Aniela w mieście ujrzała Szymona,
Chłopak powabny, włosy jak korona.
Uśmiech promienny, postawna sylwetka..
Serce mocno zabiło, przepadła kobietka!
No i skończyła się Anieli beztroska,
Chodzi zasmucona, czoło rzeźbi troska.
Wzdycha, popłakuje, jeść nie chce, nie śpiewa,
Jedynie melancholijne usposobienie miewa.
Anioł Stróż z frasunkiem spogląda na niebogę z nieba.
"Sama sobie nie poradzi, tutaj pomóc trzeba!"
I jak to Święty z sercem przepełnionym dobrocią
Natchnął Szymona skłonnością idiocią.
Szymon dotąd obojętny, za Anioła sprawą,
Zaledwie spojrzał na Anielę, zapałał miłością łzawą.
Już poza wybranką świata nie widzi wcale,
Już go nie nęcą ani podróże, ani bale.
Złączone dłonie, serca i uściski,
Wszyscy szczęśliwi, już dzień ślubu bliski,
Gdy nagle Diabeł z dna piekła spogląda.
I cóż widzi? Anioł w ludzkie sprawki wmieszany, pomóc się ośmiela!
Oj biedny Szymon, biedna i Aniela!
Złośliwe licho nie myśli stać z boku
I Świętemu z Nieba chce dotrzymać kroku.
Pewnej niedzieli spoił tak Szymona,
Że jak się biedak ocknął, obok leżała Iwona.
I choć zdrady nie było, Aniela szalała,
Morze łez i złorzeczeń na głowę mu wylała.
Anioł znów przybył z nieba, załagodził spory,
Ale wstrętny Diabeł znów prowadzi na ugory.
Szepcze chłopakowi, że dziewczyna biedna,
Że posagu nie ma i że zbyt uległa, i nie tylko jemu, lecz każdemu w wiosce.
Anieli natomiast Iwoną spiskuje!
Mówi, że się Szymon zbytnio przypatruje, że uśmiechy puszcza, podszczypuje w przejściu.
Ponadto się rozpił i zmienił w obejściu.
Co Diabeł popsuje, Anioł wnet naprawi.
Jeden złem wojuje, drugi dobro sprawi.
Jeden ciągle plącze, drugi rozplątuje..
A zakochanych to wiele kosztuje.
I tak się męczą tą miłością szalenie,
Bo po każdym słońcu znów wychodzą cienie.
Bo po każdej słodyczy, znów smak goryczy w ustach.
Po rozstaniach powroty, po uśmiechach rozpacz.

I jaki morał z tego wynika Kochani?

Zarówno słudzy ciemności, jak i jasności,
Wcale się nie znają na ziemskiej miłości.
Chcesz mieć powodzenie u mężczyzn czy dam, radź sobie sam!