Rozpoznanie szaleństwa

Siedziała w dusznym pokoju, leżąca na stoliku pusta popielniczka przypominała jej, że nie może zapalić. Uszy raniła tak zwana ciężka muzyka drżąca w głośnikach. Obok woda nie gazowana w małej butelce, wiatr rozwiewał włosy wentylatorem. Kolor oczu zmieniał się zgodnie ze stopniem spokoju, gdy poczynała być niespokojna źrenice jej się zmniejszały a tęczówki zieleniały. Jak u wiedźmy.
Albo kota.
Nie spała, była zbyt szalona by spać, a jej głowę przepełniało zbyt wiele szeptów by usnąć. Piła, paliła bo była szalona w sam raz by pić i palić. Tak przynajmniej zwykła się wymawiać. Nawet raz poszła do konfesjonału. W stanie nietrzeźwym. Nawet bardzo. Oparła się o zakratkowane okienko w drewnianym pokoiku zwierzeń i wydyszała oddechem -mocno zajeżdżającym whisky- Księdzu prosto w twarz :
- Uprawiam prostytucję własnego umysłu, łapiesz facet? Więcej grzechów nie pamiętam- czknęła- bo piłam.- została łaskawie wyniesiona z wieczornej spowiedzi, w przypływie miłosierdzia nad marnym ludzkim istnieniem pewien młody ksiądz pozwolił jej wytrzeźwieć na kościelnych schodach. To na tyle jeśli chodzi o epizody i interwencje Boga w jej życiu, zawsze dziękowała za te schody.
Rozbijała lustra, tłukła lusterka kieszonkowe, dyskutowała z nauczycielami i lekarzami, leki antydepresyjne zazwyczaj popijała tanim winem. Rzadziej wódką. Popadała w monotonię;
Szare poranki, szkoła, kłamstwa, kłótnie, ludzie i chlanie- każdy przecinek liczy się jako pięć papierosów w przerwach na odpoczynek od dnia.
Kiedyś na ulicy spotkała starą cygankę.
- Wie pani? Oh, piękna spódnica!
- Dziękuję złotko, może z dłoni powróżyć?
- Tak, tak może pani powróżyć, a w zamian ja pani później coś powiem dobrze?
Cyganka ujęła jej dłoń i marszcząc czoło szeroko otworzyła swoje cygańskie oczęta.
- Skarbie! Powinnaś być nieżywa od tygodnia!
- Widzi pani- wcisnęła jej w dłoń kilka złotych i odpaliła camela- Wszystkie znaki mówią, że powinno mnie tu nie być. Ja się zgadzam, znudziło mi się życie- wypuściła z płuc ogromną białą chmurę tytoniowego dymu.- Tylko wygląda to tak, że zwyczajne samobójstwo wydaje mi się nudne i takie… niedoskonałe?- szukała zrozumienia w jej oczach, na próżno. Zniecierpliwiła się- Ojć, no! Chodzi o to, że przede mną powiesiło się, utopiło, podcięło żyły, przedawkowało miliony ludzi, nie chcę po śmierci trafić do statystyki.
- A jak byś dziecino umrzeć chciała?
- Zastanówmy się. O! Mam! Na przykład na Szaleństwo umrzeć bym mogła, da się załatwić?
Cyganka klasnęła w dłonie ozdobione złotymi bransoletami.
A ta co powinna nie żyć od tygodnia czyli ja- zanim się zorientowała świat zawirował i zamienił się w wielobarwną plamę. Właśnie podziwiałam ekspresję i surrealizm plamy kiedy okazało się, że stoję przed obliczem Boga.
- O kurw…- cisnęło mi się na usta.
Tak, dokładnie tak. Stałam przed Nim w glanach, w podartych spodniach i z papierosem w ręce!
- Udało się? Umarłam na Szaleństwo?
- Tak dziecko moje kochane- Bóg otarł łzę wzruszenia po czym przytulił mnie mocno.
Ta, w tamtym momencie sama zastanawiałam się co ja cholera ćpałam?
Nagle zewsząd wybiegły króliki w różnorakich kapeluszach, czekałam, aż skądś wyjdzie na przykład Wojewódzki czy Chylińska, -niechby nawet Ibisz!- krzycząc „mamy Cię!”. Nic z tych rzeczy. Bóg rzekł:
- Witamy wśród wariatóf!- naprawdę! Zaakcentował „f”. A potem wyrosły na mych plecach plastikowo-brokatowe skrzydła, na głowę wsadzono mi różowy cylinder i: bum! Okazało się, że jestem zbawiona. Mama się ucieszy jak jej napiszę gdzie spędzam wakacje. Ciekawe czy te króliki mają tu chociaż odrobinę whisky?