Nonono.

Dawno tu nie zaglądałem, ale nie rozczarowałem się tym razem.
Początkowo czytając, od razu postawiłem się (błędnie, jak zauważyłem po chwili), w roli mężczyzny. W końcu to jakby dialog, ukazanie sprawy z różnych perspektyw.

I niesamowicie to wyszło. Bo oddaje pewien klimat, gdzie coś jest niedopowiedziane, coś umiera... Pustkę. Mur idealizmu rozbija się o twardą rzeczywistość.

I treść i (wyjątkowo) forma do mnie trafiają. Po przemyśleniu dam świetne.

Asti: przyznam, że patrzę na własne teksty płasko i nawet nie przyszła mi do głowy wersja pt. "dialog". A to ciekawa opcja.
Bardzo się cieszę, że jest klimat i że trafia.

Creep: dziękuję za frapujące i tajemnicze, a szczególnie za świeże.

julanda: Ostatnią rzeczą, na jaką bym wpadł, to to, że ten wiersz jest bardzo pogodny. Lubisz humor czarny jak murzyn wytarzany w smole?

Emily: Nie przejmuj się, ja często widzę kilka den więcej, niż autor założył. W dzisiejszej płaskiej rzeczywistości to taka trochę wewnętrzna konieczność - robić coś z niczego. Ale tu, tu było coś!

Asti: bardzo lubię, kiedy Czytelnik widzi więcej niż ja, to mnie utwierdza w przekonaniu, że Autor najważniejsze rzeczy przekazuje podświadomie, nawet o tym nie wiedząc.

julanda: szalenie się cieszę, że poprawiłam humor dziękuję za piękny niewinnością.


Pozdrawiam wszystkich czytających i dziękuję za czas poświęcony wierszykowi.

Cieszy mnie to, małpico Pozdrawiam.

Wiolinie, dziękuję za komentarz Pozdrawiam.

Rany, uwielbiam, kiedy ktoś odgrzebuje starocie Violu, bardzo dziękuję w imieniu wierszyka za odwiedziny i dobre słowo.
Pozdrawiam serdecznie.