Poezja bywa powrotem do korzeni, a jednak każdy wiersz jest nowym list(ki)em. Czytając Twój utwór, wciagnęłam w płuca magiczną woń pradawnego boru znaczeń, zanurzając się jednocześnie w plątaninie najmłodszych pędów; na pograniczu tych królestw zaniemówiły ptaki. Piękna podróż do źródeł poezji. Pozdrawiam serdecznie

Ronny, piękny komentarz, ta woń boru znaczeń szczególnie – dziękuję. Pozdrawiam.

Bukowski, obudzone atawizmy, niesamowite. Miłego!
J.

Dziękuję bardzo, bardzo , pozdrawiam!

Taką formę Miladorko wybrałam w pierwszej wersji, ale później tupnęłam nogą, bo niby dlaczego mam być niewolnicą formy, jeśli chcę powiedzieć coś innego. Czas przyszły, a teraźniejszy dzieli różnica i to wcale nie aż tak subtelna, jak się może wydawać filozofom. To słońce dopiero tutaj wstanie, chociażbym chciała się oszukać, nie powinnam uwierzyć, że to już. To pojedyńczy proces tworzenia, aczkolwiek powtarzalny, tylko tego nie jestem w stanie zrozumieć, zresztą, coraz bardziej jestem zdziwiona, skąd się to wszystko wzięło i czy ja przez to, czy to przeze mnie...
Buziak!

Tak!

Julando zachwycająca jest ta ikebana ze słów.