Scena 5

Życie Justyna Madame potoczyłoby się inaczej, gdyby nie ożenił się z Barbarą Chomicz. A może należałoby się cofnąć dalej i skonstatować, że o dalszym życiu młodziutkiego wówczas Justynka zadecydował dzień, w którym jego ojciec, Edward, otrzymał wymarzony i długo oczekiwany przydział na spółdzielcze mieszkanie. Rok później chłopiec wprowadził się z rodzicami do M3 na Osiedlu Powstań Narodowych. Tego samego dnia do mieszkania położonego dwa piętra wyżej wprowadzili się, pochodzący z mniejszego miasteczka, państwo Chomicz z córką Basią - rówieśniczką Justyna. Dzieci zapisano do jednej klasy w podstawówce, a później w liceum, gdzie od drugiej klasy stanowili już ukonstytuowaną aprobatą rówieśników parę i spacery ze szkoły do domu odbywali, trzymając się za ręce. Całe otoczenie, łącznie z tym dorosłym, tak zżyło się z widokiem nierozłącznej pary, że zawarty po paru latach ślub zdawał się wyłącznie formalnym potwierdzeniem oczywistego stanu rzeczy.

Życie Barbary i Justyna Madame zapewne potoczyłoby się innym torem, gdyby nie demonstracja "Samopomocy" w proteście przeciw działaniom banku dochodzącego spłaty zaciągniętych kredytów. A może należałoby dla uściślenia podkreślić ważną rolę, jaką w tej sprawie spełnił niespłacony kredyt za traktor jednego z wojewódzkich działaczy ugrupowania. Rolnicy wysypali z przyczepy stertę naturalnego nawozu przed drzwiami oddziału banku, gdzie, jak chciał los, pracowała Barbara. Los życzył sobie również, aby właśnie ona była pierwszym pracownikiem zmuszonym do służbowego wyjścia na zewnątrz. Zdegustowana cuchnącą przeszkodą obrzuciła protestujących słowami zwykle zarezerwowanymi dla męża, choć, trzeba przyznać, używanymi tylko w momentach kłótni. Ponieważ rolnikom daleko było do wyrozumiałej łagodności jej małżonka, spracowane ręce ujęły ją pod pachy i posadziły na szczycie usypanej pryzmy, czego nie przegapiły towarzyszące wydarzeniu kamery oraz aparaty fotoreporterów.

Opisane zdarzenie zapewniło Barbarze Madame medialny rozgłos i ogólnopolską sławę, a to sprawiło, że kilka partii politycznych rozpoczęło umizgi o jej względy. Po dłuższych targach zdecydowała się wystartować w wyborach do Sejmu z listy Pryncypialnej Przyszłości Rzeczpospolitej. Drugie miejsce na liście wyborczej, zdjęcie z prezesem Koniecpolskim oraz medialna rozpoznawalność przeważyły negatywny PR wzgardzonej przez nią (oferowali czwarte miejsce na liście) partii Nasi Dobrzy Ludzie. Mimo że NDL-owcy przypięli jej wzgardliwą łatkę "księżniczki na stercie gnoju", uzyskawszy jedenaście koma siedem procent ważnych oddanych głosów, mogła wkrótce cieszyć się mosiężną tabliczką z własnym nazwiskiem na sejmowej ławie i bawić do woli przyciskami do głosowania.

Niebawem, na jednym z partyjnych spotkań, posłanka Madame rozpoznała swojego starego znajomego z przedszkola, ambitnie pnącego się w górę Przemysława Anioła. Kiedy Anioł został przez partię postawiony na odpowiedzialnym stanowisku prezesa nowobudowanej fabryki, mąż Barbary awansował ze stanowiska inspektora do spraw odszkodowań w PZU na stanowisko dyrektora finansowego spółki. Skoro Justyn stanowczo odmówił rezygnacji z pracy i poświęcenia się wychowywaniu dzieci, awans był nieuchronny - nie wypadało, by małżonek posłanki zajmował poślednie stanowisko. Próby wcześniejszego nadania tempa jego karierze w PZU były utrudnione, najczęściej bowiem podkreślanymi atrybutami w arkuszach okresowych ocen pracowniczych były: "nie przejawia inicjatywy", "brak zdolności menedżerskich" i "potrafi dokładnie przepisywać dane".

Przed wyjściem do nowej pracy Justyn nie raz musiał wysłuchać od żony: "Uważaj co podpisujesz, dziubasku" albo "Pilnuj się, żebyś mnie nie wpakował w jakieś bagno". Starał się więc jak ognia unikać odpowiedzialności i wyrażania własnego zdania, co na nowym stanowisku było sztuką niełatwą. Nic zatem dziwnego, że był mężczyzną zestresowanym. I w takim stanie ducha przydybał go pewnego popołudnia Azazello.

Drzwi kuchni zarządu były otwarte do wewnątrz. Siedzący w środku Tatarzyn zauważył deskę do prasowania, której, dałby sobie rękę uciąć, wcześniej tu nie było. Stała pionowo, oparta o ścianę, częściowo schowana za otwarte skrzydło drzwi. Obciągnięta kolorową tkaniną, z ramą z emaliowanych na biało rurek, jakby wychylała się zza tych drzwi, żeby sprawdzić, co konstruktor ma w filiżance. Z filiżanki parowała kawa, podobnie jak z jej siostrzyczki stojącej przed opuszczonym krzesłem. Zdzichu Gałuszka, rzucając mu krótkie sorry po odebraniu sms-a, wcześniej wybiegł na kolejne spotkanie z klientem. Tatar został sam, nie licząc deski. Niespecjalnie lubił to miejsce. Nie wszedłby tu, gdyby nie spotkał na korytarzu kierownika działu sprzedaży. Opuściwszy gabinet dyrektora Madame, musiał mieć nietęgą minę, bo Zdzichu natychmiast zaproponował mu kofeinową kurację. Zgodził się nie bez pewnych oporów, lecz później, patrząc na niewinny uśmiech, który byłby w stanie podwoić światową sprzedaż pampersów, nagle zapragnął zwierzyć się Zdzichowi z kłopotów z Przetwornicą Tichego. Ale ten wybiegł, nie dopijając nawet kawy.

A może chciała się schować za te drzwi, tylko nie zdążyła? - jego myśli uparcie powracały do deski. Podejrzana sprawa, bo co taka deska ma do roboty w kuchni. Chyba, że... Madame, ty paskudo!

W głowie Tatarzyna rodził się plan zemsty. Popijał kawę i rozglądał się niedbale. Nie spoglądając na deskę, jednocześnie nie tracił jej z pola uwagi. Jakby co, to co mi zrobią? Niech udowodnią, że specjalnie...

Włożył filiżankę do zmywarki, kawę Zdzicha po namyśle zostawiając tam, gdzie stała. Trzymając w prawej ręce tekę, powoli ruszył do wyjścia. Lewą ręką złapał za klamkę i pociągnął za sobą, a potem raptownie ciężarem całego ciała naparł na drzwi. Te grzmotnęły z hałasem w deskę. Tatar przygniótł je jeszcze, zezując na wystający zza nich fragment ofiary, gotowy w każdej chwili do niewinnego: "Och! Przepraszam najmocniej. Musiałem pana nie zauważyć".

Po paru sekundach rozczarowany odstąpił od drzwi. Wtem deska strzeliła odnóżami niczym narowisty mustang. Pchnięte drzwi poleciały na Tatarzyna, a ustrojstwo, uczyniwszy pad na plecy, leżało w poprzek kuchni, dumnie wyciagając w górę kończyny z białych rurek zakończonych kopytami z czarnej gumy. Kierownik wystraszył się, że hałas zwabi tu połowę biura. Na szczęście większość zdążyła już opuścić firmę.

Fachowe oko konstruktora w mig rozszyfrowało meandry budowy leżącego urządzenia. Pochyliwszy się, złożył deskę, lecz ta wierzgnęła niespodziewanie i Tatar ledwie zdążył zasłonić twarz przedramieniem. Ponowna próba skończyła się drugim siniakiem. Konstruktor uznał, że blokada nie zaskoczyła, ponieważ wartość wektora siły docisku jest niewystarczająca (był raczej mężczyzną wagi lekkiej). Pusia zrobiłaby to jedną ręką - pomyślał, ale męska duma nie pozwalała prosić o pomoc. By skutecznie zwiększyć nacisk, w następnym podejściu zaatakował ciężarem całego ciała, kładąc się na oporną machinę dla zapewnienia skuteczności. Dobrze, że nikt nie widzi - pocieszał się w myśli.

- Widziałeś go? To tak się teraz prasuje, czy co? - spytał z niedowierzaniem wpatrzony w monitor funkcjonariusz Fonfara.
- Skąd mam wiedzieć? - wzruszył ramionami funkcjonariusz Buksa. - U mnie w domu to kobieta prasuje. Ja tam się takich spraw nie tykam. A koszula wyprasowana ma być i basta.

- Upsss - usłyszał nad sobą Tatar i zesztywniał. - Złapał Kozak Tatarzyna? - ocenił sytuację drobny jegomość w luźnej kraciastej marynarce. Tatarzyn szybko zerwał się na nogi. Rej przyglądał mu się badawczo.
- Chciałeś odprasować krawacik czy poćwiczyć na sucho surfing?
- Ale śmieszne. Jak z ciebie taki kozak, to spróbuj ją ustawić za drzwiami.
Rej zawahał się, czując podstęp.
- Noo? - drwiąco rozłożył ręce konstruktor, zapraszając do starej jak świat chłopięcej zabawy "kto pierwszy pęknie". Jednak deska nie dała mu satysfakcji. Postawiona za drzwiami przez Reja tkwiła na swoim miejscu jak trusia. Świnia - pomyślał. Na wszelki jednak wypadek zastawił drzwi jednym z krzeseł.
- Wychodziłem już, kiedy ona... - spróbował, ale czuł, że nie brzmi to dobrze.
- Bez obawy. Nikomu nie powiem, że uprawiasz seks z deską do prasowania. To nasza słodka tajemnica (Cześć, Tatar, słyszałem, że lubisz płaskie – zagadnie go w poniedziałek Kochaś). I daj znać jak już z nią zerwiesz, może ja się skuszę - używał sobie Rej. Tatarzyna zawsze frapowało w jaki sposób słowa (ba, całe zdania) potrafiły wydostawać się spod kaskadowo spiętrzonych wąsów kierownika działu rozwoju, ale nie było mu dane dłuższe kontemplowanie tego fenomenu. Wyszli na korytarz. Przy windach wąsacz pożegnał się krótkim: - Miłego, Tatar.
- Wierzysz, że mi się uda? - zapytał konstruktor, gdy kolega oddalił się o kilka kroków.
- Z deską? Życzę wam szczęścia.
- Z prototypem.
Rej odwrócił się.
- Chyba od początku mało kto w to wierzył - powiedział półgłosem. - Ale nie o to chodzi, by złapać króliczka. Nie spiesz się, Tatarzynie. Póki nic nie mamy, zabawa trwa w najlepsze.

Kiedy ucichły kroki i nic, poza szumem klimatyzacji, nie zakłócało ciszy na piętrze zarządu, coś poruszyło się w kuchni. Krzesło podpierające otwarte drzwi kuchni zaczęło zmieniać swój kształt. Cienkie, metalowe nóżki spuchły i oblekły się popielatą tkaniną, na której ukazały się dyskretne prążki z niebieskiej nitki. Stopniowo zarysowywały się także czarne, skórzane buty, stonowany krawat i inne elementy garderoby. Po paru chwilach krzesło wyprostowało się, przybierając postać odzianego w garnitur mężczyzny. Obrzucił bezbarwnym spojrzeniem korytarz i upewniwszy się, że nikt go nie widzi, chyłkiem udał się do jednego z gabinetów. Za wysprzątanym biurkiem sekretarki stało puste krzesło. Przygarbiona postać wyjęła z kieszeni spodni klucz i weszła do środka. Metalowa tabliczka obok drzwi głosiła: Justyn Madame, Dyrektor Finansowy.