już lepiej nic nie mówić
jak ma się pisać taki...;/ wiersz.

chyba nie muszę mówić dlaczego?
ewentualnie na prośbę autora/ki.

pozdrawiam.

jest to smutny temat nagłośniony przez media,
a ile jest takich "cichych" tragicznych historii?
nawet jeśli imię Madzia w tytule ma na celu
odniesienie nie tylko do tej jednej dziewczynki
a do wszystkich podobnych tragicznych śmierci
to wiersz jest tak słaby, że zamiast odczuwać smutek
i dumać nad niesprawiedliwością tego świata
to człowiek się zastanawia dlaczego słowa zaczynasz z wielkich liter,
czemu tak dosłownie, czemu teraz, co to da,
jaki cel ma taki wiersz, czemu od połowy utworu już w ogóle wielkie litery,
dlaczego jest taki nieestetyczny.


poza tym pamięć najlepiej uczcić ciszą.

no i osąd który zawarłaś w wierszu wobec matki..


kilka słów z wiadomości nie może być inspiracją
zwłaszcza kiedy temat jest tak trudny lepiej nie zabierać się za niego
jeśli nie ma się pewności, że się podoła temu wyzwaniu.


pozdrawiam.

PS "-n.w." do szacunku.

chyba tylko babci wyj ącej z bólu bym wybaczył taki tekst. Nie wolno piętnować, osądzać, gdy nie ma pewności co tam się wydarzyło.
Cisza więcej daje niż ten krzyk.

Straszne. To nie utwór poetycki, to potwór. Dla kogo, po co?

Tak, wiem, zaraz pojawi się tu formułka od administracji, ale tak mnie zatkało, że nie jestem w stanie swojej dezaprobaty uzasadnić bardziej wyczerpująco.

Poezja to czysto subiektywne spojrzenie. To często reakcja na to, co uderzy w nas z zewnątrz. Z czym się nie zgadzamy, co nas zabolało. I przypuszczam, że mamy tutaj próbę poradzenia sobie z emocjami wywołanymi podczas burzy w rzeczywistym świecie. Pewnego rodzaju forma autoterapii, oczyszczenia, wyrzucenia z siebie nagromadzonych odczuć i niezgody na sytuację. Tutaj nie wyszedł z tego wiersz, niestety. Zdarza się i tak.
Pozdrowienia księżycowe.

Zazwyczaj nie chce mi się komentować, niemniej ten twór, a także wypowiedzi pod nim przyprawił mnie o taki opad szczęki, że aż coś napiszę. A właściwie trochę mnie to śmieszy - łażę sobie po różnych stronach z amatorską poezją od ładnych paru lat - i cóż, to jest prawidłowość, zawsze, kiedy naród doswiadcza silnych, negatywnych emocji zbiorowych - a z niejasnych dla mnie przyczyn tak się stało także w przypadku tego nieszczęsnego dziecka - zaraz potem na wspomnianych stronach pojawia się tych emocji pokłosie. Bo dla mnie ten wiersz należy do tego samego nurtu, co rozliczne wiersze smoleńskie (mieliśmy przecież i tutaj), wiersze o zawalonej na gołębiarzy hali - i tak dalej, stąd śmieszy mnie nieco powszechna konsternacja. Dla mnie tego rodzaju wiersze - nie przypadkowo żałosnej jakości - są czymś w rodzaju emocjonalnego pasożytnictwa. Jeśli ktos pisuje takie rzeczy do szuflady, żeby przepracować swoje intensywne uczucia - cóż, nie rozumiem, ale to jego sprawa. Jego sprawą przestaje być z chwila puszczenia w świat, jak w tym przypadku, i wątpię, czy ma to jakikolwiek inny cel, niż lans na fali zbiorowych emocji - o, ludzie się interesują, to może i mnie kupią, nieżywa dziewczynka jest w centrum uwagi, a nuż i ja będę. Jest to niewątpliwie niemoralne, ale niemoralność mnie akurat w niczym nie przeszkadza, przeszkadza mi natomiast, że jest to także niesmaczne, a artystycznie tak żałosne, że aż zawstydzające czytelnika. A wiersz omawiany nie dość, że żałosny artystycznie, jest jeszcze wyjątkowo żałosny aksjologicznie i niespójny (zwłaszcza w obrazie Boga, cóż to właściwie za Bóg? Ale też - "perełki" już nie ma, czy jest w niebie? jest szczęśliwa, czy niepogodzona z losem? skoro jest "juz wolna", to wcześniej była zniewolona, a skoro śmierć była wyzwoleniem, to nad czym płakać?).
Przede wszystkim wszakże, za przeproszeniem, dziwię się Redakcji: na jaką cholerę było to publikować?

p.zygfryd2007
czytam recenzje pańską,
kolejny już raz.
każdy autor/na starcie/ po takiej ocenie byłby... ukierunkowany.
to tyle.
dzięki.