wystrugałeś mnie z morwowego drewna tępym scyzorykiem.
dni były wtedy nagrzaną od słońca łąką, terkotaniem ważek,
pomrukami burz – toporne i niewyraźne – jak ja.

nosiłeś mnie w plecaku przez wszystkie światy i czasy
mijane po obu stronach polnej drogi. wieczorami
spotykałeś się z Zieloną Wróżką i grałeś na skrzypcach. zamykałeś
oczy, a myśli uciekały spod powiek cienką smużką, pączkowały
w ażurowe obrazy zasłaniające całe niebo.

ostatniego dnia października odchodzący księżyc zabrał wszystko.
z rozpaczy wrzuciłeś mnie do ognia. rozmieniłam się na milion iskier
i wskoczyłam ci do oczu.



a tak bardzo chciałam być twoją córką