Wydaje mi się, że jesteś nieobecna. Reagujesz na wszystko, co Cię otacza, w prawidłowy sposób, ale robisz to mechanicznie, jak coś wyuczonego.
- Nie każdy potrafi to zauważyć. Tak naprawdę umiejętność rozszyfrowania mojej osobowości, jedynie w stopniu umiarkowanym, posiadły nie więcej niż trzy osoby. Nauczyłam się trzymać wszystko w sobie, nie wyłaniać tego, czego nie chcę, na światło dzienne. Nie widzę w tym sensu. Ludzie najczęściej postrzegają mnie jako charyzmatyczną, chętną do zawierania nowych znajomości osobę, zawsze gotową do interakcji. Nie jest to fikcją, taka jestem, część mnie na pewno. Niestety czasem mam wrażenie, że jest to "przykrywka", alter ego, ktoś, kim dla Clarka Kenta był Superman. Nieustannie analizuję uczucia, zastanawiam się jeszcze przed ich wyrażeniem, w jaki sposób powinnam to uczynić. Popraw mnie, jeśli się mylę, ale ludzie najpierw krzyczą, dopiero po jakim czasie dochodzi do przemyślenia swojego zachowania, prawda?
A w środku pustka? Złość? Zawód czy cierpienie?
- Zawód wiedzie prym w tej klasyfikacji.
Masz na myśli bliskie Ci osoby?
- Ludzie zawodzą, jestem do tego przyzwyczajona. To ja zawodzę siebie najczęściej i fakt ten sprawia mi przykrość. Za szybko odpuszczam, rezygnuję z rzeczy i ludzi dla mnie ważnych. Wolę nie zaczynać, w obawie, że nie doprowadzę czegoś do końca, dzięki czemu tracę wiele okazji do samorealizacji. Jestem tego w pełni świadoma.
Kiedy nikt nie patrzy...
- Szukam odpowiedzi na każde z dręczących mnie pytań, a jest ich wiele. Kwestia istnienia siły wyższej, Boga, jest moim ulubionym tematem rozważań. Wnikliwie przeanalizowałam poszczególne religie i szczerze mogę przyznać, że żadna z nich nie pasuje do mojego osobistego modelu wiary. Wciąż szukam, nie poddaję się. Jestem niepoprawną marzycielką, wtóruje mi bujna wyobraźnia. Zdarza mi się zapomnieć o tym, co jest teraz i choć na chwilę przenieść się do alternatywnego świata, w którym mogę być kim zechcę, nawet sobą.