Faktycznie, ciekawie podane. To idealny przykład zastosowania wyparcia i innych mechanizmów obronnych szczegółowo opisanych przez Freuda. Jednak na dłuższą metę mogą one prowadzić do nerwic.

Pomimo krwistej i przyziemnej tematyki, tekst ma w sobie coś poetyckiego. Głęboko wchodzimy w tok myślenia bohatera, znamy jego odczucia i emocje. Podobało mi się.

Pozdrawiam.

Dość to zakręcone, rzekłbym...
Wszystko "na niby", a jednak niekoniecznie.
Wciąga i trzyma, a to dobrze, bo czytelnik wie, że nie marnuje czasu.
Bohater bierze sprawę w swoje ręce, ale gdzie pointa - mocna, z kopem?
Nie ma...
I to jest moim zdaniem mankament.
Poza tym fajny text.

Bardzo dobry zabieg z owym na niby i nie naprawdę... Już początek jest nasączony dziwnym klimatem, a kiedy domniemana nanibność zaczyna dominować - zupełnie wciąga w swój umysł i emocje bohater. Niby spokojnie, niby nic się nie dzieje, a dzieje się wszystko. I fakt owego spokojnego czynienia tego, co drastycznym się zdaje, fakt, że w bohaterze tak sucho emocjonalnie w tym akcie nie-czynienia - buduje specyficzną złowieszczość.
Zakończenie jest dobitną kropką nad patrzeniem i odczuwaniem świata.

Pozdrawiam przedwieczornym zaczytaniem.

podziękowania

aha,
muszę dodać, że zdumiała mnie tak duża ilość komentarzy.

pozdrawiam wszystkich!

Klimatyczne takie jak lubię

faktycznie, paskudne błędy
wielkie dzięki!

Tekst słusznie polecany. Jest niezwykły. Ma w sobie to coś, co go wyróżnia wśród innych. To migotliwość bycia i niebycia.Realności i nierealności. Świetny pomysł, co jest najważniejsze, i wystarcza mu tak ascetyczna realizacja, stwarzająca aurę niesamowitości.

Opowiadanie byłoby ( na wsi lat 60-tych ) mało interesującym opisem rozterek duchowych wiejskiego chłopca. Który po raz pierwszy ma pozbawić życia „chodzące po podwórku jedzonko”. Jest to opis wrażliwości młodej psychiki, która w sposób naturalny wzdraga się przed pozbawieniem życia czegokolwiek . Nie mówię o osobie ludzkiej. To już inna kategoria – granicę pomiędzy kimś a czymś próbują (dzisiaj) zamazać nieliczni – ale krzykliwi zwolennicy urawniłowki pojęć : osoba – zwierzę. Zwierzęciem jest również prosty organizm żyjący w kałuży, którego nie widać gołym okiem. Nikt nie rozpacza z powodu „śmierci” wirusa czy mrówki - przypadkowo nadepniętej. Idąc na grzyby musimy wiedzieć, że po drodze zadepczemy ich większą lub mniejszą ilość. Tutaj możemy również poruszyć nieopatrznie problem aborcji, strzelania do ludzi na wojnie ( np. Afganistan) , eutanazji. (Nieprzyjaciel w odl. 300 m jest celem, w odl. 3m. jest człowiekiem. Dlatego tak trudno jest zabić człowieka patrząc mu w oczy – oczywiście pierwszy raz...) Są to tylko relatywizmy , za pomocą których tłumaczymy swoje okrucieństwo i brak człowieczeństwa.
Wekslując nasze „ludzkie uczucia” w świat zwierząt gospodarskich, służących jako pokarm lub do głaskania, pilnowania obejścia. To jedna z paranoi dzisiejszego świata.
I tak pojawiają się „synonimy”: pies zdechł – pies umarł.
Pies ma sierść – ludzie włosy itd., głowa – łeb; twarz - pysk; łapy – ręce, nogi. Nie wolno dać się zwariować.
Łatwiej jest dzisiaj współczuć biednej foczce ( na odległej Antarktydzie) niż sąsiadowi umierającemu z głodu i przykutemu do łóżka. Wielu jest miłośników psów – ale nie ma kto sprzątać psich g.....Ten mechanizm jest wykorzystywany cynicznie przez żebrzącego Rumuna trzymającego godzinami małe dziecko na kolanach w pobliżu hali w dzień targowy, gdzie przewalają się tłumy ludzi.
Możemy wymyślić Mały Ansambl Powszedniej Pomocy i nieść nad nim hasło pomocy małym, biednym, chorym dzieciom. ( Chwytliwe, odwołuje się do atawistycznych zachowań ludzi i zwierząt chroniących swoje małe). Bo umierającym w nędzy i poniżeniu emerytom i staruszkom ( naszym matkom) już nie należy pomagać. Rzymianie, twórcy wielkiej cywilizacji doszli do takich wynaturzeń, ( w imię racjonalizacji przekroju społecznego i ówczesnego „ZUS”) że zrzucali starców z mostu do Tybru. Także mieli swoją Orkiestrę, pod hasłem „Sześćdziesięcioletnich - do Tybru”. ( Również nie robili tego za darmo - o nie).
Łatwiej dać 1 zł na SMS „na szczytny cel” – niż kupić choremu sąsiadowi chleb w sklepiku.
W ten sposób kupujemy swój spokój i tłumimy wygodnie rozterki duchowe ( które nie zostały jeszcze skutecznie zabite przez media).
Po co ja tak się wywnętrzam. Moje enuncjacje są wstępem – do ukazania, że opowiadanie Angeliny Els porusza bardzo ważny problem , z którym zmaga się każdy człowiek, zanim w imię zachowania zdrowia psychicznego i przystosowania do zachowań grupowych ( stadnych, społecznych) przyjmie „normę” zachowania. Relatywizuje problemy.
Opowiadanie jest zgrabnie napisane, czyta się go lekko, narracja jest swobodna i płynna.
Można by się czepiać drobnych błędów ( otwarłem) ale po co. Autor posiada nieodzowną dla pisarzy prozaików dużą łatwość oglądania podmiotu z dystansu, wgłębiania się w jego świat wewnętrzny. Przekonujący autentyzm opisów miejsca akcji i sugestywna obrazowość. Puenta jest potwierdzeniem moich rozważań, że przyroda nie znosi próżni. Także i świat duchowy człowieka: jego odczucia , lęki, wahania, są w imię naturalnego instynktu samozachowawczego „tłumaczone” na język oswajający jednostkę z systemem niepisanych praw – umożliwiających bezkonfliktowe przeżycie w zbiorowości gatunku.
Mozets.