Wieżą, czarnym kształtem wyrosłym wśród rumowiska skał, ryglami chronioną bryłą, kamienną, potężną konstrukcją, jest... budowlą bez skaz, której pędząc nie ima się czas; mgłami osnuty, nieosiągalny kształt; ta wieża - ja.

Choć hulający rozprasza wspomnienia wiatr, szczątki dawnych dni w pamięci jeszcze ma. Stoi tam, ten majestatyczny gmach, osaczony ciszą niezdobytych szczytów, otulony w siny płaszcz, głęboko wryty, zakorzeniony, samotny... ja, a u stóp wstęga minionych lat; na taśmie wyryte inskrypcje, bym wiedział skąd, dlaczego i jak...

Przybyła przed laty, strwożona, zgarbiona, ledwo żywa. Istniejącymi jeszcze rękoma tuląc się do zimnych skał, zhańbiona, zniszczona, kobieta, mężczyzna... ja. Wyrwane z piersi, dzierżone w dłoni, pulsujące serce, zaczątek wszystkich nie gojących się ran. Osaczona, pełzła w smolistą noc, szeptem wybłagując wytchnienia, a w jej garści wciąż biło narzędzie zła. Wkroczyła w nowy świat, w to rumowisko ostrych niczym brzytwa skał, by zrzucić zniewalający ją garb, by rozszarpawszy, a później pogrzebawszy go, odwrócić się, odetchnąć i żyć... bez podszeptów, uniesień, bez wyciskających krwawe łzy ,,dobrych" rad.

Wolnym marząc by być - ten mężczyzna, ta kobieta, ja - palcami wygrzebując dół, śnił o istnieniu wyzbytym zmartwień, niepotrzebnych emocji, ran, jakie miłość nawykła dostarczać każdego dnia. Choć z ciepła jego piersi wyrwane, wciąż niezmiennym biło rytmem, to serce, przez tyle lat napędzające karuzelę strachu, słabości, gniewu i... zła. Płynęła łza; ostatnia w tym życiu łza, po której zniknięciu ciało noszące tyle ran miało otrzymać z dawna wyczekiwany dar: wolności, zamknięcia, zasklepienia, czmychnięcia z pułapki, jakim był ówczesny świat.

I trafiło tam, jeszcze kurczące się, jeszcze wierzące, że miłości ukoi żal, szamoczące się serce, a potem przygniótł je kamień, jeden, drugi i trzeci. Kobiecie płonęła pierś, mężczyznę przeszył dojmujący ból; wyrwa w ich ciałach z wolna poczęła się zrastać; z ust dobiegał krzyk udręczenia, choć słychać w nim było i nutę radości, ostatecznego spełnienia; jej stopy wypuściły pędy, jego dłonie znów zagłębiły się w ziemi; ten akt: przemiany, unicestwienia, ponownego narodzenia trwał i nadal trwa...

Skamieniałymi są członki, wyschniętym strumień krwi, zatrzaśnięto powieki, odebrano łzy; tkwi tam od niezliczonych lat; wśród skłębionych chmur, potężna, na cztery spusty zamknięta, bezpieczna, nareszcie bezpieczna.

Mną ta wieża. Konstrukcją wolną od skaz, od wypalanych miłosną pożogą ran, wolną od bólu zdrad, niepewności, wątpliwości; zasklepioną stałem się bryłą, wyzbytą serca, a więc... szczęśliwą.

Wierzyć, że w końcu osiągnąłem cel, usiłuję, w ten szary wrosły świat, pośród rumowiska skał, usiłuję przekrzyczeć ryczący wiatr, osaczony mgłą, zniewolony ciszą, usiłuję przekonać o swej niezależności, o nieograniczonej radości rząd pobliskich skał, obdarty z ciała, pozbawiony żył, usiłuje... żyć, tak jak nigdy nie dane mi było... być, usiłuje, nowym, szczęśliwym człowiekiem, usiłuje... tak wiele, choć jestem tylko kamieniem.
Ta wieża, ja.