Podjąłeś sie trudnego tematu. Miłość bardzo trudno zdefiniować, a napisano o niej już wiele. Tutaj, jak dla mnie zbyt mało poetycko. jakby własne roważania spisane w formie wiersza. Ale fajnie, że nie napisałeś o gwiazdach, błękicie oczu, czy promieniach słońca. Bo to byłoby banalne.

Własciwie to masz dość oryginalną definicję miłości. W drugiej strofie wyczuwam żal, jakby rozczarowanie czy zawiedzenie. Chyba kadego z nas to dotyka.

Z jednym się zgadzam



choć może nie dla wszystkich.

Pozdrawiam serdecznie

Wy, mężczyźni, macie takie specyficzne porównania jeśli chodzi o miłość: trzy koła, ryczący silnik, turbo.
Kobieta napisałaby zapewne: karuzela aż do upojenia, huśtawka zmysłów...
Czyli nie tak twardo i bucząco
I nie uwierzę Tobie, że nie wierzysz w miłość do grobowej deski. Akurat Tobie nie. Czytałam przecież Monikę

A wiersz? Trochę przekory w nim jest. Poza tym mocny, męski , super!

Tytuł skojarzył mi się z programem prezentującym discopolowe hity. To nie było przyjemne skojarzenie. Nieszczęsne 'x' jeszcze dołożyło do pieca.

Po pierwszej strofie czułam się, jak po odwiedzinach w warsztacie samochodowym. Źle.

Ciekawie rozwija się trzecia. Cichnie ten buńczuczny ton i spadają obroty. Metaforycznie też coś tam się wykluwa.

W kolejnej niestety to burzysz i wpada zupełnie od czapy:


I nawet jeśli dalej jest całkiem przyjemnie, a puenta bardzo dobra, to ja już jestem w tym momencie tak poirytowana tym całym Czesiem, że nawet nie chce mi się zastanawiać, co miało miejsce, zanim wybiła za pięć dwunasta.

Przeczytałam Twój wiersz i nie myślę, że jest grafomański. Opowiada o czymś, co było dla Ciebie ważne właśnie w tym czasie. Nie pisze tego osoba, w której nagle zaiskrzyło i poczuła motyle w brzuchu. Podmiot liryczny albo jest w związku długi czas i ma dosyć, bo to nie jest już to samo, albo został porzucony i ma w zanadrzu mnóstwo rad dla innych Czesiów. I chyba nie można niczego cofnąć, niczego naprawić. Tylko tak się zastanawiam, czy może ta miłość nie była miłością tylko fascynacją? Może warto zrobić wszystko, żeby nie obudzić się z palcem w nocniku. Może w miłości jest potrzebny złoty środek? Może nie wymaga od nas aż tak wielkiego zaangażowania i jest w niej przestrzeń dla nas samych. Wtedy inaczej wygląda, czego innego oczekuje, coś innego daje. Hmmm, ot takie refleksje... A Czesio mi się podoba, ale nie wiem dlaczego, kojarzę go z kreskówką.

Przybyłam, zobaczyłam i jestem kontent.
Nie znałam Cię od tej wierszowej strony i jestem zaskoczona, oczywiście na plus. Klimat przypomina trochę Twoje teksty, te bardziej mroczne i coś w rodzaju wypowiedzi bohatera. Piszesz uważaj stary na zegary, co sprawia, że nawiązujesz z czytelnikiem relację, pozwalasz mu wsłuchać się.

Wyrzuciłabym to pierwsze 'jest' - niepotrzebne.

Dzisiaj odkryłam Mike'a w wydaniu postmodernistycznym. What a surprise!
Pozdrowienia

Chyba już poczytałam to kiedyś, ale nie podpisałam się, bo byłam wówczas nieśmiała

Wiersz jest szorstki i męski. O rozczarowaniu, zawodzie, samotności. Peel jest osobą, która nie ma nadziei, nie liczy już na nic. Nie nauczył się miłości, a skoro jej nie ma, to i dostać nie może. Był i jest nastawiony na branie i oczekiwanie, a to nawet nie stagnacja, a cofanie się. On trzyma swoje wskazówki (czytaj: serce) w miejscu/zamknięciu i nie daje im nawet ruszyć przed siebie i dlatego dziwi się, że dookoła czas płynie, a on ciągle w tej samej du...

Tak to widzę

Wszędzie, kochany, wszędzie, a najwięcej w ludziach, tylko trzeba się nauczyć inaczej patrzeć. Nie zmysłami - one są na prawdziwą miłość ślepe i zbyt tępe, bo są zależne od mózgu, a on to tylko kupa tranzystorków, kabelków i zmarszczek.

Miłość jest tam gdzie serce, nie jako mięsień, a jako dusza, czyli część Tego, który jest właśnie tym, czego ludzie szukają na złamanie karku. Szukają oczami, uszami, językiem, czyli nie znajdą. Miłość nie jest w żaden sposób komórkowa, ona jest ponad i mimo. Po prostu Jest i ja w to wierzę

miki17, jaki życiowy wiersz napisałeś prawie 6 lat temu. To niesamowite, że mogę go teraz czytać. Widzisz już takie archiwalne - bez urazy, dzieła masz na swoim koncie.
Ja cały czas się uczę, jakieś drobne postępy poczyniłam. "Ale pisać to trza umić"
Ty fajnie ukazałeś najsilniejsze, obok, nienawiści, uczucie.
Odjazdowe, czasami szalone, czasami niebezpieczne - chyba trochę męczące. I przemija, jak wszystko. Za 23 g. będzie nowy rok - już 2017. Jakoś mi tak pamięć "przybiegła" i kieruje moje myślenie na przeszłość. Nazwę to nostalgią.
O, i jeszcze coś - wiersz traktuje o MIŁOŚCI, poważny temat, a Ty wtrąciłeś wers:
"mil­czą­cy nie­wol­ni­cy smut­ne­go ona­ni­zmu". Lubię tę Twoją różnorodność. Pozdrawiam Sylwestrowo. A23