strach powodował samotność. nigdy wcześniej ani później nie czuła się bardziej bezdomną
niż teraz, będąc z drugim człowiekiem tak blisko. „fatum doprowadziło mnie do tego miejsca” –
sądzi i wyciąga opieszale nogi. albo: „ciągle jeszcze dojrzewam, tylko wolniej niż kiedyś”.

teraz widzę ją w depresji. ukrywa się, gdzieś pomiędzy zastygającą magmą, a wodą która przyspiesza rozczarowanie. otwarta szafa, podkurczone nogi, plamki na twarzy i zamknięta rana.
on, domorosły, boi się używać przy niej bezpańskich słów: „to marnowanie jedzenia, to jak tony chleba do śmietnika” – mówi i odwraca głowę do ściany. ściana z bloków betonowych; najchętniej rozebrałby ją i poukładał jak klocki lego. teraz jest wrakiem.

statkiem w oceanie