Był młody, pełen werwy i entuzjazmu. Postanowił, że musi być wreszcie z jakąś kobietą. Chodził do różnych lokali z nadzieją, że ją pozna. Nie był wymagający…powinna być piękna, młoda i inteligentna. Słowem dziewczyna dla niego. Pewnej niedzieli spotkał ją. Dokładnie taką jaką sobie wyobrażał: czarującą, zabawną, śliczną z odrobiną frapującego smutku w oczach….
Od tamtej pory często wychodzili razem, opowiadali sobie dowcipy, wymieniali poglądy, na spacerach trzymali się za ręce, całowali się, kochali aż wzięli ślub.
Siadywał z nią przed telewizorem pogryzając orzeszki – spędzali razem życie. Nie trzymali się za ręce, nie całowali. Ich palce spotykały się jedynie gdy niechcąco w tym samym czasie sięgali razem do miseczki po orzeszki.
Usłyszał od niej kiedyś, że tamtej niedzieli w tamtym lokalu podeszła do niego dla żartu….by coś udowodnić koleżankom, że nie było jej w sumie najgorzej, a on nigdy jej nie dał powodu do odmowy, ale skoro teraz dzieci już dorosłe są to ona ma dość.
I od początku zaczął chodzić do różnych lokali z nadzieją, że inną spotka. Nie był wymagający. Nie musi być młoda, nie musi być piękna i niech nie będzie też zbyt inteligentna. Słowem kobieta dla niego…i znowu żarty, żarty, żarty.

* * *

Po wizycie wnuków wyciągnął z szuflady pod lustrem pistolet. Przyłożył lufę do skroni i spojrzał na swoje odbicie. W jego oczach widniała nadzieja, a mimo to nacisnął spust. W tej samej chwili po jego skroni, policzku i szyi popłynęła stróżka…wody, bo był to pistolet zabawkowy. Roześmiał się. Cieszył się, że i on jeszcze potrafi żartować. Ubrał kurtkę i wyszedł z charakterystyczną dla siebie nadzieją w oczach. Wyruszył na podbój lokali.