Kolorowe, przerysowane, ze sztywną oprawą trzymającą w ryzach treść pełną dzikiej werwy sączącej się w dziecięcy umysł. Tętentem, gwarem, szumem powietrza spomiędzy rajskich piór.

Korytarzem rozpłodowym płynął strumień błękitnych guzików, granatowej wyobraźni. Akwamarynowy szal dla przemarzniętych oczu lutowego poranka.

Altannik. Altannik i butelka pepsi-coli.

Zgubiłem kolejne klocki, rozdarłem plastikowe spoiwa amerykańskich wojaków pierwszej linii oporu.

Idąc polami, płynąc wśród prawie-własnego gwaru i szumu, dotykając obrazy doświadczeń spisanych literami achów i ochów pełnych zdumienia. Wiem.

Została mi tam jedynie lornetka.

I ślady ułożone chabrową nicią.

Do dziś. Do jutra.