Trudno oczekiwać, że kwiaty dopasują się do pstrokatych pasków. Paski to zawistne i niereformowalne elementy wystroju.