Już z samego rana wyczułem,że coś nie tak. Dźwięk budzika był jakiś
taki fiołkowo-migdałowy, a poranne słoneczko wesoło
odbijało się w szklance wody.

Wtedy spostrzegłem. Rany boskie! Szklanka była do połowy
pełna! A jestem pewien, że wczoraj zostawiłem
ją półpustą.

Z czujnością, aczkolwiek bez większego obrzydzenia ogoliłem
gębę w lustrze. Zbożówka tylko lekko różniła się smakiem
od ambrozji.

Stojąc w korku przed mostem, podziwiałem feerię barw
dachów samochodów przede mną. Zapierający dech
w piersiach widok.

Koleżanki w pracy miały biusty jakby o numer większe.
I jakby o numer krótsze wąsy. W sumie – pomyślałem,
laski niczego sobie.

I tak cały dzień. Pasjans z tabelek wyszedł jak nigdy, a wykresy
cieszyły zmysły jakby je malował Dali. I to w najlepszej
życiowej formie.

Wieczorem przyjrzałem się teściowej. Ot , niby zwykła, zadbana
starsza pani. Te kurzajki dodają jej tylko uroku. Chyba
ją jednak lubię.

Z niepokojem teraz układam się do snu, pacierzem jeszcze pozdrawiając
sąsiadów. Szlag by to! A jeśli mi już tak zostanie!? Jak z tym
żyć…? Jak dalej żyć?