Andrzej wszedł do pustego baru i od razu dostrzegł siedzącego przy stoliku Pawła. Ten pił piwo, a gdy tylko zauważył kolegę podniósł do niego rękę w geście przywitania i zwracając się w stronę barmana zamówił jeszcze jeden kufel.
- Serwus! – przywitał się Andrzej – Kopę lat stary.
- Witam, cieszę się że cię widzę – odpowiedział Paweł.
- Cóż to za ważna sprawa jest powodem naszego spotkania?
- Wiesz, zawsze potrafiłeś mnie słuchać, a musze naprawdę z kimś pogadać. A tak poza tym mam prośbę… - odpowiedział Paweł.
- Wal śmiało. Kiedyś rzeczywiście byłem dobrym słuchaczem – uśmiechnął się. - Dziś to inni musza mnie słuchać .
- No tak, dyrektora banku pracownicy muszą słuchać. A jak nie to wypada chociaż udawać, że się słucha… - rzucił ironicznie Paweł.
Andrzejowi nie było do śmiechu i od razu spoważniał. Podniósł kufel, przyjrzał mu się z bliska jakby szukał czegoś w pianie.
- Cholernie dobre mają tu piwo, zresztą od zawsze mieli – upił duży łyk i odstawił szklankę. - To co masz stary za sprawę, bo się trochę spieszę.
- Jest mi dość niezręcznie ale jesteś moją ostatnią deską ratunku – rozpoczął mówić Paweł. – Potrzebuję pożyczki na pięćdziesiąt tysięcy złotych. Wszystkie banki mi odmówiły z uwagi na kredyt hipoteczny i zarobki, ty jesteś moją ostatnią szansą. Wiem, ze jako dyrektor możesz mi pomóc, a ja cię nie zawiodę. Wiesz, że zawsze dotrzymywałem słowa? – popatrzył rozmówcy prosto w oczy. Ten unikając jego wzorku zaczął pić piwo.
- Nie dam rady stary, chociaż bardzo bym chciał. Sam wiesz ile zarabiasz i ile masz kredytu na mieszkanie. Sam kiedyś opowiadałeś jak ci ciężko. Ja nie mogę pozwolić sobie na takie ryzyko, w końcu jestem dyrektorem - powiedział, gdy przełknął kolejny łyk.
- A nasza przyjaźń i moje słowo starego druha już ci nie wystarczy? – pytał Paweł z lekkim żalem. – Wiesz, ze wszystko oddam, poszukam dodatkowej pracy. Teraz to nie jest sprawa tylko materialna, tu chodzi o moje pieprzone życie….
Teraz on napił się piwa i popatrzył wprost w oczy kolegi.
- Kaśka mnie rzuciła. Odeszła ode mnie po ośmiu latach wspólnego życia i zostawiła mnie dla innego. Ty nie wiesz co to znaczy, bo zmieniasz kobiety częściej niż auta, nie przywiązujesz do nich większej wagi.
- Nieprawda – przerwał nagle Andrzej. – Uwierz mi, że dużo się ostatnio u mnie zmieniło. Mam kogoś i jestem w końcu szczęśliwy, a tak poza tym tu nie chodzi o nasze prywatne życie tylko o pieniądze. Na nie zawsze patrzyłem poważnie i sam widzisz do czego doszedłem.
Atmosfera zrobiła się nieco nerwowa ale Paweł był rozżalony i dalej opowiadał.
- Oświadczyła, że nie będzie już żyć z takim „golasem” i w końcu spotkała kogoś z klasą i dobrą pozycją społeczną. A ja to niby kurwa co jestem? – zadał pytanie i nie czekając na odpowiedź mówił dalej: – Tyle lat jestem nauczycielem języka polskiego, a wciąż jestem bez klasy, bez pozycji społecznej i nie wiem o co teraz w świecie chodzi- tak mi powiedziała…
- Wszystko kręci się wokół szmalu, a ty go niestety nie masz, ale to na pewno nie jedyny powód waszego rozstania – Andrzej stał się nieco arogancki. - Przesadzasz troszkę z tą krytyką – ciągnął dalej. – Znam się na kobietach, szczególnie takich jak Kaśka. Osiem lat jakoś żyła z tobą i taki szmat czasu wytrzymała. Może za długo? Widocznie teraz poznała inne życie, które pociągało ją od zawsze, tylko wcześniej go nie znała.
- To może pożyczysz mi swoje pieniądze, oddam co do grosza! – powiedział Paweł podnieconym głosem. - Proszę cię ostatni raz. Ja nie potrafię zmazać ot tak tych wspólnych lat z Kaśką, może wróci do mnie jak wyjdę na prostą, tak bardzo ją kocham. Zrozum mnie jako stary kumpel, tylko o to proszę. Obiecuję, że jakoś się odwdzięczę.
- Niby jak ty możesz mi się odwdzięczyć? Dasz mi korepetycje z polskiego? – roześmiał się Andrzej. – Weź sobie jeszcze piwo, idź do domu, prześpij się i zacznij nowe życie. Ona już do ciebie nie wróci. Bądź w końcu mężczyzną!
Rzucił na stolik banknot dziesięciozłotowy, wstał i udał się w stronę wyjścia. Paweł zaskoczony i zły tylko odprowadził go wzrokiem i spojrzał na leżące przed nim pieniądze.
- Ty jebany chamie! - wykrzyknął za wychodzącym z baru Andrzejem. Ten uśmiechając się pod nosem, trzymając w ręce telefon komórkowy, pisał sms- a: „Chciał pożyczyć kasę, myśli że wrócisz do niego. Głupek o nas nie wie. Miałaś rację, jest żałosny. Zaraz jestem w domu. Pa.”