Nie miałem najmniejszego zamiaru się poddawać. Wystrzeliłem język, chcąc szybko złapać goblina. Niestety, przejrzał mój zamiar i zaczął uciekać. Biegł naprawdę szybko, ale mój jęzor z każdą chwilą był coraz bliżej jego nóg. Zatrzymał się, gdy już prawie ich dosięgnął.
- Widzę, że to jest twój maksymalny zasięg – stwierdził goblin. Po raz kolejny usłyszałem jego śmiech.
Wycofałem język. Nie mogłem się ruszyć ani zaatakować. Czułem się bezbronny jak kijanka.
- Teraz mogę cię spokojnie zabić moim najpotężniejszym zaklęciem – oznajmił z wielką pewnością w głosie. Wyciągnął ręce i złączył dłonie. Wypowiedział formułkę. Powoli zaczął je od siebie odsuwać. Pomiędzy nimi pojawiła się przezroczysta kula energii. Wewnątrz niej szalało miniaturowe tornado.
Wiedziałem, że jeśli tym oberwę, będzie po mnie. Zamknąłem oczy, oczekując na śmierć.
Rah miał już wystrzelić swój pocisk, ale nieoczekiwane trafienie kamieniem przerwało jego koncentrację. Magia wymknęła się spod kontroli. Tornado rozerwało kulę, błyskawicznie urosło i pochłonęło goblina.
Z niedowierzaniem spojrzałem na stojącą obok mnie Fuki. Ten kamień to musiała być jej sprawka.
- Kiedy ogłuszyłeś tę goblinkę, odzyskałam nad sobą kontrolę – wytłumaczyła.
Tornado zniknęło, ale ciała goblina nie było. Pewnie zostało gdzieś wyrzucone. Miałem nadzieję, że bardzo daleko.
Pozostała jeszcze jedna kwestia.
- Co robisz? – zapytała Fuki, kiedy podszedłem do nieprzytomnej goblinki.
- Jest zbyt niebezpieczna. Trzeba ją dobić.
Reakcja Fuki bardzo mnie zaskoczyła. Stanęła pomiędzy mną a naszą niedawną przeciwniczką.
- Nie pozwolę na to! Ona jest teraz bezbronna. Zwiążmy ją czymś i tyle.
- Obawiam się, że nie mogę się z tobą zgodzić.
- Dwa razy uratowałam ci życie, więc posłuchaj mnie chociaż raz! – odrzekła z niezwykłym zdecydowaniem.
Miała rację. Byłem jej coś winny.
-Dobra, dobra. Zrobimy, jak chcesz. – Miałem nadzieję, że ta decyzja w przyszłości się na nas nie zemści.
Po rozwiązaniu sprawy nareszcie weszliśmy do ogrodu Rakshy.
Wyglądał zachwycająco. Drzewa były wielkie i zdrowe. Szeroko rozkładały pełne pachnących liści gałęzie. W wielu miejscach z ziemi wyrastały kolorowe kwiaty. W naszą stronę co chwila biegły małe zwierzaki. Głównie króliki i wiewiórki.
Ostatni raz widziałem je, kiedy byłem małą żabą. Naprawdę wiele lat temu. Fuki obserwowała je pierwszy raz. Nie mogła oderwać oczu od tych małych stworzonek. Buzie miała cały czas otwartą z zachwytu.
Wydało mi się dziwne, że nagle zobaczyliśmy ich aż tyle. Moje przekonanie wzrastało tym bardziej, im bardziej zbliżaliśmy się do centrum ogrodu. Z każdym krokiem wzrastał hałas. Słyszałem już wyraźnie dźwięk łamanych drzew i ciężkiego stąpania po ziemi. Zyskałem pewność. Te wszystkie zwierzątka uciekały przed tym hałasem.
- Przygotuj się, Fuki – powiedziałem. – To chyba jeszcze nie koniec niebezpieczeństw.