Stojąc przed lustrem próbowałam okiełznać jakoś prostownicę, która kompletnie odmawiała współpracy z moimi długimi, ciemnorudymi włosami. Nie cierpiałam ich, ale zabrakło mi odwagi, by je przefarbować na jakiś rozsądny kolor. Zazwyczaj, gdy chciałam coś poprawić w swoim wyglądzie, to tylko pogarszałam sprawę, więc zostałam przy tym, czym niestety obdarzyła mnie natura.

– Prostujesz te włosy już od godziny, a o niebo lepiej wyglądasz w kręconych – odezwała się z irytacją Majka.
„Kręcone czy nie kręcone, to nie zmienia faktu, że rude” – pomyślałam, ale na głos i tak powtórzyłam opinię byłego męża, którą z przyzwyczajenia zaczęłam uważać za swoją.
– Paweł mówił, że z prostymi przynajmniej nie wyglądam jak kurwa.
– Paweł to, Paweł tamto, Paweł śmo… Dwa lata od rozstania, pół roku po rozwodzie, a ty nadal żyjesz pod dyktando byłego męża-skurwysyna. Lidka, ogarnij się w końcu.
– Nie tak łatwo się przestawić – powiedziałam na swoje usprawiedliwienie.

Majka trafiła w czuły punkt, bo po tak długim czasie powinnam się już chociaż trochę pozbierać i było mi wstyd, że wciąż tego nie potrafię. Jeszcze to cholerne poczucie winy, że za mało się staram, by coś w sobie zmienić, zmienić swoje podejście do życia. Raptem trzy lata małżeńskiej tresury, a ja nie byłam w stanie podejmować samodzielnie ważnych lub mniej ważnych decyzji, choćby tych dotyczących mojego wyglądu. Czasami czułam się, o ironio, jak pies Pawłowa. Kierowały mną wyuczone odruchy, które tkwiły tak głęboko w mojej psychice, że nie można było się ich w prosty sposób pozbyć.

Czy żałuję, że zakończyłam ten związek?
Absolutnie nie.
Bo rozwód to dobra rzecz – to wolność.

Z jednej strony cieszyłam się, że mam już za sobą ten koszmar, z drugiej doskwierała mi straszliwa samotność. Szczególnie jesienią, gdy wcześnie zapadał zmierzch, a krople zimnego deszczu wybijały ponury rytm na parapecie. Wtedy nakrywałam się kocem po sam czubek głowy i płakałam w poduszkę. W takie dni zawsze powracały wspomnienia scen z mojego nieudanego życia małżeńskiego. Nawet nie próbowałam walczyć z tymi wizjami, jedynie łzy były w stanie ukoić mój żal. Często zastanawiałam się, jak mogłam być aż tak głupia, by dać się omamić mężczyźnie, który nie zasługiwał na moją miłość. Bo nie zasługiwał, teraz to wiedziałam, chociaż czasem przychodziło zwątpienie, że to nie on, lecz ja nie zasługuję na żadne uczucie.

Majka twierdzi, że po prostu zaliczam się do kobiet, które przyciągają nieodpowiednich mężczyzn. Nawet, gdybym miała do wyboru kilku facetów, wśród których tylko jeden będzie zły, to mój wybór padnie właśnie na tego złego, bo tak jest ustawiony mój wewnętrzny radar. A najgorsze z tego wszystkiego było to, że zwykle zbyt późno przedzierałam się przez zasłonę pozorów stworzoną przez mężczyznę, by zajrzeć do jego prawdziwego wnętrza. W przypadku Pawła ta zasłona była wyjątkowo solidna. Gdy go poznałam wydawał się chodzącym ideałem. Był przystojny, dobrze wykształcony i robił karierę. Dopiero po ślubie zorientowałam się, że jestem tylko małym i nic nieznaczącym trybikiem w maszynie o nazwie: Pieniądze i Sukces, którą on z pietyzmem budował.

Teraz wiem, że nigdy nie pasowaliśmy do siebie, zawsze był to chłodny związek, bez miłości, bez namiętności i bez wspólnego celu w życiu. Przez jakiś czas próbowałam się dopasować do jego oczekiwań i im bardziej się starałam, tym bardziej był niezadowolony.
Uważał, że jestem zerem i dokładnie tak się czułam. Przepaść między nami z każdym rokiem pogłębiała się coraz bardziej, aż w końcu łączyła nas jedynie obojętność. Jednak patrząc wstecz, dochodzę do wniosku, że zawsze to była tylko obojętność.

Chciałam iść do pracy, przeciąć w ten sposób pęta, którymi przywiązał mnie do garów, ale próba rozmowy na ten temat skończyła się awanturą. To wtedy pierwszy raz mnie uderzył i to wtedy moim zupełnym brakiem reakcji uzyskał nieme przyzwolenie, by robić to częściej. Przekroczył niewidzialną granicę, granicę którą przekracza się tylko raz i tylko w jedną stronę. Stałam przez chwilę bez ruchu, próbując zrozumieć, co takiego właściwie się stało i gdy w końcu to do mnie dotarło, bez słowa wybiegłam z pokoju. Zamknęłam się w łazience i płakałam kilka godzin. Myślałam, że przyjdzie, przeprosi, ale Paweł nie przepraszał, nigdy. Od tego czasu było coraz gorzej. Wieczne pretensje o wszystko, tak dla zasady, a regularne obijanie mojej twarzy ot tak, dla sportu. Zwykła rutyna. W końcu zobojętniałam. Żyłam z dnia na dzień, bez żadnych oczekiwań, bez marzeń i bez ambicji. Nie myślałam o tym, co będzie jutro, ani co wydarzy się za tydzień, wolałam tę błogą nieświadomość, bo świadomość mogła okazać się zbyt bolesna.

Z odrętwienia wyrwała mnie dopiero wiadomość o jego biurowym romansie. Z sekretarką. O przepraszam, z asystentką prezesa, bo tak to się, kurwa, teraz nazywa. To przeważyło szalę. No i posypało się, runęło jak domek z kart.
Jego wybór.

Zaczęło się w miarę spokojnie, zwykłą sprzeczką. Właściwie nie należałam do osób, które krzykiem dochodzą swoich racji, ale tym razem nie wytrzymałam. Wszystkie emocje, które nawarstwiały się we mnie przez te trzy lata piekła znalazły swoje ujście w postaci wystrzeliwanych głośno słów. Zupełnie jak niemilknące serie z karabinu maszynowego z tą jedynie różnicą, że nie potrafiły zabijać, chociaż bardzo bym tego chciała. Nie przestałam nawet, gdy dostałam w twarz. Walił na odlew, nie patrzył gdzie trafia, ani jak mocno uderza. A zresztą to bez znaczenia, bo nie czułam bólu, nic nie czułam. Wiedziałam tylko, że muszę stąd wyjść, natychmiast. Złapałam torbę, zgarnęłam do niej dokumenty, parę majtek i szczoteczkę do zębów. Do dziś nie rozumiem, czemu akurat majtki i szczoteczka wydały mi się wtedy takie ważne. Może miały być symbolem jakichś resztek godności, które podświadomie chciałam zachować? Naprawdę nie wiem.

Wybiegłam z domu i po prostu ruszyłam przed siebie, bez jakiegoś konkretnego celu. Zaczęło padać, zrobiło się zimno, ktoś zderzył się ze mną ramieniem, bąknął „przepraszam”, nie zatrzymałam się, szłam dalej. Pogrążona w myślach rozpaczliwie usiłowałam odnaleźć w sobie tę cząstkę mnie, której jeszcze chciało się żyć. Po półgodzinnym marszu, przemoknięta i zziębnięta, dotarłam pod drzwi mieszkania Majki.

– Ja pierdolę, Lidka! Co ci się stało? – krzyknęła na mój widok. – Miałaś wypadek?
– Mój wypadek nazywa się małżeństwo – zaśmiałam się histerycznie przez łzy.
Nie pytała o nic. Po prostu zgarnęła z wieszaka w przedpokoju polarową bluzę, narzuciła ją na mnie i chwyciła moje przedramię mówiąc:
– Jedziemy.
– Chcesz mnie zawieźć z powrotem do domu? – spytałam z trwogą.
– Oszalałaś?! Zabieram cię na obdukcję, przyda się przy rozwodzie.

Dopiero po powrocie ze szpitala przejrzałam się w lustrze i jęknęłam z przerażenia. Gdybym nie wiedziała, że patrzę na własne odbicie, to uciekłabym z krzykiem. Wyglądałam jak postać z jakiegoś horroru. Spuchnięty prawy łuk brwiowy prawie całkowicie przesłonił mi oko, nabrzmiałe, poranione wargi otaczał olbrzymich rozmiarów, fioletowy siniak, a z nosa wystawały mi przesiąknięte krwią sączki, które miały zatamować krwawienie. Usunęłam je ostrożnie, po czym nachyliłam się nad umywalką i obmyłam twarz zimną wodą. Nawet nie bolało. W sumie nic dziwnego, skoro najlepszy środek znieczulający w postaci adrenaliny nadal krążył w mych żyłach.

Właściwie to był pierwszy dzień mojej wolności, choć uświadomiłam to sobie dopiero nazajutrz. Nie było fajerwerków, szampana, huku petard, bicia dzwonów, ani walenia w werbel, nie było nic, tylko zagubienie i przeraźliwa pustka.