Nie odpłynęłam, utknęłam na mieliźnie.
Rozumiem, że taki szyk słów ze względu na rymy, ale nad niektórymi trzeba by jeszcze pomyśleć. Bo i ciężko się czyta i są dziwne.

Pozdrawiam

Lektura rzeczywiście nastrojowa; wiersz wyraźne podkreśla swój meliczny charakter i sielankowo kołysze prawie każdego czytelnika.
Przyznam jednak, że w wersie 10 - "światło zanurza mnie w odbicie", wolałbym przeczytać "w odbiciu".
Co do metaforyki: "las dusznych arkad stawia przęsła" - jeśli wiemy, co to są przęsła i arkady, to zdanie może budzić pewne wątpliwości, bo owe służebne przęsła należą do czego - mostu, wiaduktu?
Trochę za niezbyt fortunny - w kontekście liryzmu całego wiersza - uważam kulinarny wers: "zapach nabrzmiewa w apetycie".
Mamy chyba nadmiar ekspresyjnej głoski "s" i syczenie w wersach 17-19: "w sitowia sicie sunie przestworem/.../słowa/../ las/../stawia" - cóż, aliteracje bywają interesujące, o ile nie są przypadkowe.
I ok.

rymy dla mnie za wysoka półka, więc mogę tylko od strony skojarzeniowej podzielić się wrażeniami, całość odbieram raczej jako wprawkę, zabawę z rymami, co też zauważyła Mila odnośnie ich bliskiego pokrewieństwa, z drugiej strony taki zabieg wywołuje efekt karuzeli

światło zanurza mnie w odbicie - może odbiciu, trochę niegramatycznie i łatwo sobie samogłoskę "I" zamienić na "y" na zasadzie "ząb zupa zębowa, dąb zupa dębowa" - ale to już czepialstwo z mojej strony

pozdrawiam

Maryjko, Poetko, utonęłam w inwersjach. Co się stało, Mistrzyni?
Cały tekst do przenicowania.
Proszę o współczesną składnię!
Choćby tak cudną, jak w ostatniej Altanie!

Buziaki, MM. Zawsze z Tobą,

z.