spacerował pomiędzy zjawami
ciągnącymi od jednego do drugiego pociągu.
rozdzierającymi krzyki na tyle ćwiartek,
by wystarczyło każdemu namówić się do woli
głosem podniesionym
ponad wszystkie góry i wyżyny.
i wieże, na przykład kościelne, bo Babel
nie mogłaby oprzeć się tylu językom naraz.

ocierał twarz z potu w momencie, kiedy najwięcej
pragnień brało się, jak zwykle, z powietrza
gorącego, że aż trudno przytulić się kochankom
na powitanie, bardziej
pożegnanie.

przecierał oczy. nadal nic
się nie zmieniło. dworzec w Monachium,
podróże bez celu, wcale niełatwo, kiedy trzeba
zostawić za sobą pierwszy obraz i malować kolejne
ściany, w których ludzie szukać będą
oparcia.

***

mija przechodniów. mówią głosem zniżonym
do samej ziemi, bo niebo
nad Berlinem nie mogłoby oprzeć się
przygnębieniu tylu osób.

ziemia drży do u p a d ł e g o.