Waćpanna płaczesz? Któż miał śmiałość łzy uwolnić? Gdzież ten zuchwalec spod prawa wyjęty?! Milczysz panna? Toć wolna jesteś i niezależna. Głową kręcisz? Niewolna? Któż zniewolił? Serce? Wyrzuć myśli! Nie możesz? Słabaś waćpanna, słabaś bardzo. Wyrzuć serce! Też nie możesz?! Kim jesteś? Zniewolona, bezsilna. Gdzie pomoc? W Bogu? Może wysłucha, może drogi złączy, może da siły, może zamilknie. Uciekasz waćpanna? Dokąd? Nie ma ucieczki. Mrok przed tobą, ciemność głucha. -Służba -światła! Nie ma nikogo, łotry! Pozwól waćpanna, świecę zapalę. Dusza twoja ciepło i światło zobaczy. Ach, to nie to światło, nie to ciepło. Serce pozszywaj. Co, nici nie ma? Drobiazg. Parobka wyślę. Nie chcesz? Szwy pękną? Drugi raz zszyjesz, cóż to panna dla ciebie? Kochasz? Śmieszna jesteś, wybacz panna, do nóg się chylę, podaj dłoń, ucałuję. Gdzież twój rycerz, twój królewicz? Znów milczysz. Za lasami, za górami, na Szklanej Górze, czy ze smokiem walczy? Waćpanna-suknia!, koronkę szarpiesz. Serce też szarpiesz. Już kawałki pełne bólu i krwi. Zmień suknię, zmień serce. Nie chcesz? Wola twoja. Wołasz niebo i piekło na pomoc? Nie słyszą. Za cicho wołasz, albo zbyt głośno. Jesteś sama waćpanna. Śmiej się sama z siebie. Też nie możesz? Och, wolna kobieto w jasyr jak branka wzięta! Nie mdlej waćpanna! Gdzież sole! Dwór przeklęty! Panno niewolna, gdzie biegniesz? Tam las, bagna, moczary. Zginiesz! Tyś już zgubiona, mała strata. Cóż cię pcha niewolnico? Anioł Stróż czy diabeł? Znak widzisz? Głos słyszysz? Szalona! Ręce wyciągasz? Do kogo nieszczęsna? To cień tylko. Kogo widzisz waćpanna, jam głuchy i ślepy. O bogowie wszyscy! Ona widzi, ona słyszy. Serce zszyte i suknia w całości, i świece już w ogniu. Witam, z nieba przyszedłem, słyszałem wołanie-witam, waćpanna, witam. Pannę uratowałem? Cóż, ja tylko pytam. A me pytanie, jak tajemne wyznanie. Coż...

PS.Tekst ten jest odpowiedzią na tekst Lecha Galickiego "Czy panna Ranna?". On, prowadzący z nią monolog to ktoś inny.