- Co teraz? - Wysoki, młody mężczyzna spojrzał pytająco na kompana. Obaj ubrani w stroje podróżne, teraz sfatygowane przez uciążliwą drogę.
- Jak to co? - spytał podekscytowanym głosem Samir. Płonące blaskiem oczy, pełne były żądzy skarbów, jakie tu miały czekać. Ciemne włosy również zdawały się płonąć, odbijając słabe światło pochodni trzymanej w ręce. Mimo tych wszystkich myśli, nie stracił jeszcze zdrowego rozsądku.
- Według mapy, w następnej komnacie powinna się znajdować Księga. Zostało tylko to wąskie przejście. - drżący z przejęcia głos odbijał się pustym echem od ścian, pogłębiając tylko uczucie niesamowitości tego miejsca.
- Więc na co czekamy? Chodźmy...
- Stój głupcze! - Samir w ostatniej chwili chwycił Doraga za rękaw koszuli. - Nie wiesz co nas dalej czeka w tym korytarzu.
- Martwisz się na zapas. Naruel powiedział przecież...
- Tak, wiem co powiedział. - Samir przerwał kompanowi w pół zdania. - Jakoś nie bardzo wierzę, by ta mała zabawka mogła zneutralizować wszystkie pułapki. - Spojrzał na Doraga z powątpiewaniem. - Jeśli sam ma takie cudeńka, czemu do tej pory nie zabrał stąd Księgi? - uniósł brwi, podkreślając tym samym retoryczne pytanie.
- Wiesz dobrze, że Naruel jest za stary nawet na to, by wyjść do wychodka.
- Tak, tak... - Samir krótko zbył słowa towarzysza. Na rozmowę która nie miała jakiegokolwiek sensu, nie mieli teraz czasu. Już przerabiali to kilka razy w drodze, z takim samym efektem. Skutkiem tego byli tutaj, a nie w Karczmie po Pijanym Smokiem, popijając wyborne piwo.
- Trzymaj pochodnię, tylko mocno. - Ciemnowłosy młodzieniec przekazał pochodnię Doragowi, po czym rozwinął mapę. - Poświeć mi tutaj. Uważaj gamoniu! - krzyknął głośno - Spalisz mi włosy...
- Yyy... Wybacz. Teraz lepiej?
- Tak, tak trzymaj. - Samir westchnął tylko. Czasem prostolinijność i brak większego rozumu u Doraga mogły denerwować. Jednak przyznać musiał, że mięśnie i siła, jaką posiadał kompan, nie raz ratowały z opresji. W tym układzie wystarczało, że on myślał za dwóch.
- Według mapy powinniśmy być prawie na miejscu. Nie mogę tylko odczytać tego...
- Samir, słyszałeś? - Dorag szepnął z przestrachem nachylając się ku przyjacielowi.
- Uważaj! - Samir krzyknął czując płomień pochodni niebezpiecznie blisko twarzy - Wydawało ci się. Niczego nie słyszałem. Trzymaj dobrze pochodnię. - rzekł poirytowany.
Dorag przytaknął tylko, jednak nie przestawał się oglądać wokół i bacznie nasłuchiwać. Wydawało mu się, że zapadła teraz złowróżbna cisza. Może Samir miał rację i tylko mu się zdawało. Ale rękę dałby sobie obciąć, że coś jednak słyszał. Do tej pory szło tak łatwo, więc teraz też nie powinno być gorzej. Ta zabawka, jaką dostali od Naruela, zadziałała jak powiedział. Jak dotąd nie wpadli na żadną pułapkę.
Nie tylko Dorag miał takie myśli. Samir czuł, że coś za łatwo poszło. Tych kilka potyczek, które stoczyli, nie liczyło się. Wątpił, by taki skarb, jaki Naruel opisał, mógł być nie strzeżony. Gdyby tak było, już dawno sam by go zabrał, szczególnie jeśli chodzi o Księgę, którą tak bardzo chciał dostać. Taka była umowa między nimi. Naruel miał otrzymać Księgę, podobno niezwykle potężny artefakt, a oni mogli zabrać wszystko, co tylko znajdą. Pułapkami magicznymi mieli się nie martwić. Niewielki kryształ, usadowiony w puzderku miał załatwić wszystko. Samir był zadowolony z takiego obrotu sprawy, choć z drugiej strony budziło to niepokój mężczyzny. Teraz jednak nie było czasu na takie rozmyślania i stanie w miejscu. Chciał już jak najszybciej się stąd wydostać. Ciemne korytarze, puste kamienne komnaty nie napawały otuchą. Tworzyły swoisty labirynt. Gdyby nie mapa, już dawno by się zgubili, błąkając przez wieczność.
Samir dał znać Doragowi, by szedł naprzód oświetlając korytarz. Po kilku krokach przyjaciel gwałtownie się zatrzymał.
- Słyszałeś?
- Nie. Nic nie słyszałem. Idź już. - gniewnym szeptem Samir pogonił towarzysza.
Wkrótce wyszli z korytarza. Przed nimi było wejście do ostatniej komnaty. Tuż przy wejściu znajdowały się pochodnie, które Dorag pospiesznie zapalił. Zapanował lekki półmrok, rozświetlony jedynie przez blask pochodni. W migoczącym świetle ognia dostrzegli, samotny postument. Zdobiony licznymi rzeźbami dawał jasno do zrozumienia, że dźwiga wielki skarb. Na nim rozłożona leżała wielka księga. Skórzane, twarde oprawy na rogach zakończone srebrem, skrywały w sobie nieznaną wiedzę.
- Księga! - krzyknął głośno Dorag. Przejęty głos poniósł się echem, odbity od kamiennych ścian.
- Cicho bądź! - warknął Samir. Uważnie rozglądał się wokół. Nie dostrzegał nigdzie obiecanych skarbów. W komnacie była jedynie Księga i nic poza tym. Nie podobało mu się to. Nie lubił czuć się oszukiwany.
- Co za kłamca! - zaklął cicho. - Niech go szlag! Wykiwał nas!
- Jak to? - Dorag spytał z niepokojem.
- Ano tak. Tu jest jedynie ta cholerna Księga, nic poza tym. A gdzie skarby, które nam obiecał?
- No.. - barczysty mężczyzna jedynie wzruszył ramionami.
- No właśnie. Nie ma. - westchnął zrezygnowany Samir. Jednak nie zamierzał tal łatwo się poddać. Darmo tu nie jechał. Zastanawiał się teraz, ile Księga byłaby warta. Zapewne dużo. Naruel wiele by dał za nią. A pewnie i inni czarodzieje nie pogardziliby takim artefaktem.
- Samir... - niepewny głos Doraga przerwał rozmyślania kompana.
- Cicho bądź! - mężczyzna znów warknął gniewnie.
- Samir... Chyba mamy problem.
- Problem? Jaki znowu pro... - nie zdążył dokończyć zdania. Gdy tylko się odwrócił, zobaczył kilka szkieletów powoli zbliżających się w ich stronę. - Aaa... Taki problem... Trza było od razu mówić. To nie potrwa długo.
Szkielety zbliżając się, nie wydawały żadnych odgłosów, jedynie cichy szelest, który wcześniej ciemnowłosy młodzieniec brał za przeciągi. Samir szybko wyciągnął miecz. Widział, że kompan nie ociąga się. Ruszyli razem do walki, siejąc zniszczenie wśród wrogów. Po kilku długich minutach podłogę zaścielały porozrzucane kości.
- Dobra. Trza kończyć tę zabawę, zabierać Księgę i się stąd wynosić. - rzekł Samir podkreślając jeszcze kopnięciem szkieletu ostatnie słowa.
- Czekaj. Czujesz to? - Dorag podejrzanie pociągał nosem, z obrzydzeniem patrząc na walające się po podłodze szczątki.
- Co znowu? - Młody mężczyzna nie był już tak bardzo sceptycznie nastawiony jak wcześniej do pytań towarzysza. - Nic nie czuję... - zaczął, lecz po chwili urwał marszcząc nos. Również coś wyczuł. Nie do końca mógł określić z czym kojarzył się ten zapach, ale był pewien, że skądś go zna. Przypominał starość, zakurzoną starość. I stęchliznę. Tak, to mogłoby być to.
Ostrożnie, powoli odwrócił się w stronę Księgi. Zdawało mu się, że wokół postumentu unosi się delikatna, ulotna mgiełka. Chociaż... Może to jakiś podmuch spowodowany walką, uniósł chmurę kurzu pokrywając Księgę. Jednak dziwne uczucie, jakie ogarnęło młodzieńca sprawiło, że miał ochotę wziąć nogi za pas i uciec jak najdalej.
- Zabieramy Księgę i zwiewamy stąd... - zaczął Samir wolno, drżącym ze strachu głosem. Nie zdołał skończyć zdania, gdy uczucie przerażenia zawładnęło nim z przemożną siłą. Delikatna dotąd mgiełka unosząca się nad Księgą, momentalnie zgęstniała i zanim zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, pochłonęła mężczyznę całkowicie. Z młodej piersi wydobył się krzyk rozpaczy i niepojętego bólu. Paliło całe ciało. Czuł jak skóra, mięśnie i inne tkanki po prostu odpadają, pozostawiając jedynie nagie kości. Spadające części ciała prawie natychmiast zmieniały się w pył, wzniecając jeszcze większą chmurę dymu.
- Samir! Samir! - z oddali dobiegał do niego krzyk Doraga, jednak nie mógł nic zrobić. Czuł... czuł, że się zmienia, czuł wszystko. Swoje kości. Tak, czuł je doskonale. I zimno, palące zimno... Najgorsza była jednak pustka, jakby wyrwano mu duszę. Spojrzał poprzez chmurę dymu. Nie przeszkadzała już jak wcześniej, widział teraz bardzo dobrze.
Jedno go tylko zastanawiało. Kim był ten wrzeszczący człowiek, stojący kilka kroków od niego?
Tak. Już wiedział co trzeba zrobić.
- Samir?! - zdziwienie zmieszane z przerażeniem zabrzmiało w głosie Doraga. Słyszał straszny krzyk przyjaciela, lecz nic nie mógł zrobić. Wszystko potoczyło się tak szybko. Stał tuż obok, a teraz... teraz poprzez chmurę dymu widział zbliżający się szkielet, z płonącymi oczodołami. Nie wiedział co się stało. Nie chciał wiedzieć. Pragnął tylko znaleźć się jak najdalej stąd. Krok po kroku począł się cofać do tyłu. W rękach mocno ściskał swój miecz, gotów w każdej chwili się bronić.
- Co u licha?! - krzyknął słysząc za sobą głośny hałas. Gdy na moment spojrzał za siebie, zobaczył jak szkielety, z którymi wcześniej walczyli, po prostu wstają. W tym momencie poczuł ściskające za gardło przerażenie. Nie miał dokąd uciec. Ostatnim zrywem odwagi rzucił się z mieczem na szkielety. Tym razem już nie szło mu tak dobrze jak poprzednio. Miecz ześlizgiwał się z nagich kości z głośnym zgrzytem, wywołując ciarki na skórze. Dorag czuł, że nie ma szans. Zbyt wielu wrogów na raz. Jak mógł zabić kogoś, kto już nie żyje? Jednak nie poddawał się. Walczył z prawdziwą zawziętością, raz po raz niszcząc poruszające się kościotrupy. Ku przerażeniu młodzieńca, stwory wciąż ożywały, kości same się łączyły mając za nic wcześniej zadane obrażenia. Gdy miecz osiłka został wytrącony z rąk, poczuł jak kościste palce zaciskają się na silnych niegdyś ramionach. Starał się odepchnąć szkielety, jednak było ich zbyt wiele. Już po chwili stracił grunt pod nogami, czując że jest ciągnięty w stronę postumentu. Gdy zrozumiał jaki los go czeka, krzyknął w ostatnim akcie rozpaczy. Po chwili został otoczony cuchnącą chmurą, tak jak uprzednio Samir.
Gdy przestało istnieć zagrożenie dla Księgi, w komnacie z wolna zaczął zapadać spokój. Dym opadł na ziemię, a szkielety poczęły snuć się na swoje miejsce spoczynku. Do tej sporej grupy dołączyły jeszcze dwa nowe, powłócząc nogami za resztą.
Zapadła cisza, pochodnie zaczęły przygasać. Rozległ się szept, jakby spoza światów.
- Już niedługo... - cichy, pełen zadowolenia szept w zupełnie pustej kamiennej komnacie.