Pachnące szarlotką i lawendą.
Delikatne jak porcelanowa figurka baleriny.
Ciepłe jak wełniany koc w zimowy wieczór.
Nostalgiczne jak ulubiona piosenka z młodości.
Bolesne jak życie.

Niewątpliwie zapamiętam.

Dziękuję wszystkim za miłe słowa.

Jack - właśnie o tę wieloznaczność mi najbardziej chodziło, także dziękuję, że ją zauważyłeś i doceniłeś

Nie wiem, czego jest to fragment, ale zrobiło mi się smutno. Rąbek świata, którego nie ma. Może lawenda, wraca na nią moda. Dawniej stanowiła konieczność, dziś jest luksusem i kaprysem. Kominek, marzenie, kolejny atrybut luksusu, no i coś, czego nie ma, a jeśli tak, znów znamionuje elitę - atrament. Pióro dla managera, człowieka, sławy. Czyli jakaś retrospekcja. Smutno się zrobiło, jak to było możliwe, że kiedyś pisało się list, naklejało znaczek i po kilku godzinach wszystko, co zostało napisane tworzyło przeszłość. Dziś rozmowy on-line. Co i raz czuję mocniej i mocniej, że oglądanie się do tyłu jest tylko na poziomie emocji.
Nie lubię filmów kostiumowych, chyba to też pomyślałam czytając. Ciekawe, że jeszcze są ludzie, którzy czasem pieką szarlotkę, mnie też się zdarza, ostatnio raz na kilka lat, ale zdarza...
Smutno było, ale pozdrawiam łagodnie.

Almari, nie wiem co napisać. Poruszyłaś mnie do głębi, do bólu, do...
Za kilka dni minie rok od śmierci mojej Mamy i tak mi zapachniało sernikiem, zupą pomidorową, piwoniami...
Już nic nie będzie takie samo. Wspomnienia zostają.
Pozdrawiam wdzięcznie.

W moim odczuciu tekst nazbyt egzaltowany i przesłodzony. Bez urazy, ale dla mnie to taka nostalgiczna szarlotka z bitą śmietaną smętnych wspomnień.

Witaj Almari

Ty wiesz, że jestem szczera i kiedy coś mi się podoba mówię, ale bez ogródek, a jak nie podoba to też walę
Więc przeczytałam z uwagą tekst, ma coś w sobie, ale takich zachwytów nie wyrażam jak poprzednicy. Bardzo mi się podoba zdanie:" Na podłodze porozrzucane wspomnienia. Na suficie obietnice nowych" - fajne, interesujące zdanie
A teraz walenie

"codziennie grzeszę, nie odbierając listów od ciebie, bo cały czas brakuje mi atramentu, nie wiem co pisać." - trochę tu logiczności mi brakuje. Znaczy grzeszy ona bo nie odbiera tych listów? Nie kapuję. Brakuje mi atramentu i nie wiem co pisać - jedno zdanie wyklucza drugie znowu brak logiki. To albo samo brakuje albo samo, że nie wie, a nie tak razem to wszystko. Ja bym napisała: nie odbieram listów, bo nie wiem co napisać albo samo brakuje mi atramentu jak już chcesz lecieć po metaforach bez tego - nie wiem co pisać, okej?
"Przyciskam fotografię do piersi i wychodzę po schodach. Każdy wydaje inny dźwięk, dwadzieścia rożnych tonów powtarzających się codziennie kilka razy (...)" - Kto wydaje dźwięk? fotografia schody? Nie napisałaś tego tylko od razu walisz "każdy wydaje dźwięk". Bardziej powinnaś sprecyzować, to do dopracowania.
"Aniu - Ile czasu już tu siedzisz?
Zbyt długo - łzy pociekły jej po bladej cerze, upuściła długopis na podłogę"

Ja bym to inaczej zapisała, sugeruję: Odwróciła lekko twarz. Niedługo - powiedziała. Łzy pociekły po jej bladych policzkach, a drżąca dłoń wypuściła długopis.
Niedługo czyni Anię bardziej niewinną i poruszającą. Ze zdaniem zbyt długo wydaje mi się fałszywa, przyznaje się jakby do tej słabości, a przez to bierze tego pana na litość, i jeśli chcesz by była bardziej niewinna powinna powiedzieć :Niedługo zamiast zbyt długo. W takich stanach smutnych, człowiek staje się bardzo wrażliwy i nie chce pokazać bólu do końca, jeśli to człowiek prawdziwy nie fałszywy. Zmień to zdanie z tą długością i będzie Ania gut. Bardziej wiarygodna.
Tak ogólnie to przyjemnie się czyta Ciebie nawet jeśli nie jesteś fantastyczna
pozdrawiam

Tak Almarii, kominki dziś zdarzają się w bogatych domach. Szarlotkę, zgoda, można upiec, jeśli ma się piekarnik. O kominku będę marzyć do końca świata, może dobrze, że można sobie go wyobrazić... Pióro dostałam od przyjaciela, leży spakowane w pudle, tez marzy o biurku. Dlatego Twoje opowiadanie jest takie nierealne, bajkowe, jak dla mnie. Buziaki.

dobre, miniatura bez niepotrzebnych "nadrysowań" - wyważona do reszty
kartka wyrwana z życiorysu tak jak lubię
i ładna pointa, nie za mocna, pasująca lawendowo do całości

Almari - nozdrza nie są ostre, tylko wulgarne w stosunku do całego tekstu, przynajmniej taki jest mój odbiór.
Zgadzam się też z ardo - Zbyt długo nie pasuje do bohaterki. Chyba, że rzeczywiście jest występna i wyzyskuje partnera udając niewiniątko. W takim razie doszło jeszcze jedno dno do teksu, smaczek z pieprzykiem bez ostrych słów

julanda - mam wkład kominkowy od kilku lat, stoi to-to brzydkie metalowe, ale grzeje w zimie. W moim wypadku nie jest to luksus, tylko konieczność. Posiadanie piekarnika też wydawało mi się... pewnym standardem. Pióro kojarzy mi się nie z luksusem a snobizmem. Tak samo listy. "Po co dbać o przyrodę? Stać mnie na marnowanie jej zasobów"

Pierwszy akapit decyduje o wrażeniu - wywołujesz nim zapach i ciepło rodzinnego domu. Chwyt z szarlotką bardzo przebiegły - kto jej nie lubi?
Potem kominek, zdjęcie w ramce, rocznica, skrzypiące schody - umiejętnie wybierasz "akcesoria", by wywołać pożądany efekt.
Jest to impresja, ale starannie przemyślana i dopracowana w szczegółach.
Pozdrawiam

Słaba ogólnie miniatura. Na pierwszy plan wyłania się nieprawdziwa, fałszywa Ania, to też dużo by taką Anię zobaczyć, nie wiem skąd tu te zachwyty niektórych. Za mało o tej właścicielce sukni z fotografii, chyba, żeby zobaczyć kawałek takiej Ani nieprawdziwej to już coś. Wyłania się fałszywy narrator wobec tego. Pisze O tej okropnej Ani jak biedne bezbronne dziecko. Z całym szacunkiem ale tu mamy do czynienia z kiczem. No ta... w końcu się uczymy...

Droga Almari. Powiem Ci szczerze, że chciałam Ci pomóc. Wiem... dobrymi, szczerymi intencjami piekło brukowane. A "ja jestem diabłem wcielonym. Zabijam wszystkich, którzy mnie niszczą, kocham i daję bez względu na mordercę, jeżeli kogoś niszczę niszczę również siebie" - Świat według trupów. Chciałam pomóc Almari. Ten tekst to dla mnie trup, pusty, nieprawdziwy, nieautentyczny tekst, jakich czasem pełno w internecie. Pusty tekst. Rzeczywiście czytałam po to by wyłonić błędy, uwielbiam wychwytywać fałsz i niszczyć to. Jeśli rączki nie przyjmujesz, to trudno, smutno, ale szanuję Twoją decyzję co nie znaczy, że akceptuję Twój tekst. Buźka. I już masz mnie z głowy. pozdrawiam.

Almari. Fajnie się czytało, bo wyłapywałam te błędy, a lubię je wyłapywać jak widzę, uważasz, ze to źle, bo ja nie. Czy jeśli coś zauważę złego to jest złe? Myślałam, że skapniesz słowa: "Fajnie czytało, nawet jeśli nie jesteś fantastyczna". Nie widzę tu nic że "nie gra".

Dzięki, zawsze, święta racja Cieszę się, że znalazłaś tutaj coś dla siebie.

Pozdrawiam serdecznie

Wpadam z rewizytą.

Widzę, że wcześniejsi komentatorzy zwrócili uwagę na to, co i jak chciałabym poruszyć. Rozumiem, że fragment z listami i atramentem jest celowym zabiegiem wprowadzającym wieloznaczność. OK. I faktycznie, każdy może interpretować fragment na swoją nutę. Dla mnie to wyglądało na odziedziczenie w spadku domu po zmarłej matce . A listy? Zaniedbanie kontaktu na starość? Hmm... ilu ludzi, tyle interpretacji I dobrze.

Natomiast wdychanie nozdrzami podobnie jak oglądanie oczami i tym podobne efekty do mnie kompletnie nie trafiają.

"Łzy pociekły jej po bladej cerze, upuściła długopis na ziemię. " - jak dla mnie, dwa zdania; wzmocniłoby efekt

Pomiędzy "jesteś" i "uśmiechnięta" jest przecinek - może zabieg, może niedopatrzenie.

Poza tym - wzrusza. I chyba ma wzruszać, więc jest dobrze.

Jako zabieg brzmi super (kolejny smaczek), miałam nadzieję, że to zabieg ale wolałam zapytać pzdr.

Wasinko - Jak zwykle nie zawodzisz, jeśli chodzi o komentarz. Podoba mi się twoja interpretacja i cieszę się, że odczytałaś i odczytujesz również inne rzeczy
Najmilszy jest ten dreszczyk u ciebie, a nad "przesiąknięciem" do czytelnika będę pracować

Pozdrawiam

Dziękuję bardzo, Bajdurzystwo. Cenię twój komentarz I cieszę się, że do takich wniosków doszedłeś, czytając tekst.

Pozdrawiam

Dziękuję

Ojej, jak miło, że zawitałaś, morfi i odkopałaś staroć. Cieszę się, że znalazł tutaj coś dla siebie

Edit: Przeraża mnie twoja strzykawka w avatarze ;p