Witaj Iwono....no trochę przesadziłaś z metaforami dopełniaczowymi....no może te trochę to za mało powiedziane....

drząca postać, kąt rozczarowań, fala pragnień, nóż nienawiści, struny nadziei, świt niedoczekania.....musisz spróbować bez.....Pozdrawiam.

Wiktorio, no te są wyjątkowo oryginalnie banalne, no ale ilu nas tylu smakoszy metafor.....pozdrawiam zniekształcony smakiem....

Metafory dopełniaczowe są jak nazwy, np. magicznych przedmiotów w grach RPG (nie gram, ale kiedyś miałem styczność i tak mi się skojarzyło). Np. "nóż nienawiści + 10 do zadawanych obrażeń".

takie to... banalne.

jak coś jest banalne, to jak mam to określić? znasz inne słowa? banalne są metafory dopełniaczowe (czyli wspomniany wcześniej przykład "noża nienawiści).

nie malujesz mi obrazu w głowie pisząc "lepkie struny nadziei" - co to w ogóle znaczy? gdzie tu metafora? "świt niedoczekania"? rozumiem, że każdym rankiem podmiot za czymś tęskni, ale przecież to jest... no właśnie - banalne. nie wyrażasz mi żadnych emocji. twój tekst nie jest mi bliski, nie potrafię się z nim identyfikować.

metafory dopełniaczowe to bardzo grząski grunt. trzeba się nimi umieć posługiwać. a przy tym znać te najbardziej pospolite, wręcz "częstochowskie". coś w klimacie gwieździstych oczu, krwistych ust itd.

pisząc mi wprost o bólu nie dajesz mi pola do interpretacji, co staje się czymś na kształt kartki z pamiętnika, a nie wiersza, który - mimo że intymny - ma być na tyle uniwersalny żebym i ja, twój czytelnik, mógł dopasować go do swojej sytuacji życiowej, odnaleźć w nim siebie.

mam nadzieję, że rozumiesz.

wstaje świt niedoczekania - ja uważam to za dobry koniec. tylko nietrafiony, jeśli chodzi o całość. bo tak jak Karamazov nie potrafię się zidentyfikować... omija mnie 'jałowe' przesłanie, nijakie słowo...
piszemy tak, jak czujemy. jestem pewna, że nauczysz się pisać tak, by ktoś chętnie przeczytał
pozdrawiam. Whole