Dzięki za całkiem ciekawie.
Hm, możliwe, że ogólnik - ogromnie ciężko jest mi zdystansować się do tego tekstu. Jakoś tak siedzi blisko mnie.
Szkoda, że brakło czegoś szczególnego, ale jak nie tym razem, to następnym. Albo jeszcze następnym.
Tak w ogóle - nie pamiętam już, czemu właściwie nie dokleiłam dedyka, który powinien być gdzieś przy początku czy przy końcu - mianowicie dla J.A. Rimbauda, pisałam toto będąc pod wpływem Całkowitego zaćmienia - ładny film, swoją drogą.
Cieszę się, że wpadłaś. Pozdrawiam

Niesamowicie miło mi to słyszeć.
Racja, wobec tego dedyk doklejam - małymi literkami, żeby nie przeszkadzał w płynnym przejściu od tytułu do pierwszego wersu.

julando, błagam, gdybyś miała coś koło osiemdziesiątki, to jeszcze bym zrozumiała, że coś wspominasz o śmierci - ale po co zawracać sobie głowę wcześniej?
No, ale ja młoda jestem, życia nie znam, może nie powinnam się wypowiadać.
Serdeczne dzięki za wiersz wyraźnie starannie przemyślany.
Kłaniam się nisko.

Emilko na tak, ale Mojżesz raczej kojarzy się z laską niż siekierą; pierwszy wers tym łamaniem rąk, dezorientuje mnie w sytuacji , od drugiego miodzio /siekiera, ale kto Mojżeszowi zabroni / a fraza z wilczkiem, aż po puentę boska

pozdrówka

Będę zaszczycona!
Strasznie się cieszę, że można spędzić z tym wierszykiem cały dzień, i że wywołał tyle refleksji.

Zygi, fajniutko, że miodzio i że fraza i puenta boska. Co do siekiery - na ten rekwizyt złożyło się kilka rzeczy. Po pierwsze - kurczę, laska jest taka mało efektywna i oczywista. Siekierą o wiele wygodniej dzieli się wodę na pół. Po drugie - prócz Całkowitego zaćmienia chodziło za mną Lśnienie Kubricka. Po trzecie - istnieje taki mit o rzucaniu przed sobą siekiery (albo młotka), kiedy spada się z wysokości do wody - podobno siekiera (bądź młotek) na tyle rozbija powierzchnię wody, że człowiek nie zderza się z nią jak ze ścianą.

Zolu, dziękuję za przejmujący, sprawny zwarty kompozycyjnie, wzruszający. Znaczy, że trochę się rozwijam. Albo przynajmniej utrzymuję na jakimś poziomie.


Dziękuję wszystkim Czytaczom i Komentatorom, kłaniam się niziutko i pozdrawiam serdecznie.

Różdżka w kształcie siekiery też byłaby ciekawa.
Może potrzebowałam tej topornej idei klina - swoją drogą, śliczne określenie.
Dzięki za dzielenie się skojarzeniami, cenne to dla tfu!rcy, dla twórcy też.

Pozwalam sobie na taką małą fanaberyjkę (licentię poeticę, czy coś), żeby pomijać przecinki między epitetami, zwłaszcza jeśli jest ich tylko dwa - przecinek hamuje, spowalnia na jakiś tam ułamek sekundy, a potrzebowałam płynności.

Kurczę. A słownik przekonywał mnie - przynajmniej ten http://sjp.pwn.pl/szukaj/p%C5%82ata%C4%87 - że mogę użyć formy "płatać".

Ja wiem, czy kpię? Może i kpię. W sumie skupiałam się bardziej na tym, żeby nie było patosu - a łatwo o to przy czymś tak mistycznym jak zahaczanie o symbolistów. I tak wydaje mi się momentami, że jest zbyt wyniośle. Acz z drugiej strony - kpina zazwyczaj bije patos, jak papier bije kamień. Więc może dobrze, że kpię?

O rany, chyba powinnam już iść spać, głupoty gadam. W każdym razie - stój, ile chcesz, pani sprzątaczka zamiatająca między wersami nie powinna mieć nic przeciwko

Dziękuję za wizytę. Pozdrawiam.