Wyliczanka - Miranda
Odłożyła telefon. Jej twarz przedtem pełna jasności, prześwitującej nadziei, nagle poszarzała.
- Ostatnia deska ratunku zawiodła - westchnęła, splatając dłonie. - Co teraz? - szepnęła w pustkę. Rozejrzała się po pokoju, taksując wzrokiem wartość sprzętów i bibelotów. Meble, pamiętające jeszcze schyłek PRL, kryształowy wazon, kilka rzeźbionych figurek, dwa obrazy olejne malarza amatora, mosiężny świecznik i parę durnostojek, nie nadawały się do zbycia. Otworzyła szafę. Z uwagą oglądała skromną zawartość.
- Tutaj też nic wartościowego - skrzywiła się i nerwowo zatrzasnęła drzwi. Usiadła przy stole i od początku zaczęła obliczać. Na kawałku kartki kreśliła cyferki.
- Zaległy czynsz: osiemset złotych, dług w sklepie: dwieście złotych, energia: sto dwadzieścia, telefon i kablówka: sto osiem złotych, gaz: sześćdziesiąt złotych, za leki u znajomej aptekarki: dziewięćdziesiąt złotych... Co jeszcze, co jeszcze? - zastanawiała się, marszcząc czoło. - Coś do jedzenia, do picia, środki czystości - wyliczała szeptem. - Następna emerytura za dwa tygodnie, a w szafkach i lodówce pustka... Podliczyła zaległości.
- O, matko boska! - jęknęła - tysiąc dwieście siedemdziesiąt do oddania na już.
Sięgnęła po portfel. Wysypała zawartość na stół. Zaniebieścił się pięćdziesięciozłotowy papierek. Tylko jeden. Obok smutno pobłyskiwały drobniaki. - To musi mi wystarczyć na dwa tygodnie - mruczała, chowając pieniądze do portfelika. - Wyjdzie po cztery złote na dzień, nie jest tak źle - uśmiechnęła się blado. - Ja już do jedzenia dużo nie potrzebuję, wystarczy mleko i chleb, czasem ziemniaki, ale co zrobić z długiem? W sklepie już nie dadzą na zeszyt, spółdzielnia straszy eksmisją, leki się kończą, energetyka i telekomunikacja monitują...
Jak dalej żyć? - pytała się sama siebie. - Z emerytury po oddaniu zaległości zostanie mi sto dwadzieścia złotych, a już nowe rachunki za parę dni. Siedziała chwilę ze zwieszoną głową. Spod przymkniętych powiek sączyły się łzy, a w piersiach panoszył się ból. Gorzkie myśli rozsadzały czaszkę:"Czterdzieści lat ciężkiej, solidnej pracy i taki koniec? Nie ma nadziei na jakąkolwiek zmianę. Już nie mam sił, nikomu nie jestem potrzebna, po co żyć?". Podniosła się z krzesła i z zaciętym wyrazem twarzy podeszła do szafki. Wyjęła małe, białe pudełeczko.
- Przecież, to takie proste - wymówiła, wysypując zawartość na dłoń. - Dobrze, że was nie wyrzuciłam - uśmiechnęła się do żółciutkich drobinek.
Nagle znieruchomiała. Usłyszała szelest pod drzwiami i znajome: miau...miauuu...
- O Boże! - podbiegła do przedpokoju, rozsypując po drodze żółciutkie drobinki. - Wróciłeś, wróciłeś - mówiła wzruszona, tuląc białą kulkę do piersi. - Pewnie jesteś głodny, bidulku - czuliła się do swojego pupilka, nalewając do miseczki resztkę mleka. - Dla ciebie wystarczy, a ja?
Ja ugotuję dla siebie wodziankę.
- Ostatnia deska ratunku zawiodła - westchnęła, splatając dłonie. - Co teraz? - szepnęła w pustkę. Rozejrzała się po pokoju, taksując wzrokiem wartość sprzętów i bibelotów. Meble, pamiętające jeszcze schyłek PRL, kryształowy wazon, kilka rzeźbionych figurek, dwa obrazy olejne malarza amatora, mosiężny świecznik i parę durnostojek, nie nadawały się do zbycia. Otworzyła szafę. Z uwagą oglądała skromną zawartość.
- Tutaj też nic wartościowego - skrzywiła się i nerwowo zatrzasnęła drzwi. Usiadła przy stole i od początku zaczęła obliczać. Na kawałku kartki kreśliła cyferki.
- Zaległy czynsz: osiemset złotych, dług w sklepie: dwieście złotych, energia: sto dwadzieścia, telefon i kablówka: sto osiem złotych, gaz: sześćdziesiąt złotych, za leki u znajomej aptekarki: dziewięćdziesiąt złotych... Co jeszcze, co jeszcze? - zastanawiała się, marszcząc czoło. - Coś do jedzenia, do picia, środki czystości - wyliczała szeptem. - Następna emerytura za dwa tygodnie, a w szafkach i lodówce pustka... Podliczyła zaległości.
- O, matko boska! - jęknęła - tysiąc dwieście siedemdziesiąt do oddania na już.
Sięgnęła po portfel. Wysypała zawartość na stół. Zaniebieścił się pięćdziesięciozłotowy papierek. Tylko jeden. Obok smutno pobłyskiwały drobniaki. - To musi mi wystarczyć na dwa tygodnie - mruczała, chowając pieniądze do portfelika. - Wyjdzie po cztery złote na dzień, nie jest tak źle - uśmiechnęła się blado. - Ja już do jedzenia dużo nie potrzebuję, wystarczy mleko i chleb, czasem ziemniaki, ale co zrobić z długiem? W sklepie już nie dadzą na zeszyt, spółdzielnia straszy eksmisją, leki się kończą, energetyka i telekomunikacja monitują...
Jak dalej żyć? - pytała się sama siebie. - Z emerytury po oddaniu zaległości zostanie mi sto dwadzieścia złotych, a już nowe rachunki za parę dni. Siedziała chwilę ze zwieszoną głową. Spod przymkniętych powiek sączyły się łzy, a w piersiach panoszył się ból. Gorzkie myśli rozsadzały czaszkę:"Czterdzieści lat ciężkiej, solidnej pracy i taki koniec? Nie ma nadziei na jakąkolwiek zmianę. Już nie mam sił, nikomu nie jestem potrzebna, po co żyć?". Podniosła się z krzesła i z zaciętym wyrazem twarzy podeszła do szafki. Wyjęła małe, białe pudełeczko.
- Przecież, to takie proste - wymówiła, wysypując zawartość na dłoń. - Dobrze, że was nie wyrzuciłam - uśmiechnęła się do żółciutkich drobinek.
Nagle znieruchomiała. Usłyszała szelest pod drzwiami i znajome: miau...miauuu...
- O Boże! - podbiegła do przedpokoju, rozsypując po drodze żółciutkie drobinki. - Wróciłeś, wróciłeś - mówiła wzruszona, tuląc białą kulkę do piersi. - Pewnie jesteś głodny, bidulku - czuliła się do swojego pupilka, nalewając do miseczki resztkę mleka. - Dla ciebie wystarczy, a ja?
Ja ugotuję dla siebie wodziankę.
Poleć
Pobierz
RSS
- Poleć ten artykuł znajomemu
- Znajomy został poinformowany
Miranda · dnia 06.07.2012 12:13 · Czytań: 3176 · Średnia ocena: 2,5 · Komentarzy: 37
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
Smutna ta historia. Jedyną pociechą dla tej kobiety jest białe kociątko, które tak bardzo kocha. Jemu odda ostatnią kapkę mleka... Jej sytuacja jest dramatyczna i niesprawiedliwa. Przykre, że nastały takie czasy. Ale jeśli ktoś taki istnieje obok nas zawsze można spróbować mu pomóc w dyskretny sposób... Podobało mi się.
Pozdrawiam
.
Pozdrawiam
.
Smutny tekst. Tym bardziej, że wystarczy rozejrzeć się wokół, spojrzeć na sąsiadów, aby odnaleźć kobietę, która była Twoją inspiracją.
Przejmująca historia, tym bardziej, że tysiące takich zubożałych istnień dostarcza codziennie nasza kochana ojczyzna. Aż pięści się zaciskają z bezsilnej złości. Dobrze, że bohaterka ma dla kogo żyć.
Pozdrawiam.
Pozdrawiam.
Elatho
JaneE
Zajacanko
W takiej rzeczywistości przyszło nam żyć. Nie każdy ma odwagę poprosić o pomoc. Nie każdy obnosi się ze swoim ubóstwem. Ta kobieta prosiła, o czym świadczą pierwsze wersy, jednak nikt nie pomógł. W takiej chwili najbardziej przykra jest świadomość, że lepiej już nie będzie, tylko gorzej. I pytanie - co dalej? - ścina z nóg. Gdyby nie kotek, to mogła zdobyć się na krok ostateczny. Gdy ludzie zawodzą, to czasem takie małe stworzonko jest "kołem ratunkowym".
Dziękuję za ,komentarze.
Pozdrawiam
JaneE
Zajacanko
W takiej rzeczywistości przyszło nam żyć. Nie każdy ma odwagę poprosić o pomoc. Nie każdy obnosi się ze swoim ubóstwem. Ta kobieta prosiła, o czym świadczą pierwsze wersy, jednak nikt nie pomógł. W takiej chwili najbardziej przykra jest świadomość, że lepiej już nie będzie, tylko gorzej. I pytanie - co dalej? - ścina z nóg. Gdyby nie kotek, to mogła zdobyć się na krok ostateczny. Gdy ludzie zawodzą, to czasem takie małe stworzonko jest "kołem ratunkowym".
Dziękuję za ,komentarze.
Pozdrawiam
Ładne, ale ja to już gdzieś czytałem, prawda? O kotku dla którego warto było nie umierać.
Sięgnijcie pamięcią wstecz...
Sięgnijcie pamięcią wstecz...
Jakaż smutna historia! A czasy idą coraz gorsze. Coraz więcej osób dostaje tzw symulację emerytury za te 20 lat: 350 zł, 380 zł... To są jakieś jaja, proszę państwa! I jeszcze pewnie wtedy już wejdzie to pieprzone euro, które dodatkowo wszystko podroży. Ile to wyjdzie? Niecałe 100 euro na miesiąc? Kurde mol, to bez sensu!
Dla mnie zarówno tekst, jak i historia jest bardzo słaba literacko.
Temat nośny, szczególnie w naszych czasach, ale to nie czyni z opowiadania dzieła. Czytając ten tekst czułem się tak, jakbym jadł kaszkę manną łyżeczką od herbaty i to w dodatku z płaskiego talerza.
Temat nośny, szczególnie w naszych czasach, ale to nie czyni z opowiadania dzieła. Czytając ten tekst czułem się tak, jakbym jadł kaszkę manną łyżeczką od herbaty i to w dodatku z płaskiego talerza.
I chyba właśnie o to chodziło, ekonomisto. Wszak nie tylko wzniosłymi ideami żyjemy, walką z Najwyższym na ten przykład, ale zwykłą kaszą, której niejednemu dziś brakuje. Ciesz się, że Ci starcza choć na płaski talerzyk.
Śliczne, wzruszające.... i podejrzewam, że w bardzo wielu przypadkach prawdziwe.
Ale dopóki jest taki kotek..... to zawsze jest sens aby żyć.
Ale dopóki jest taki kotek..... to zawsze jest sens aby żyć.
Zajacanko, odnosiłem się do wartości literackich. Autorka zaliczyła swój tekst do miniatur, a nie do publicystki.
Mój komentarz w żaden sposób nie odnosił się do biedy, w jakiej żyje większość ludzkości.
Mój komentarz w żaden sposób nie odnosił się do biedy, w jakiej żyje większość ludzkości.
znaczy, po zmianie kategorii, innym okiem odczytasz ten tekst? jak to nazwać? obłuda? cynizm? to drugie chyba zbyt pochlebne.
Na mnie też ten tekst nie zrobił wrażenia.Tak żyje dzisiaj dużo emerytów i rencistów i każdy chyba o tym wie.Dopiero koniec mnie trochę poruszył i zrozumiałam po co autorka napisała ten tekst.
Dziwi mnie trochę waleczność zajcanki.Do tej pory ten portal i ludzi uważałam za sprawiedliwych i obiektywnych, ale zaczynam zmieniać zdanie
Dziwi mnie trochę waleczność zajcanki.Do tej pory ten portal i ludzi uważałam za sprawiedliwych i obiektywnych, ale zaczynam zmieniać zdanie
anetko, wzruszając ramionami niczego nie zdziałasz. szkoda, że nie możesz zajrzeć do mojego portfela, uszczuplanego co miesiąc podarunkami dla podobnych bohaterów powyższego tekstu. że niby nie jestem sprawiedliwa i obiektywna? jestem, słońce! tylko właśnie taka postawa jak Twoja, wkurwiają mnie dogłębnie. i mam gdzieś Twoje zdanie.
Ukłony.
Ukłony.
"Po co wasze swary głupie, wszak i tak zginiemy w zupie";-)
Temat poruszający, ale zgodzę się z Ekonomistą, że powinien znaleźć się w publicystyce.
Może mam za duże wymagania, ale od literatury oczekuję fascynującej fabuły, na miarę skrojonego bohatera literackiego lub języka, który opisze przeciętnego bohatera lub nudną fabułę w taki sposób, że się zachwycę.
Tu niestety tego zabrakło. Bohater - każda samotna emerytka ( kot bardzo ratuje sytuację!nadaje jej indywidualności), fabuła - do przewidzenia.
Nie zmienia to faktu, że zgadzam się, iż kwota emerytury jest w naszym kraju poniżej godności ludzkiej.
Inna sprawa- większość emerytów ma dzieci i wnuki. Jeśli zostały prawidłowo wychowane, emeryci żyją w symbiozie z następnymi pokoleniami i nie mają problemów z tym, aby brać, skoro przez cale życie dawali.Temat znam z autopsji, więc wiem , co piszę.
Pozdrawiam
Temat poruszający, ale zgodzę się z Ekonomistą, że powinien znaleźć się w publicystyce.
Może mam za duże wymagania, ale od literatury oczekuję fascynującej fabuły, na miarę skrojonego bohatera literackiego lub języka, który opisze przeciętnego bohatera lub nudną fabułę w taki sposób, że się zachwycę.
Tu niestety tego zabrakło. Bohater - każda samotna emerytka ( kot bardzo ratuje sytuację!nadaje jej indywidualności), fabuła - do przewidzenia.
Nie zmienia to faktu, że zgadzam się, iż kwota emerytury jest w naszym kraju poniżej godności ludzkiej.
Inna sprawa- większość emerytów ma dzieci i wnuki. Jeśli zostały prawidłowo wychowane, emeryci żyją w symbiozie z następnymi pokoleniami i nie mają problemów z tym, aby brać, skoro przez cale życie dawali.Temat znam z autopsji, więc wiem , co piszę.
Pozdrawiam
nie ma takiej renty, anetko. ale stać Cię na dostęp do neta, co?
Zajacanko, gdyby był w tej drugiej kategorii, to nawet bym go nie czytał. Niepotrzebnie się tak ekscytujesz. Nie muszę być obłudny. No mam taki życiowy komfort, że robię i mówię to, co myślę.
zajcanka
Taka renta jest, dokładnie 542,18 resztę napisałam Ci na PW.Zapewniam Cię, że ludzie muszą żyć za mniejsze kwoty.Mam dzieci, które dobrze wychowałam i to one załatwiły mi dostęp do neta.
Mnie chodziło o to, że zgadzam się z ekonomistą i Jagą.Ten tekst mnie nie zachwycił i uważam, że powinien się znaleźć w publicystyce.
Tutaj chciała bym przeczytać coś ciekawego, a nie opis sytuacji w której sama się znajduję.
Taka renta jest, dokładnie 542,18 resztę napisałam Ci na PW.Zapewniam Cię, że ludzie muszą żyć za mniejsze kwoty.Mam dzieci, które dobrze wychowałam i to one załatwiły mi dostęp do neta.
Mnie chodziło o to, że zgadzam się z ekonomistą i Jagą.Ten tekst mnie nie zachwycił i uważam, że powinien się znaleźć w publicystyce.
Tutaj chciała bym przeczytać coś ciekawego, a nie opis sytuacji w której sama się znajduję.
Ot, prawda o Polsce: czubek własnego nosa jest istotny, nie troski innych. Zawsze taka była, nielicznym tylko udało się zagrzmieć. Wy do nich nie należycie, niestety. Więc niech kiśnie w oparach niezadowolenia i obojętności. Życzę lepszej starości waszym dzieciom.
anetko, PW nie przyjmuje Twoich wiadomości, niestety. Może i dobrze.
anetko, PW nie przyjmuje Twoich wiadomości, niestety. Może i dobrze.
Zajacanko, rozmawiamy tutaj o literaturze. Oczekujesz, że będziemy zachwycać się opowiadaniem, bo porusza istotny problem?
Nie masz pojęcia, ani kim jesteśmy, ani jakie jest nasze życie. Nikt Cię nie upoważnił do tego, abyś była czyimkolwiek sumieniem.
Nie masz pojęcia, ani kim jesteśmy, ani jakie jest nasze życie. Nikt Cię nie upoważnił do tego, abyś była czyimkolwiek sumieniem.
ekonomisto, już od jakiegoś czasu podejrzewam, że jesteś kobietą: tylko baby chcą mieć ostatnie słowo! 
Hmmm... zabrzmiało to jak obelga pod adresem kobiet
Dziękuję wszystkim za pouczające komentarze. Nie sądziłam, że rozegra się tutaj potyczka słowna i emocjonalna. Życzliwość i szczerość cenię bardzo. Może macie rację, że ten tekst nie jest na właściwym miejscu. Nie każdy piszący potrafi trafnie ulokować swoje "dzieło". Sądzę, że Admini powinni pomóc i zmienić kategorię, zanim wypuszczą z poczekalni.
Wykrot - nie wiem o czym piszesz, nie czytałam wcześniej tekstu z kotkiem i nie wiem czy w ogóle jest.
Ekonomisto - po co się męczyć łyżeczką, najlepiej zlizać...
Jago - większość emerytów ma rodziny, to prawda, jednak są sytuacje, że dzieci są bez pracy albo zarabiają przysłowiowe grosze, i co wtedy?
Zajacanko - Ekonomista na pewno nie jest kobietą. Kobiety są subtelniejsze w wypowiedziach.
Anetko - przykro mi, że nie dostarczyłam Ci estetycznych wzruszeń. Ale kotka "zobaczyłaś" i o to mi chodziło.
DB - masz rację. To bez sensu.
Pozdrawiam wszystkich i macham przyjaźnie spod mojej wierzby:
Wykrot - nie wiem o czym piszesz, nie czytałam wcześniej tekstu z kotkiem i nie wiem czy w ogóle jest.
Ekonomisto - po co się męczyć łyżeczką, najlepiej zlizać...
Jago - większość emerytów ma rodziny, to prawda, jednak są sytuacje, że dzieci są bez pracy albo zarabiają przysłowiowe grosze, i co wtedy?
Zajacanko - Ekonomista na pewno nie jest kobietą. Kobiety są subtelniejsze w wypowiedziach.
Anetko - przykro mi, że nie dostarczyłam Ci estetycznych wzruszeń. Ale kotka "zobaczyłaś" i o to mi chodziło.
DB - masz rację. To bez sensu.
Pozdrawiam wszystkich i macham przyjaźnie spod mojej wierzby:
Mirando - to było dawno, nie mogę przypomnieć sobie tytułu, ale jest bajka o takiej samej treści. Dokładnie z babcią i kotkiem. O identycznym zakończeniu. Oczywiście, nie sugeruję żadnego plagiatu, bajka osadzona jest w realiach XIX lub początków XX wieku, ale taka jest!
Czasem tak bywa, jak z piosenką "Czerwone korale", że autorowi zapada w podświadomość zasłyszany motyw i po jakimś czasie ukazuje się na powierzchni jako coś całkiem nowego, tyle, że to jednak ma swoje korzenie o których twórca zapomniał. One jednak istnieją.
Podejrzewam, że w tym przypadku jest podobnie.
Czasem tak bywa, jak z piosenką "Czerwone korale", że autorowi zapada w podświadomość zasłyszany motyw i po jakimś czasie ukazuje się na powierzchni jako coś całkiem nowego, tyle, że to jednak ma swoje korzenie o których twórca zapomniał. One jednak istnieją.
Podejrzewam, że w tym przypadku jest podobnie.
Wykrot - tak sie zdarza, jak piszesz, ale ja nie znam tej bajki. Natomiast opisana przeze mnie historia, to prawie fotografia zdarzenia. A może bajka przeniesiona w życie?
Pozdrawiam
Pozdrawiam
Mirando, jestem daleki od twierdzenia, że ją znasz. Mogłaś nawet "odkryć" historię babci i kota na nowo.
Wiem tylko, że ja ją znam i czytałem o tym jakieś pół wieku temu.
Wiem tylko, że ja ją znam i czytałem o tym jakieś pół wieku temu.
Twój tekst mi się nie podoba i nie musi. Mam prawo wyrazić własne zdanie. Nie wiem jednak dlaczego zostałam zaatakowana i obrażona przez jakieś babsko o nazwie zajcanka.Poproś swoją niezrównoważoną koleżankę, aby nie obrażała ludzi pod Twoimi tekstami, tym bardziej, że jest "wzorową komentatorką", a to chyba zobowiązuje do czegoś
Pozdrawiam
Pozdrawiam
I na tym zakończmy personalne wojaże. Niektóre teksty wywołują skrajne emocje, a te z kolei - nieporozumienia, które wyjaśniajmy jednak na pw albo przemilczmy.
Pozdrawiam zarówno tych rozemocjonowanych, jak i tych mniej.
Pozdrawiam zarówno tych rozemocjonowanych, jak i tych mniej
.
O! Wasinka mnie odwiedziła. Jakże się cieszę. Masz rację, za dużo emocji nikomu nie służy. Pozdrawiam, Wasinko
Mirando, to tekst wzbudzający poruszenie, bo jest aktualny, dotykajacy współczesnej rzeczywistości. Takiej, która oburza lub smuci.
I dlatego też opowieść wzrusza.
Napisana poprawnym jezykiem.
I jeszcze odniosę się do zdania:
Literatura od zawsze poruszała sprawy społeczne, ale niekoniecznie zawsze nazywa się wtedy publicystyką. Kategorie nie mają ścisłych ram, a może bardziej powinnam napisać raczej, że teksty literackie nie zawsze idelanie przylegają do ram i łączą w sobie cechy różnych kategorii. Autor ma prawo sam zdecydować wówczas, bo jakoweś założenia, pisząc, posiadał. Poza tym kategorię można zawsze zmienić. Choć w tym przypadku nie widzę akurat takiej potrzeby.
Pozdrawiam zapachem lip i upalnym poniedziałkiem
I również się cieszę, że Cię "widzę". Szkoda tylko, że tak rzadko ostatnio...
I dlatego też opowieść wzrusza.
Napisana poprawnym jezykiem.
I jeszcze odniosę się do zdania:
Cytat:
Sądzę, że Admini powinni pomóc i zmienić kategorię, zanim wypuszczą z poczekalni.
Literatura od zawsze poruszała sprawy społeczne, ale niekoniecznie zawsze nazywa się wtedy publicystyką. Kategorie nie mają ścisłych ram, a może bardziej powinnam napisać raczej, że teksty literackie nie zawsze idelanie przylegają do ram i łączą w sobie cechy różnych kategorii. Autor ma prawo sam zdecydować wówczas, bo jakoweś założenia, pisząc, posiadał. Poza tym kategorię można zawsze zmienić. Choć w tym przypadku nie widzę akurat takiej potrzeby.
Pozdrawiam zapachem lip i upalnym poniedziałkiem
I również się cieszę, że Cię "widzę". Szkoda tylko, że tak rzadko ostatnio...
Dziękuję, Wasinko.
Ja też nie widzę potrzeby zmiany kategorii. Każdy chciałby doradzać, ale zostanę przy swoim zdaniu. Pozdrawiam spod mojej wierzby.
Ja też nie widzę potrzeby zmiany kategorii. Każdy chciałby doradzać, ale zostanę przy swoim zdaniu. Pozdrawiam spod mojej wierzby.
Mirando, szczerze gratuluję, że Twój tekst został umieszczony na stronie tytułowej. O tym, że jest śliczny już kiedyś pisałam.
Fajny tytuł, ale opowiadanie oceniam jako przeciętne (byłoby niezłe, ale trochę za dużo tu czułostkowości i egzaltacji, mam też wątpliwości co do niektórych wyrażeń). Na pewno jesteś w stanie je przerobić na coś dużo lepszego. Natomiast to, na co chciałabym zwrócić Twoją uwagę, to ... fakty Nie "kupuję" Twojej bohaterki - jej dochody są niskie, ale czy na tyle, żeby usprawiedliwiać plany samobójcze? To nie jest sytuacja bez wyjścia, jak napisała anetka, w tym kraju żyją ludzie, którzy mają niższe dochody. Jak przeczytałam o tej kablówce, to miałam ochotę warknąć, sprzedaj telewizor Gdybyś planowała przerobienie tekstu, pomyśl nad tym. Bo, jak rozumiem, chcesz pokazać, że starsi ludzie dostają nędzne emerytury i w konsekwencji wpadają w długi. Tymczasem np. we mnie Twoja bohaterka budzi irytację...
Nie "kupuję" Twojej bohaterki - jej dochody są niskie, ale czy na tyle, żeby usprawiedliwiać plany samobójcze? To nie jest sytuacja bez wyjścia, jak napisała anetka, w tym kraju żyją ludzie, którzy mają niższe dochody. Jak przeczytałam o tej kablówce, to miałam ochotę warknąć, sprzedaj telewizor Gdybyś planowała przerobienie tekstu, pomyśl nad tym. Bo, jak rozumiem, chcesz pokazać, że starsi ludzie dostają nędzne emerytury i w konsekwencji wpadają w długi. Tymczasem np. we mnie Twoja bohaterka budzi irytację...
Hedwig, dziękuję, ale śliczny, to za dużo powiedziane.
Fanny, trafiłaś w sedno. Bohaterka może budzić współczucie, ale po głębszym zastanowieniu powinna raczej irytować. Pozdrawiam
Fanny, trafiłaś w sedno. Bohaterka może budzić współczucie, ale po głębszym zastanowieniu powinna raczej irytować. Pozdrawiam
Niestety, z przykrością stwierdzam, że to prawdziwa historia i nie zaskoczy czytelnika. Jeszcze kilka lat temu patrzyłam na bliźniaczą siostrę bohaterki. Już odeszła, stała się pierwowzorem jednej z postaci, która pojawiła się w jednym z moich opowiadań. Zastanawiam się, czy operowanie prawdziwymi wartościami nie ogranicza życia historii, bo jeśli waluta się zmieni, czytelnik się pogubi...
Nie mam tylko pojęcia, co to są żółte drobinki??? Może mnie zmyliło przez zmianę kaloryferów, w jednym nie nagwintowano wyjścia i mój facet z majstrem wiercili otwór i zostały... żółte drobinki, jak na złość o mały figiel nie wpadły do cukru!
Za kota zaś ogromny plus. Tak, ci kosmici nami rządzą!
Pozdrawiam!
Nie mam tylko pojęcia, co to są żółte drobinki??? Może mnie zmyliło przez zmianę kaloryferów, w jednym nie nagwintowano wyjścia i mój facet z majstrem wiercili otwór i zostały... żółte drobinki, jak na złość o mały figiel nie wpadły do cukru!
Za kota zaś ogromny plus. Tak, ci kosmici nami rządzą!
Pozdrawiam!
Aż łza mi się w oku zakręciła. Tak, myślę sobie, mnie też to czeka, taka właśnie wyliczanka. Mając to na uwadze chciałabym pełniej żyć teraz. Szukam jakichś możliwości, ale niewiele znajduję i jeszcze do tego muszę się spieszyć. Tekst poruszył we mnie lawinę przemyśleń nad własnym życiem.
Dziękuję Miranda
Dziękuję Miranda
Julando, Adelino - dziękuję za czytanie. Pozdrawiam
Ostatnio dodane recenzje
- wszystko będzie niedobrze – recenzja
- Napisane nawet dobrze, czyli o książce - wszystko będzie niedobrze
- Czy guguły mogą być smaczne?
- Samotność Boga – Antoni Grycuk
- „Zabójca w bezpiece”, czyli proza niedoceniona
- Poetycka opowieść o wojnie w Donbasie - recenzja książki S. Żadana "Internat"
- Recenzja książki portalowej koleżanki
- Kazimierz Junosza „Buntownik” - recenzja książki
- Kompot. Trudny powrót do życia - recenzja książki
- Jezioro
- Putin chce kroić metodą salami
- NIGHTFALL: MI6-2032-NS-001 (Pl) - Część I
- Zabukowane miejsce w dolinie gehenny
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania nr 64, 65 i 66
- Anioły na Times Square - Rozdział Dziewiąty: Dzieciątko
- Barszcz cz.6
- Barszcz cz.5
- "Rodzice" - czy to właściwe słowo?
- Barszcz cz.4
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania nr 61,62 i 63
- Barszcz cz.3
- Synkretyzm Pana Ryszarda
- Barszcz cz.2
- Maeva
- Anioły na Times Square - Rozdział Ósmy: Upadek i nadzieja
- Egzaminator 12
- Cień Przeszłości
- Umarłem trzy noce temu
- Smak na pączki (dribble)
- Jak się pisze kura? (dribble)
- Anioły na Times Square - Rozdział Siódmy: Cień Ceremonii
- "Grzeczny" - zbiór 68 opowiadań - opowiadania nr 58, 59 i 60
- Bezpsi pan
- Świt po nocy bez końca
- Próg Nieskończoności
Proza: Dolna Półka
- Rybak
- nudne flaki
- Albosie
- Czarne Ptaki
- Maskarada Cnoty - Boska Komedia o wierze i zwątpieniu- Akt II
- Księga wspomnień
- Punkt zero
- W Urzędzie Pracy 2
- Patriotyzm w cenie, czyli kartka z nieodległej przeszłości (drabble)
- Spotkanie z Aniołem
- Maskarada Cnoty - Boska Komedia o wierze i zwątpieniu - Akt I
- Historia nie wykopała się sama
- Echo z Odległych Gwiazd
- Przystanek
- codziennik
- Tekst pierwszy
- Strachulce
- Nieoczekiwana pomoc
- Ucieczka od Cienia: Historia Upadku i Odrodzenia.
- Komornik
- pejzaż z powikłaniami
- Muskacze chmur II. Z języczkiem.
- Płomień
- Krople deszczu
- nie oglądaj się za siebie
- Mohamed Atta pisze z zaświatów, że żałuje i przeprasza
- Gwiazdy
- Muskacze chmur
- W letargu
- Nic nie zrobisz
- horror feminae
- Femdom
- Śmierć kartofla
- sukcesem diabła było wmówienie ludziom, że go nie ma
- Nadzieja na krańcu człowieczeństwa
- w tramwaju zwanym pożądaniem
- korekta mistrza
- Pokój inkluzywny
- ścieżki ocalenia wiodą przez piekło
- Niewyludniony
- Obraz pożądania
- epiprzyjaciółka
- Zbyt odległe plany
- Jeśli nie ma dobrej poezji...
- z pieśni kozła
Poezja: Dolna Półka
- Cenny
- Refleksja
- Moje błekitne myśli
- Deszcz płatków
- Na Mlecznej Drodze
- twardziel
- P t a k i ś m i e r c i
- Na chrapanie pana
- Optymistka i marzyciel
- Topisz zimowe myśli
- Teoria wszystkiego
- Nie ciągnie mnie do ciebie
- Bajka o motylu
- Dzień Kobiet
- Krew
- korzenie
- Z optymizmem na garb lat (2)
- Być kimś jeszcze
- Proste pisanie
- Pucie
Galeria
Polecane
Nawigacja
-
Promocja -
Społeczność -
Przydatne Linki -
Nasze Antologie -
Nasi Partnerzy
Ostatnie komentarze
- Wiktor Mazurkiewicz
- 24/03/2025 19:33
- wolnyduch Bardzo dziękuję, po takim komentarzu wieczór… »
- Zbigniew Szczypek
- 22/03/2025 13:46
- Gitesiku Zrozumiałem(chyba) zamysł tego… »
- Florian Konrad
- 22/03/2025 13:32
- kurczę: aż niedawno chciałem napisać tekst "Groby… »
- Zbigniew Szczypek
- 22/03/2025 13:23
- Nikodem.m Nikodemie - zacznę od zmiany tytułu - rybak, to… »
- Zbigniew Szczypek
- 22/03/2025 12:37
- Agnieszko Piękny ale i bardzo, bardzo smutny ten utwór,… »
- Zbigniew Szczypek
- 22/03/2025 12:23
- Januszu 1. Na pewno dobre, bo przeżył i możliwe też, że… »
- Janusz Rosek
- 22/03/2025 10:48
- Zbigniew Szczypek Ten fragment tekstu daje do myślenia i… »
- Janusz Rosek
- 22/03/2025 10:35
- Dziękuję bardzo za Twój komentarz i bardzo dobrą ocenę.… »
- Zbigniew Szczypek
- 21/03/2025 19:24
- Dekadentka Pozwól, że jako pierwszy przywitam Cię… »
- Zbigniew Szczypek
- 21/03/2025 18:35
- Januszu Dość trudno jest mi na bieżąco obserwować kolejne… »
ShoutBox
- Zbigniew Szczypek
- 07/03/2025 23:38
- Wszystkich, a szczególnie zwycięzców konkursu serdecznie pozdrawiam i mam nadzieję/głęboko w to wierzę, że i bez konkursu będziemy licznie komentować! Liczne pąki już pęcznieją, czas rokwitnąć ;-}
- Redakcja
- 03/03/2025 15:21
- Wyczyściliśmy już Portal z tego spamu.
- Miladora
- 03/03/2025 14:24
- A ja myślałam, że jest to forum dyskusyjne portalu pisarskiego, a nie agencja reklamowa.
- Redakcja
- 28/02/2025 09:38
- Ostatni moment na komentarzowe szaleństwo! Pióra w dłoń!
- Szymon K
- 30/01/2025 06:22
- Dlaczego zniknęły moje linki do ksiażki?
- Wiktor Orzel
- 02/01/2025 11:06
- Wszystkiego dobrego wszystkim!
- Janusz Rosek
- 31/12/2024 19:52
- Udanego Sylwestra i szczęśliwego Nowego Roku 2025
- Zbigniew Szczypek
- 30/12/2024 22:28
- Iwonko - dziękując za życzenia - kocham zdrowie i spokój oraz miłość, pełną świąt! A Tobie Iwonko i wszystkim na PP życzę Szczęśliwego Nowego Roku, by każdy dzień był święty/świętem
Ostatnio widziani
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty
Najnowszy:Usunięty
© Copyright by Portal Pisarski 2006-2025
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt