Szanowny Pisarzu,
gdy się pomyśli, ile książek jest już na świecie i ile ich codziennie przybywa, to człowieka ogarnia swoista frustracja. My, humaniści, w faustycznej pogoni za wiedzą, w ciągłym niedosycie literackości chcemy znać wszystko. Niemożliwym jednak wydaje się przeczytanie i poznanie nawet większości.
Kiedyś ktoś powiedział, że wszystko zostało już napisane. Jednakże ciągle pojawiają się nowe książki. Nie chodzi mi tylko o beletrystykę, ale i o wszelkiego rodzaju przewodniki, książki kucharskie, poradniki. Każdy z tych gatunków tematycznych prezentuje wybraną problematykę przez pryzmat konkretnej jednostki ludzkiej. Spowodowane jest to, jak myślę, wyjątkowością każdego człowieka na tle całego społeczeństwa. Powstaje więc pewna niedorzeczność – każda jednostka ludzka jest wyjątkowa i niepowtarzalna, a społeczeństwo złożone jest także z niepowtarzalnych jednostek. Tak wygląda życie i tak wygląda świat - zbudowany jest ze swoistych paradoksów, bo wyjątkowość ogląda się tu na tle wyjątkowości.
Kontynuując myśl o wyjątkowości każdego człowieka chciałbym zauważyć, że powoduje ona indywidualność w postrzeganiu świata przez pryzmat konkretnego autora. Nawet w czasach, kiedy literatura powielała pewne wzorce, a wręcz kopiowano lub parafrazowano dzieła poprzedników, każdy twórca, dokonujący takiej operacji, pozostawiał swój charakterystyczny rys w utworze.
Z filologicznego punktu widzenia ciekawe są także techniki, których autor używa do stworzenia dzieła – gdy od zwykłej narracji przechodzi do strumienia świadomości, gdy używa szeregu aluzji i nawiązań do literatury światowej – to wszystko pomaga w pewnym stopniu przeniknąć zewnętrza warstwę dzieła i poprzez analizę zinterpretować konkretny tekst na swój sposób, a kto wie, czy nawet nie w sposób bliski zamysłowi autora.
Kończąc mój list dziękuję Ci za Twoją pracę. W dobie upadku humanizmu pisarz staje się kimś więcej, niż był kiedyś – jest reprezentantem typu ludzi, którzy w rozumieniu innych nie są „praktyczni”. Ci inni jednak nie zdają sobie sprawy, że literatura, czy chcą tego czy nie, przenika ich życie i będzie przenikać zawsze, póki nie umrze ostatni pisarz i póki ludzie będą czytać książki.
Z uszanowaniem
Michał K.