Mój księżyc nie wie co to niepogoda.
W gwiaździste niebo strzela sztucznym ogniem.
Nie widzi przecież ziemskich chmur i deszczu.
Nie wie, jaka zimna potrafi być rosa.

Mój księżyc tkwi na niebie jak bóg niezaprzeczalny
i krąży we mnie, wokół mnie i obok.
Wpatruję moje oczy w suche oceany
by stać się srebrzystością jego bladej twarzy.

Mój księżyc nie wie co to monsun, burza.
Nie interesują go moje ziemskie sprawy.
Udaje, że nie widzi jak wyciągam ręce
by stać się jego jaśniejącym blaskiem.