Księżyc rozlał się srebrnym potokiem.
Rozwieszając nad ziemią gwiezdny aksamit,
pocałował mnie chłodem w czoło.

Brak ciepła doliczał lat myślom,
fioletowym od melancholii.
Płynęły pod prąd, gnane świadomością
kolejnej metafizycznej wojny.

Zimny kinkiet oślepiał.
Wzniecał chęci jak szklane bańki,
chcąc je potem roztrzaskać.

Sztywnym światłem
szepnął, że wie

śpię z samotnością,
szklanymi łzami
zdobię jej czarną bieliznę.