Patrzę na rysy twarzy szczerze mnie intrygujących i często zastanawiam się skąd w nich narosło to spojrzenie i nachylenie lewej brwi. Mam to przed sobą.
I jakoś wiem, że tak samo ta brew bez mojej wiedzy funkcjonuje, nawet w inności sytuacyj (świadomie drzemie w niej siła skosu jak i nagłego skoku). I też domyślam się, że natura ta objawia się w chwilach sobie kompletnie sprzecznych, jest niezależna od okoliczności, które wydarzają się w zwielokrotnieniu fatum (tej Wielmożności, która zapobiegawczo jest tak bardzo sprawiedliwą jak i nie).
Układ brwi nie zmienia się: w całości naszej relacji, która zarówno jak każda wytwarza we mnie obawy dotyczące możliwości nieistnienia uniwersalnej więzi i lekkości. I zawsze niezmienny zwielokrotnia we mnie przekonanie, że stałość tej natury [brwi będącej pretekstem] dowodzi nieistnienia ważności postrzegania mnie samej.