Czy wiesz, że niewypowiedzianym słowem ranisz bardziej?
Wszystkie: „Bo wiesz…” urwane w sekundzie, nie powtórzą się więcej.
Powrócą do Ciebie, w chwili tej słabości.
I zranią jeszcze dotkliwiej, niczym najszczerszej prawdy garść.

Niewiadomej nićmi przędziesz tę tkaninę, płótno własnego życia.
Puste wnętrze przyozdobisz zakurzonym arrasem czy śnieżnobiałą firaną?

Nie mam po Tobie nawet zdjęcia. Istniejesz tylko tu, w mojej głowie.
W pamięci staruszka, szanującego przeszłość.
Mam Cię w sercu, gdzie trwasz. Trwać będziesz, aż ucichnie orkiestry gra.
Niczym pauza na pięciolinii, tak zagubiony rytm skamienieje.
I świadectwem naszych istnień okażą się wypowiedziane słowa.

Kochałem Cię, bo zmieniłeś moje życie w prosty sposób.
Byłeś sobą i tak pokazywałeś swój, nieznany mi dotąd, świat.
Twoje słońce zawsze świeciło jaśniej. Twoich gwiazd zawsze było więcej.
Kocham Cię, bo inaczej nie potrafię.
Jak dziecko, które nowonarodzone, zaczyna oddychać
I ja, bez tej miłości, nie potrafię cieszyć się codziennością.
Będę Cię kochał, bo bez tego, to, czym nazywam życiem, będzie niekompletnym tworem.
„Nigdy nie jest za późno” – powiedziałem, kiedy odchodziłeś.
„Dla mnie już, to jest za późno” – pomyślał, patrząc przed siebie.

Bo niewypowiedzianym słowem ranisz bardziej.
Milczącym przepraszam. Zbyt cichym kocham.