Czuję się jak w India Shopie. Dźwięczą mi w głowie te figlarne blaszane grajki, co się poruszają na wietrze. Głuchy jakiś stukot kopyt. Otwieram oczy i jestem tam gdzie zwykle. W łóżku. Przykuta do łóżka. Miałam tylko zły sen. Sen o tym, że byłam człowiekiem. Sen o czymś naturalnym i o czymś, o czym nigdy nie myślałam. Wszyscy od szczeniaka w łańcuchach. Na swoim miejscu w szeregu. Stój prosto. Patrz przed siebie. Jesteś człowiekiem, słyszysz? Wszystko już wiesz. O wszystkim decydujesz.

Kiedyś byłam kimś ważnym. Tak mi się wydawało. Byłam zawodnikiem. Gwiazdką z nieba. Kimś, z kim ktoś się liczył. Byłam dobrym graczem. Silną jednostką. Byłam jednym i tym samym numerem X z koniem. Przeskakiwaliśmy wszystkie przeszkody. Byliśmy pewnikiem. Niekończące się sezony wielkich zwycięstw. Z samym sobą przede wszystkim. Byłam pierwszą na czele pochodu - tak widzieli to inni. Liczy się instynkt zwycięzcy. Liczy się instynkt zwierzęcy. Kiedy przegrasz, zjedzą cię.

Śniło mi się, że byłam człowiekiem. Śniły mi się łańcuchy pokarmowe. Cała sieć troficzna, a w niej umiejscowione w odpowiedniej kolejności roślinki, robaki, zwierzaki. Byli też ludzie. Nie krępuj się! Zjedz mnie, zjedz mnie. ZJEDZ MNIE! Moje kubki smakowe wyczuwające krew i świeże flaki. Krew królika, który nie uciekł, bo coś rozszarpało mu łapkę. Czy ktoś widział królika, który nie uciekał? Jadłam królika bez gotowania. A później czary. Później już nie byłam człowiekiem. Później byłam koniem.

Leżę tam gdzie zwykle z codzienną myślą o umieraniu. Leżę i się zastanawiam kto mnie teraz zje. Zjada mnie brak drapieżnika, który by miał na mnie chęć. Zjada brak padlinożercy. Brak roślinożercy też. Prawie jestem jak padlina. Prawie jak roślina. Moją klacz wyprowadzono na inny świat przeciągle i boleśnie. Pozwoliłam ją zjeść. Teraz zjedzcie mnie! ZJEDZCIE!

Byłam koniem. Patrzyłam na konsumenta z talerza, błagając o miłosierdzie. Powiedz mi co jesz, a ja ci powiem kim jesteś. Nikim szczególnym. Jednostką na stałe uplasowaną w szeregu. Jem, dopóki ktoś mnie nie zje.