Nie spotkałem się jeszcze tutaj z poezją tak intensywną, tak namiętną, tak bujną.

choćby ten fragmencik: ileż tu nadziei na miłość, pragnienia bliskości, szeptów czułych i intymnej wymiany "znaków kochania", ledwie drgających w powietrzu szeptów, ostrożnych, by nie spłoszyć magicznej chwili, a jednocześnie wyrazistych w swym miłosnym kształcie.
Czytając to, Kasiu, widzę palący się kominek i parę, siedzącą na podłodze, w czułych objęciach, z kieliszkami wina w rękach...
I czuję wibrujące wokół powietrze, wiesz jak?
Tak, jak pachnie, gdy zakochani roztaczają aurę bliskości i zatopienia się w kochaniu...
Wiem, mam bujną wyobraźnię, ale to, co piszesz, daje mi scenariusz na opowiadanie, które mógłbym napisać na podstawie tych ulotnych impresji.
U Ciebie słowo jest materią, jest namacalne, jest kształtem, i będąc w wierszu ocieram się niemalże o nich, o niego i o nią, niejako chłonąc temperaturę tego kochania.
Bo tak dobierasz słowa i frazy, że nie literą one mówią, ale uczuciami.
I to odniesienie do niego - to mnie rozbraja i powala
By pomieścić tyle uczuć w jednym wierszu, trzeba je znać.
Trzeba kochać i wiedzieć, czym jest miłość.
Twoje światy to inne wymiary, gdzie czułość jest powietrzem, a delikatność i subtelne "dusz zbliżenie" daje pewność, że kochać to żyć na serio.

A czy to nie jest swoistego rodzaju dialog? Pojawia się kursywa, a ona coś znaczy i tak sobie wykombinowałam, że jest to taka rozmowa. Myśl, podświadomość, nasuwa pewne obrazy, niejako je prowokuje. Wyobraźnia odpowiada, jak potrafi. Czasem niewiele potrzeba, żeby naprowadzić na konkretną drogę skojarzenia. Odbieram to jako taki strumień świadomości, wywołany małym impulsem.
Przepraszam, jeśli nadinterpretują.

Obrazowość faktycznie działa na wyobraźnię. Szczególnie ten zapach róż o świcie. Wyobraziłam je sobie wilgotne od rosy, pachnące, w promieniach pomarańczowego słońca.
No i motyl, więc moja odwieczna pasja. Choćby za niego podoba mi się ten wiersz.

Pozdrawiam wiosennie.

PS: Co to znaczy, że poezja jest intensywna?