Piękny... Ja w przeciwieństwie do poprzednika/-czki nie jestem zawiedziona tym, że nie ma opisu urody adresatki tego wiersza, jest przecież dokładnie opisana jej "piękna" dusza. Czymże jest wygląd przy cudowności ducha?

Na moje ucho dziwny ten wiersz. Miejscami ciekawy, a miejscami trochę groteskowy.

Ciekawe są niektóre przełamania rytmu. Na przykład w 3. wersie pierwszej zwrotki mamy niestandardowy podział średniówkowy 6+7 nałożony na wprowadzony przez pierwsze dwa wersy klasyczny podział 7+6. Pomimo takiego ustawienia ten wers rytmicznie nie razi - bo zwykle jednak taki ruch powoduje zgrzyt. I to jest właśnie ciekawe. Myślę, że efekt ten został uzyskany przez zbieżność dźwiękową "słońca w nocy".

Trzecia zwrotka natomiast to jest jakaś karykatura. To, co wcześniej wiersz wprowadził rytmicznie, każe czytać pierwszy wers jako:



Nagle przez homofonię duszy i duszenia dostajemy jakiś makabryczny obrazek kontrastujący z dotychczasowym tokiem wiersza: mianowicie tłum hurys duszących kogoś (chyba peela) i wąchających pieniądze. Nieuchronnie zatem utwór zaczyna skłaniać się w tym punkcie ku grotesce. Wrażenie to potęguje działanie słowa "oddawać się". Mamy mianowicie oddawanie się językowi najpierw, a potem "jedynie rzeźbom w ogrodzie". I tutaj nieuchronnie nasuwa się pytanie, czy peel w ogrodzie ma same rzeźby języków. Niestety moja wyobraźnia podsunęła mi właśnie ten obraz, przez co cały wiersz jakoś tak zupełnie zdziwaczał.

Interesująca melodyka, coś jakby ze starej poezji, w dobrym tego słowa znaczeniu.
Nastrojowe.
No i nie pozbawione głębszych znaczeń.

Tak, wiem o tym, że tak każe interpunkcja, ale interpunkcja to nie wszystko. Jest jeszcze prozodia - ona może nawet jest ważniejsza - i to ona tak czytelnikiem steruje, że ten może popaść (ale nie musi, ale jednak przeważnie popada) w takie odczytanie, jak moje.

To jest obiektywna własność tego tekstu - nie moja opinia.

Zazwyczaj czytam wiersz z zachowaniem interpunkcji, bo to dla mnie jest wskazówka jak autor chce żeby odbierać tekst, ale czytam też drugi raz z zachowaniem rytmu. Jeśli efekt jest ten sam jest ok, czasem jednak okazuje się że wyłaniają się dodatkowe znaczenia przy innym czytaniu, jeśli one są sensowne to to jest dodatkowa wartość wiersza, dająca przestrzeń czytelnikowi, natomiast jeśli nie to w moim przekonaniu tekst traci, tak jak to jest niestety w tym wersie z duszą.

Dziękuję bardzo

Widać po prostu udało mi się wybrać dobry wiersz na początek. Okaże się, co będzie z kolejnymi.

Zastanawiam się, dlaczego zostałam uznana za mężczyznę, ale to nieistotne.

Dziękuję za te uwagi. Zwykle patrzę na to, czy zgadza się liczba sylab i średniówka, ale przy tym nie zwracałam na to uwagi.



Gdy już coś napisałam, nie mam zamiaru tego poprawiać, chyba że jest to opowiadanie.

Jeszcze raz dziękuję!

Po prostu wiersze wychodza ze mnie od razu, zapisuje je tak, jak czuje. Z proza jest inaczej,
przy niej zastanawiam sie, jak cos opisac. Gdybym miala napisac limeryk lub cos w tym guscie,
to pewnie tez bym poprawiala go milion razy, ale nie wiersz, ktory napisalam podczas -
jakby to nazwac - natchnienia, gdyz w takiej formie jest najprawdziwszy.

Akurat nie zalezy mi na pisaniu cudownych wierszy. Zalezy mi na prozie. Nie widze mojej przyszlosci
w liryce. Moze to brzmiec jak ignorancja, ale tak nie jest. Podziwiam ludzi, ktorzy pisza wiersze
i pracuja nad nimi, by byly cudami. Lecz ja nie mam do tego cierpliwosci.