Jestem jak krew krążąca w tej bzdurze. W rozklekotanej żyle.

Usta ku Ustom dążące. Anomalie. Czcze bezwstydne znaki.
Rozkosze bezwiedne. Krążące analizy. Zagubienie.

Stężone urojenia. Nawroty bólu w posiadaniu rozchwianej głowy.
Umysłowa pomyłka okraszona głosem rozsądku.
Myśli na granicy myślenia na skonaniu z innymi myślami.

Bladawa wysypka korników co w uszach rytm zagłuszając.
Rumorzą. Syczą. Bzyczą. Fale dźwięków naruszają.

I jeszcze. Ponad. I pod. Niewyczerpana moc sufitu.
Wszech kresu nieosiągalnego.

Pobudzone istnienie stanu podłogi.

Podłoża – gdzie loża i łoża – robacze.

Kontra krwawe – nie krwawe – ale pożogi.

I cicho majaczące ściany.

Wytarzane łaski. Zaburzenia rozcieńczonych Ust.
I oddechy. Wtórna respiracja.

Nadrabianie strat. Szydełkowanie blizn.
Badanie. Wymacywanie. Podglądanie. Świństw.

Współbrzmienia naiwne. Zacne kołnierze cnoty.
Grzeszność na ostatniej strunie podbielona.

Samobójczy charakter dłoni.

Znów Usta ku Ustom.

A w głowie Nic. Nic. Zupełnie pusto.