Słońce przypieka mi skórę.

Spaceruję z najmilszą dziewczyną w całym mieście, dlatego nie zamierzam się skarżyć. Bez trudu stawie czoło wszelkim przeciwnościom losu, odważnie sprostam wyzwaniom, które do stóp rzuci mi przeznaczenie. Znalazłem, bowiem to, czego szukałem.

Chodzimy po parku, rozmawiamy o nieistotnych sprawach i objadamy się lodami. Dzielą nas tylko centymetry. Każdy przypadkowy dotyk, otarcie skóry o skórę wywołuje dreszcze i uśmiech.
Mam wrażenie, że znam ją od tysięcy lat. Na mapie przeznaczenia znalazł się punkt, w którym mieliśmy odkryć, czym jest prawdziwe szczęście. I oto nadszedł ten dzień.

Posyłam jej spojrzenie, zastanawiając się, czy czuje to samo. Niczego bardziej nie pragnę niż wiedzieć, że od teraz zawsze będziemy razem.

Stoimy przy fontannie. Delikatny dotyk kobiecych dłoni sprawia, że cały sztywnieje. Nie mam siły się ruszyć, wrastam w ten kawałek ziemi, na którym stoję. Mam ochotę krzyczeć o pomoc, ale z moich ust nie wydobywa się żadne słowo, tylko westchnienie.

Jestem gotowy skraść z nieba gwiazdkę, po to, by okazać swoje uczucia.

Chowam twarz w jej włosach, a przed oczyma mojej wyobraźni pojawiają się sceny, w których oboje odgrywamy główne role.
- Przepraszam – słyszę szept, który nie wiem, dlaczego budzi we mnie niepokój.
- Muszę wracać do domu.

Odchodzi, zabierając ze sobą kawałek mojej duszy. Fizyczny ból wypełnia moje wnętrzności, rozszarpuje serce, wiem, że znów przegrałem.

Wyciągam rękę, ale zagarniam tylko powietrze przesiąknięte zapachem mleka i miodu. Ostatni ślad, że to spotkanie w ogóle miało miejsce.

Zapomniałem poprosić ją o numer telefonu, ta historia ma więc smutny finał.
Wszystko wskazuje na to, że nie była to ta jedyna na całe życie.

Od jutra rozpoczynam poszukiwania od nowa.