Rano budzik, trzeba powstać. Myśl niechętna
Przypełza kołatać w marnej świadomości.
Odpuściłeś, zatem chwyta cię i pęta
Miałkość, która pluje w oblicze miłości.

Rano. Umyć zęby. Trudzić się miłością?
Powstałeś do walki, a nie do współczucia
Innym albo sobie. Spopielałe rosną
Skrzydła, które odwrót niegodziwy zbrukał.

Dlaczego w okno patrzysz z takim żalem?
Kto i komu gorzko coś wyrzuca?
Dokonał się wybór. Kroki robiąc małe,
Sprawiłeś, że miłość została zatruta.

I nikt nie stoi między tobą i zwierzęciem.
Zaciekła osobność może tobie ciąży.
Uwzniośla ją twoje szacowne zajęcie,
Iluzję zedrze starość, jeśli zdąży.

Kim jesteś? Kim jesteś? Powstań do miłości!
Chociażbyś łzami i krwią miał się dławić,
Dźwigaj umęczone serce z głębokości
Klęski. Licz obłoki, pochylenia trawy.