Ja tu widziałam kobietę w depresji jesiennej, wspominającą beztroskie lata. Bez wskazania na rodzaj psi, mogłaby być nawet Bajeczką.
Jak dla mnie zbytnia personalizacja zwierzęcia, to niepotrzebny motyw. Sam tekst dobry, miniaturka czy wprawka ot taka, żeby poczytać

Almari

Dziękuję za odwiedziny i komentarz. Długo zastanawiałam się, czy wyjaśnić czytelnikowi o czyim umieraniu jest ten tekst. Miałam jednak wątpliwości, czy wyraźnie zauważalne jest umieszczenie postrzegania świata niejako z parteru, czyli z miejsca z którego widzi go zwierzę. Zdecydowałam się więc na otwarty komunikat, bo ten tekst jest tylko o ostatnich chwilach psa i chciałam aby czytelnik to wiedział. Nawet, gdyby musiał ten tekst jeszcze raz od początku przeczytać, aby z uzyskaną na końcu lektury wiedzą znaleźć do niego własny stosunek. Cieszę się, że ten stosunek odnalazłaś. Pozdrawiam.

mariamagdalena

Personalizacja - oczywiście. Czy zbytnia? Zależy od stosunku człowieka do zwierzęcia. Chyba. Pies biega, wącha, łapie żaby, mrówki, ucieka przed upałem, gania suche liście. Lubi wodę lub nie. Chcąc to opisać "po psiemu" musiałabym chyba zaszczekać, więc pilnowałam tylko, aby się z opisem nie rozpędzić. Almari widziała w tym dziecko, bo świat psi świat w istocie jest po dziecięcemu schematyczny i wybiórczy. Miałam nadzieję, że czytelnik to zauważy, i że go to zastanowi. Dalej: pies odczuwa ból, odróżnia łagodny ton głosu od ostrego, szept od krzyku. Czuje dotyk. Więź miedzy człowiekiem a psem, dla psa przybiera formę akceptacji przez głaskanie, i my również tę akceptację przez głaskanie przekazujemy. Zbytniej personalizacji dopatrywałabym się w słowach o wierności czy przywiązaniu, gdyby wpadło mi do głowy coś takiego w "psi pysk" włożyć. Pies nawet umierający czuje dotyk i nie wątpię, że jest dla niego znajomo-kojący.Uff. Nagadałam się. Miło mi, że wpadłaś i pozostawiłaś komentarz oraz,że znalazło się w nim słowo " dobry", co mnie niezmiernie cieszy. Zapraszam częściej. Pozdrawiam.
A teraz proszę, zerknij na komentarz niżej, po czym nie patrz na to, co napisałam i czytaj od słów " miło mi". Poprzednie to obrona własnych odczuć ,a nie tekstu, więc merytorycznie do kosza.

A do mnie by bardziej ten tekst przemówił, gdyby nie był podpisany... To zepsuło cały klimat. Wolałabym go sobie zinterpretować na swój sposób ale do przedostatniego akapitu bardzo mi się podobało

Fakt, tekst jest w pewien sposób osobisty i mówi do mnie. Również widziałam przed puentą kobietę w depresji.
Bardzo dobrze, towarzyszko Figiel, bardzo dobrze.

Gdyby ten tekst był o człowieku, byłbym rozczarowany. Ponieważ jest o psie, jestem ukontentowany.

Bardzo dobre, wzruszające ale nie łzawe.

rewelacja. Tyle słów w tak krótkiej formie jest długim opowiadaniem.

Dziś Figiel wcale nie jest figlarny
Co tu dużo pisać. Tekst poruszający ex-włascicieli czworonożnych przyjaciół. Tęskno mi się zrobiło za naszym Matem, Maciejką, Matejkiem.
To dobry tekst, Figiel.

To bardzo dobry tekst. Tyle strun porusza, gdzieś wewnątrz.

Text chwytający za serce. Ja odbierałam go prawie do końca na poziomie dziecięcej wrażliwości. Myślałam, że jest on o utracie dziecka, które kryje się w każdym z nas i wkroczeniu w brutalny dorosły świat.
Odczytując ostatnie zdania, myślę, że wiele się nie pomyliłam, ponieważ odchodzenie zwierzęcia, które traktowaliśy jak członka rodziny jest w pewnym stopniu porównywalne do utraty bliskiej nam osoby. Boleśniejsze tym bardziej, kiedy istnienie (nie ważne czy to ludzkie, czy zwierzęce) przegrywa walkę z chorobą...

Poruszające do głebi Cobrowego serca.

Osobiście wole historie o zbirach,****ch,zdradzie,manipulacji i tym,czym swiat jest. A także diabły,groby, dymy,demony i szatany. Ale z grzeczności-przeczytałem.

Wzruszyłam się "okrutnie" (takie moje ulubione słowo, ono tak udaje, jak dziecko, że niby się nie boi ciemności, . Prosto, ciekawe Jak myślą psy? Tyle ich było w moim życiu, zanim świat skociał na poważnie. Wiesz Figielku, zastanawiam się, w jaki sposób ja bym o tym napisała, gdyby to było zadanie warsztatowe? Napiszę jednak o czarnym nicponiu, przybłędzie, który żadnemu motocykliście nie darował spokoju, aż oberwał, a ja paliłam świeczki nad psią jamą, chociaż mówili, że to grzech, bo psy nie idą do nieba...
Dziękuję za wzruszenia, a o Kruczku napiszę, chyba już pora.
Pozdrawiam!

Aż chwyta za serce. Zawarłaś tak wiele treści w tak krótkim tekście. Dla mnie ów podpis jest nieodzowny: bez niego brakłoby tego mocnego - i co tu dużo mówić? - zaskakującego akordu. Może ktoś, kto nie ceni czworonogów i ma je za część domowych sprzętów na równi z radiem czy lodówką dozna chociaż chwilowego przebłysku, zwłaszcza, że czytając będzie miał przed oczami dziecko lub dziewczynę - aż do ostatniego fragmentu.

Bardzo udana miniatura

Pozdrawiam

Nastąpiły zmiany na Portalowym You Tubie. Obecnie to opowiadanie w wersji dźwiękowej znajduje się pod adresem:

http://www.youtube.com/watch?v=-picVM7aAVE&list=PLRVFftL54jyv-BHFO9TDu1bmEHaAhwdE5&index=2

Ago, bo z tymi zwierzakami to jest tak, że jak nam się pętają pod nogami, gryzą kapcie i meble, zmuszają do spacerów, gdy leje albo mróz trzaska, to one po prostu są. Ale niech tylko zachorują, to niańczymy jak własnego potomka. A gdy odejdą, normalnie płaczemy, bo braknie drapania pazurów o drzwi i czegoś znacznie ważniejszego.

Na pewno, Mike nie zapomnę, choć z miłościami to jest tak, że wcześniej czy później przychodzą nowe. Czasem trzeba trochę czasu.
Pozdrawiam

Piękne opowiadanie, zaskakujące. Wspomniałam Hipstera. Jechaliśmy po niego pod Radom, w sumie 12 godzin, w tę i z powrotem. Był z nami tylko trzy miesiące. Ale ciągle żałuję, że nie przeżył. Te trzy dni, kiedy cierpiał, a my nic nie mogliśmy dla niego zrobić... Cieszył swoją obecnością tylko trzy miesiące, ale ciągle mówimy, że był wyjątkowy. Bo był.

Ano ...

A mnie zastanawia jakby to wyszczekał pies.

Wracam po wielu miesiącach do tego niezwykłego tekstu, by Ci powiedzieć, że ten rok, który minął dokładnie wczoraj tuż po 9-tej rano nic we mnie w kwestii Kuleczki nie zmienił: jeśli chodzi o nią czas się dla nas zatrzymał, wciąż nie mogę patrzeć na czarne jamniki, odwracam szybko wzrok, a jak podbiegają i się łaszą, nie jestem w stanie pogłaskać.
Nie mogę nadal czytać "Mojej Kuleczki" ani oglądać jej zdjęć.
Dlatego przeczytałem raz jeszcze twój wspaniały tekst, to była silna potrzeba, choć bardzo się przed nią wzbraniałem.
Może kiedyś kupię małego, czarnego jamnika, nazwę go Kuleczką i cofnę czas, ale póki co to nie jest realne.

Myślę, że nie powinniśmy pisać takich tekstów, ani o umieraniu na naszych oczach najbliższych.
To za bardzo boli...

Daj znać, jak będziesz znów na Portalu

Figielku,

kolejny raz urzekasz zgrabnym opisem i otwierasz szeroko oczy przy ostatnim zdaniu. W przeciwieństwie do wielu komentujących, ja nie widziałam tutaj kobiety w depresji - użyte sformułowania i spostrzeżenia nie pasują mi do tej wizji, dlatego do samego końca szukałam wskazówek, które mogłyby podpowiedzieć kto nie mógł złapać mrówek.
Pojawiła się kwestia sporna co do puenty, ja po lekturze kilku Twoich tekstów zauważam konsekwencję w formie, co jest dobre. Zabierasz czytelnika w swój świat, uplastyczniasz go szczegółami i kiedy już poczuje się swobodnie w Twojej wizji następuje ostre cięcie końcem. Bardzo to do mnie przemawia, bo Twoje teksty zostają w pamięci dłużej, mają charakter.

Przydreptałam tu, bo mike17 zachwalał. Przeczytawszy, stwierdzam, że niebezpodstawnie. Piękna miniatura. Wzruszająca.

Pozdrawiam

Musiałem tu wrócić, bo niedługo mija 7 rocznica uśpienia mojej jamniczki.
To piękny i bardzo wzruszający tekst, Figielku, powalający.
Często o nim myślę, tak, gdzieś w środku dnia.
Tak gdzieś w życiu.
To jeden z tych tekstów, których się nie zapomni.
Za dużo tu bólu, za dużo cierpienia.
I takiego niby lekkiego odchodzenia.
Jak wśród nas, ludzi...
Czegoś takiego nigdy nie czytałem na portalu i dlatego nie daje mi to spokoju.

Wkrótce jesień, a ja znów jestem pod Twoją miniaturką, Figielku
Nigdy jej nie zapomniałem, wręcz przeciwnie, często łapię się na tym, że wraca do mnie w najmniej oczekiwanym momencie, gdzieś na spacerze w paku kiedy widzę pieski-staruszki, ledwie idące, ale wierne do końca.

Jak Twoja Bajeczka...

Takiego tekstu nie można zapomnieć, jest zbyt prawdziwy i bolesny, wyciskający łzy.
Bo niejeden pies ma więcej dobrych cech niż niejeden człowiek.
Moja jamniczka była prawdziwą kobietą - czułą, wierną i kochającą.
Wciąż o niej myślę, choć minęło 10 lat od tego podłego dnia...

Pewnie za parę lat znów tu zajrzę, zatęsknię za tą smutną historią, która nie daje mi spokoju.