Dlaczego nagle odnajduję się w taksówce, pędzącej wieczorną drogą oblepioną lasem? Kierowca spode łba spogląda, zęby szczerzy i wzroku nie odrywa od wewnątrzwstecznego lusterka, w które i ja wpatruję jak przymagnesowany. Sztucznoskórne obicia schładzają cienkie, bawełniane spodnie, o których nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek ubierał. (Zdaje się nigdy, pewnie nie moje.) Nie rozumiem skąd wracam, czy raczej gdzie byłem uprzednio.
Nagle taxi hamuje, a kierowca dwukrotnie musi powtarzać, że już jesteśmy. Jest wyraźnie zniecierpliwiony. O co mu chodzi? Ja płacę, nie on. Ha! Czy w ogóle mam przy sobie jakiekolwiek pieniądze? Kieszeń. Są. Daję banknot, dostaję bilon. Pociągam za oporną klamkę, która zostaje w dłoni. Mimo to drzwi odskakują, słychać trzask karabinowego kurka i strzał szampana, a muzyka przygrywa Mahlera.(Jezu, skąd wiem? Przecież nigdy nie słyszałem nic Mahlera.) Kroki o chodnik narastają coraz bardziej i wreszcie do mnie dociera, że są moje - przemierzam Nowym Światem, znam każdy zaułek, a jednocześnie wszystko wydaje się obce i zielonojaskrawe od neonów, choć pora jeszcze wczesna. Popękana płyta chodnikowa nigdy już nie będzie taka sama jak w dniu wyłożenia na tej ulicy, którą codziennie przemierzają tysiące. Nieubłagany deszcz dręczy i okrąża, a na dodatek zorganizowane przymrozki. Tymczasem jednak lato i wpadam tylko w kałuże słoneczne, które chociaż niegroźne, to głębokie i zwodnicze. Od pewnego czasu łzawią mi oczy (co trochę dziwne, bo twarz sucha jak pieprz) i pieką niegolone policzki, których dotyk przypomina drobnoziarnisty papier ścierny.
Ciągle idę, więc staję by spojrzeć za siebie. Taksówka jeszcze trwa tak jak ją zostawiłem, a z widocznej przez przednią szybę twarzy szczerzą się zęby. (N i e m o ż l i w e. Mój wzrok nigdy by na to nie pozwolił.) Chyba już pora wypluć ślinę nagromadzoną przez ostatnie pięć minut. Jednak nie robię tego, onieśmielony przez matkę z dzieckiem przechodzącą tuż obok, gdzie wszystko ma swoje granice (nawet ochrona dziecka poczętego), a niezrozumiałość i agresja zawsze wzbudzają u mnie odrazę i pragnienie odwetu. I chyba tylko poczucie winy sprawia, że nie robię nic, aby poprawić kołnierzyk przy koszuli, bez przerwy odwijający się ku górze. Przed blokiem ciągle te same samochody i drzewa. Odnowione niedawno schody nie zdążyły jeszcze zniszczeć toteż staram się omijać je z daleka. Postacie ze snów wciąż powtarzają się, a potem znikają niespodzianie, by powrócić w najmniej oczekiwanym momencie, na przykład gdy przedawkuję mleko (3,2%).
Chyba już pora wypluć ślinę nagromadzoną przez ostatnie pięć minut i zrobię to, gdy tylko matka z dzieckiem zniknie za rogiem i przestanie mnie onieśmielać swą obecnością - niemym wyrzutem oskarżenia, że sama musi odprowadzać swą pociechę do przedszkola. Zupełnie nie zwraca uwagi, że rozpacz na jej twarzy wymyka się spod kontroli pozostawiając wulgarny rysunek na ścianie mięsnego.