Chwile

Patrzysz na ledwie tlące się życie - nijak nie chce zawrócić z drogi, którą obrało. Powoli odchodzi w stronę, której jeszcze nie znasz, która napawa Cię lękiem, której nie rozumiesz. Patrząc na pomarszczoną twarz zastanawiasz się – gdzie jest, czy coś słyszy, czy wie, że jesteś obok. Trzymasz jej dłoń pieszcząc jak nigdy dotąd. Jej duch jest już za zakrętem życia. Jej oddech ustaje. Ty nadal trzymasz Jej dłoń. Pozwalasz, aby w spokoju odeszła. Na nic nie masz wpływu - mogłeś z Nią tylko być.
Dzwoni telefon, w ferworze spraw mija dłuższa chwila nim go odbierzesz. Nieco jeszcze zaaferowana poczynionymi zakupami - kamieniejesz. Serce Ci staje, krew zatrzymuje się jakby nie miała już dokąd popłynąć, oczy zalewa gorący jak ogień strumień, który niemalże je wypala i mgłą zasnuwa. Nie widzisz, nie słyszysz, nie wiesz nawet czy czujesz. Nie żyje! Nie żyje ! Nie żyje !!! ???
Jakże nie możesz się już doczekać. Dzień za dniem się dłuży, 100-ny już chyba raz przekładasz i składasz maleńkie pampersy, jasnoniebieskie śpioszki, maciupkie i miękkie jak puch kaftaniki. To jeszcze tylko kilka dni, może godzin. Niepokoisz się, bo pierwszy raz jesteś mamą. Pierwszy raz !Dziwnie się czujesz - może coś jest nie tak? Budzisz się zamroczona nie wiedzieć jakim farmaceutykiem, a po głowie krąży jedna tylko myśl - gdzie moja Hania???!!! Gdzie moje dziecko!!! Dostajesz następny środek - nim zdążysz zawyć z rozpaczy już nie pamiętasz, dlaczego nie usłyszałaś dotąd płaczu swojej Hani …
Nie masz już sił, nie dajesz rady. Kręgosłup zdaje się mruczeć już tylko bezsilnie - kolejny raz nie udźwignie bezwładnego od lat ciała. Odleżyny napawają zniechęceniem - wciąż - mimo starań - rodzą się nowe i nowe. Patrzysz na ból, na cierpienie, na strzykawki i kroplówki, na gniew i desperację, na niemoc i chęć ulżenia Ci w tym najbardziej znojnym okresie. I nic - myślisz, że lepiej by było, by umarł – dla Ciebie, dla Niego. I w końcu się spełnia …
Czy jesteśmy gotowi na odejście – swoje, naszych bliskich, znajomych? Czy coś - ktoś jest w stanie przybliżyć nam moment powrotu do … ? Płacz, żal i rozpacz zabijają w nas wiarę, a serce nie wchodzi w bliższą relację z rozumem zawzięcie odrzucając argument, że tak musi być. Dziwne jak bardzo jesteśmy przywiązani do naszego ziemskiego życia, do beztroski dzieciństwa i wspomnień, które tak serdecznie pozdrawiają nas przez kolejnych kilkadziesiąt lat, do szaleństwa okresu dojrzewania i pomysłów, które w wieku dojrzałym przyprawiają nas samych jako rodziców o znacznie większą ilość siwizny na skroniach. Albo jak kurczowo trzymamy się każdego zdrowo przeżytego dnia, każdej godziny bez bólu czy chwili zainteresowania naszą - dość mocno już uciążliwą dla otoczenia – osobą, walczymy, próbujemy udowodnić światu, że ,,jeszcze potrafimy” w najdalsze zakamarki świadomości oddalając myśl, że to tylko przygotowanie, okres przejściowy, poczekalnia, a może - dla jednych bardziej dla innych zapewne mniej gustownie urządzony - przedpokój umożliwiający moment przejścia na salony wiecznego żywota. A przecież zamknie się księga każdego ludzkiego życia. Zamknie się, bo wszystko ma swój początek i koniec.
A.J.