Zdrada
Czy można wielbić miłość? Tak, gdy pozna się ją całą.
Zdrada. Przez lata czułem jej smak. Słodko-gorzki? Tak byś powiedział? Ja nie umiałem się zdecydować. Oblizywałem wargi chcąc poczuć jej aromat. Za każdym razem wydawał mi się inny. Bez ułudy czułem jednak, że z czasem jest coraz słodszy.

Zdrada. Otwierałem szeroko oczy szukając jej znaku. Wymarzyłem ją sobie w najdrobniejszych szczegółach. Wyrzeźbiłem jej powab i nastrój, obiłem szczelnie nostalgią i namiętnością. Udomowiłem ją i codziennie doglądałem sycąc kolejnymi fantazjami. Chciałem by stała się moją. Dla samej satysfakcji jej posiadania. Pragnąłem jej bezgranicznie.

Gdy wreszcie gotowy byłem zrobić ten ruch, pogubiłem się jak dziecko. Sparaliżował mnie jej pomruk, gdy wydostawała się z klatki. Stanąłem jak spłoszona sarna na środku drogi. Rozdarte ślepia ze strachem patrzyły na zbliżającą się nieuchronność. Rozjechała mnie, ale nie bez pomocy. Musiałem się odurzyć. Potem już jakoś poszło.

Obiekt nie miał znaczenia. Zupełnie. Wybrałem go chyba dość przypadkowo. Czy spełniał wymagania? Ale jakie wymagania? Doprawdy nie wiem. Odbiłem w obiekcie jak w kliszy swoje jej wyobrażenia. Oczy miał zdrady. Usta o jej smaku. Piersi o kształcie gruszek. Założyłem dzikie okulary dla pełnego obrazu rozmycia. Poruszałem się w jamie cieni i kształtów. Na nie nakładałem zdrady wyłuskany obraz. W obiektu usta wkładałem wyśnione słowa. Wmuszałem bezkrytycznie, wymyślone gesty.
Obiekt nie mógł mieć znaczenia. Nie chciałem nawet żeby się odzywał. Zrobiłem z nim co chciałem, to co sobie wyobrażałem. Przepełniłem go swoją goryczą zrzucając przyciężkie poczucie winy. Przybiłem go swoim śmiechem i apatią. Odczułem satysfakcję gdy po wszystkim płakał. Ja w tym czasie ze zdradą tańczyłem walca.

Nie było poczucia winy. No bo niby dlaczego. Marzenie, okazja, realizacja. Przecież nie zdradziłem dla obiektu, ani przez obiekt, ani z powodu obiektu. Zdradziłem dla zdrady. Wziąłem ją w ramiona poznania by swoją miłość dopełnić. Czyż nie? Skonfrontowałem marzenie. Wypiłem cierpkie wino z dwóch kielichów rozmasowując na podniebieniu ich bukiet i porównując wzajemnie.
Świat się nie zmienił. Już wcześniej byłem tego pewien, że się nie zmieni. No bo czemu by miał? Przymknąłem oczy by znów trzeźwo widzieć. Zostawiłem gdzieś za sobą obiekt, odrzucając ją jak nieprzyjemne wspomnienie. Nieboskłon nade mną, horyzont możliwości już czeka. Świat stał się piękniejszy.

Sprawdziłem marzenie. Posmakowałem zdrady. Smakuje idealnie.