Łańcuch Pamięci - Aleksander Sarota
Proza » Historie z dreszczykiem » Łańcuch Pamięci
A A A
Czasami wystarczy raz przegrać, by dotknąć dna i by zrozumieć, że niżej zajść już nie można. Plują na ciebie z góry i śmieją się szyderczo, gdy próbujesz doskoczyć desperacko do stopnia na którym jeszcze niedawno stałeś, lecz próby te spełzają na niczym. Przypominasz pająka, który wdrapuje się godzinami na ścianę i gdy już jest niemal pewny, że dosięgnie szczytu swoimi krzywymi, chudymi kończynami, nagle spada w dół i niczym Syzyf musi od nowa podjąć trud wspinaczki. Zaczynasz sapać ze zmęczenia, włóczysz się po klaustrofobicznym, maleńkim i zamkniętym dla reszty świata pomieszczeniu z policzkami spalonymi od wstydu, hańby, z sercem spopielonym od bólu i ze zmiażdżonym depresją, cierpieniem rozumem, który ciągle - niczym natrętny demon - każe zastanawiać się nad błędami minionego dawno życia. Nie posiadasz już własnego domu – teraz domem jest klatka w której uwięziono cię za prawe grzechy. Nie masz dokąd wrócić – bo świat z tamtego życia umarł wraz z nim. Jakże okropne są te chwile, gdy pragniesz zmrużyć choć na chwilę zmęczone, przekrwione oczy. Wówczas potworna bezsenność wkrada się niepostrzeżenie do twojego schorowanego umysłu i przywołuje w swym niepojętym okrucieństwie szereg idealnie stworzonych dzieł – wracają obrazy przeszłości. Tracisz wszystko i dopiero wtedy dociera do ciebie, że ciężar błędów jest zbyt wielki i już nie możesz go dłużej dźwigać. Łańcuch, który związał cię na zawsze z dnem jest zbyt ciężki, a ty nie masz siły by choć podskoczyć. Wtedy spostrzegasz sztylet. Przykładasz go do skroni i ronisz łzy nad swym losem, ale wiesz – o jakże to rozumiesz, pojmujesz jak nigdy wcześniej! - iż te słone krople zalewające twoją twarz nikogo nie wzruszą, nie wzbudzą litości. Wbijasz pordzewiałe ostrze, nie czując już bólu. Wcześniej wycierpiałeś tak wiele, teraz wszystko umarło – wszystko utonęło w szerokim oceanie niebytu i beznadziei. Instynkt przetrwania też zatonął i teraz pragniesz tylko jednej rzeczy. Wbijasz ostrze w swoją skroń, brudząc go czerwoną posoką i równie nieczystymi kawałkami mózgu.
Potem nadchodzi wieczna Ciemność, ukojenie…


Przyłączyłem się do Rewolucji nie dla sławy czy bogactwa, ale uczyniłem to, gdyż miałem poczucie, że mogę skierować losy świata ku lepszym drogom.
Jako że posiadałem szlacheckie korzenie byłem idealnym kandydatem na przywódcę. Stanąłem na czele grupy nieszczęśliwych ludzi, walczących o szlachetne ideały. Wolność i sprawiedliwość w prawdziwym tych słów znaczeniu, wyzwolenie się z ucisku poprzez wyplewienie chwastu niesprawiedliwości.
Sprawa nie była błaha, gdyż szlachcic tytułujący się na francuską modłę hrabią, który posiadał władzę nad tym ludem nadużywał jej na każdym kroku, pozostając jednocześnie bezkarny. Na nic skargi, oskarżenia, donosy. Na nic płacz i przeklinanie parszywego losu. Hrabia był spokrewniony z najwyżej postawionymi jednostkami w kraju i włos z głowy nie mógł mu spaść. Potencjalnego zabójcę czekała straszna kara…
Jakież legendy zasłyszałem o jego wrodzonym okrucieństwie nim przybyłem do tego istnego piekła na ziemi nad którym panował niepodzielnie! Miałem objąć dowództwo nad jego opozycją i osobiście wymierzyć sprawiedliwość, którą mogła być jedynie jego śmierć.
Zrozumcie, że działo się to w czasach, gdy wielki zabobon znajdował się w cieniu jeszcze bardziej absurdalnego wierzenia, ten zaś nic nie znaczył wobec innym jeszcze przesądom. Takie to były czasy wielkiej głupoty. Cóż mogłem poradzić, że przyszło mi żyć właśnie wtedy? Dobrze rzecz się miała jedynie w tej dziedzinie, iż jako osobnik wykształcony na dworze królewskim sam nie wierzyłem w brednie, które wpajano w zdezorientowane umysły prostaków.
Było nas trzech. Trzech buntowników, stojących na czele zgrai przepełnionych złością i nienawiścią wieśniaków. Ja, Rodryg, Pan Złotowa oraz moi towarzysze Jasper i Kroll. To my mieliśmy złamać prawo królewskie chroniące hrabiego Cesera i przelewając jego szkaradną krew zakończyć raz na zawsze tyrańskie rządy w Źrenicach.
Pierwszą rzeczą jaką uczyniłem po wysłuchaniu relacji wieśniaków było napisanie listu do samego króla. Zamieściłem w nim wszelkie informacje o tym co się dowiedziałem, wyrażając jednocześnie swoje zaniepokojenie zaistniałą sytuacją i przypominając władcy o jego obowiązku opieki nad uciśnionym ludem. Odważne to były słowa, lecz poprzez moje pochodzenie i zasługi mogłem sobie na wiele pozwolić.
Rankiem posłaniec wyruszył, dosiadając białego jak śnieg, kilkuletniego konia, który nie widział na jedno oko. Wieśniacy twierdzili, że wyciął mu je któryś z ludzi Cesera w pijackim szale, by później na wpół ślepego wyrzucić ze stajni.
Posłańcem był piętnastoletni chłopiec, którego tyran uczynił sierotą przed kilkoma laty. Merkury potrafił świetnie jeździć konno, a przy tym wzbudzał moje zaufanie. Nim uformowałem z pozostałymi spiskowcami wszystkie nasze pomysły w szczegółowy plan, chłopiec był już daleko.
Ów plan był prosty i nawet ci najsłabsi w rozumowaniu z łatwością pojęli treść operacji, która nas czekała. Zaiste, wraz z nadejściem świtu wszystko działo się jak należy...
Słońce zalało swymi promieniami wzgórza, lasy, ulice i domy. To był sygnał do rozpoczęcia działań.
Wspinałem się na mur od południowego- wschodu, gdzie mieściła się najstarsza część zamczyska. Niektóre kamienie z biegiem lat poprzesuwały się w jedną lub drugą stronę, tworząc szeregi maleńkich schodków na górę. Przed wszystko widzącymi oczyma ludzi chroniły mnie porastające gęsto mur krzaczyska i wielkie, grube drzewa mające podobno po kilkaset lat.
Jasper tymczasem stanął na czele wieśniaków, którzy zaczęli demonstrować swą wściekłość na ulicach. Otwarty bunt miał na celu wywabienie większości sługusów tyrana z zamku, by ułatwić mi dopadnięcie tego najważniejszego i najpotworniejszego z nich - Cesera. Ku memu zadowoleniu, nic nie podejrzewający hrabia co prędzej wysłał rycerzy, niegodnych swego tytułu, by stłumili krwawo powstanie. Kroll tymczasem, będąc jednym z najbliższych współpracowników samego Cesera miał pomóc mi dostać się do zamku i ukatrupić tyrana.
Gdy wspiąłem się na mur po raz ostatni rzuciłem okiem na wioskę, gdzie już toczyły się walki. Słyszałem krzyki, widziałem lawinę kos, wideł czy niewielkich, prymitywnych toporów, które poruszały się w powietrzu z niebywałą wręcz prędkością. Każdy walczył tym co miał.
Są zdeterminowani by zwyciężyć i położyć kres uciskowi, pomyślałem i popatrzywszy jeszcze na słońce, które wspinało się niespiesznie w górę, ruszyłem w stronę komnaty okrutnego Cesera. Marzyłem o tym, by stanąć na szczycie najwyższej wieży i pomachać w stronę ludu odciętą głową ich prześladowcy.
Wcześniej poznałem dobrze plan ogromnego zamczyska i wiedziałem, gdzie się mam udać. Tak więc błądzenie w rozległych korytarzach nie mogło mnie spotkać, gdyż zawczasu pomyślałem o tym, prosząc Krolla o opowiedzenie mi wszystkiego o domu tyrana.
Zszedłem po solidnie wykonanej drabinie na dół i ukryłem się za stertą beczek z winem, widząc dwóch strażników patrolujących teren w pobliżu. Mogłem naturalnie spróbować ich zabić, gdyż niegdyś trudniłem się zawodem skrytobójcy i całkiem dobrze sobie w nim poczynałem. Wystarczyło jedno spojrzenie, by wiedzieć, że moich dwóch domniemanych rywali to jeszcze prawie dzieci, którzy nie mogli być nawet po trosze tak dobrzy w sztuce zabijania jak ja.
- Uważaj, Rodryku! - mówił Jesper - Ten zamek ma oczy, których nawet najlepsi nie potrafią dostrzec!
Buntownik miał rację, ryzyko było wielkie, trzeba było zachować ostrożność na każdym kroku. Po cóż miałbym udusić tych chłopców, kiedy moim celem był tylko Ceser, a oddech mknącego czasu czułem już na karku? Musiałem zdążyć przed powrotem uzbrojonych sługusów tego diabła.
Im szybciej rozejdzie się wieść o śmierci tyrana tym szybciej zwyciężymy, zrozumiałem.
Wbiegłem drewnianymi schodami na górę i znalazłem się w pogrążonym w mroku korytarzu. Jedyne źródło światła - maleńkie okrągłe okienko na drugim końcu pomieszczenia – ukazało mi odrapane, zaniedbane i brudne ściany. Podszedłem do jednej z nich i z przerażeniem odkryłem, że to co wcześniej uznałem za odchodzącą farbę jest niczym innym jak ludzką krwią, którą ktoś przyozdobił cały korytarz.
Czując jak żołądek podchodzi mi do gardła pomknąłem co tchu do najbliższego z wielu pokoi. Nie mogłem pojąć okrucieństwa strasznego tyrana i jego świty, nie mogłem patrzeć na ściany oblane krwią niewinnych.
Ledwie otworzyłem grube, dębowe drzwi do sypialni, a usłyszałem krzyk, dobywający się zeń. Pewna młoda, urocza dama brała właśnie kąpiel w towarzystwie dwóch podstarzałych służących, opatulonych od stóp o głów w proste, szare łachy. Gdy do moich uszu dobiegł krzyk pełen przerażenia, spowodowanego moją niespodziewaną wizytą, natychmiast wskoczyłem całym ciałem do pomieszczenia w którym znajdowały się kobiety. Przyłożyłem palec do ust, mając nadzieję, że ów prosty gest wystarczy by uciszyć każdą z pań.
Znieruchomiałem nasłuchując. Ku memu przerażeniu usłyszałem odgłos tupania dobiegający z potwornego korytarza.
Pięciu, zrozumiałem i po chwili drzwi otworzyły się z trzaskiem. Do sypialni wlała się grupa uzbrojonych mężczyzn. Zacisnąłem palce na sztylecie, wiedząc że jeśli dojdzie do konfrontacji, nie mam szans na przeżycie.
Widząc młodziutką pannę w kąpieli, twarze rycerzy zalały się rumieńcem. Naga dama zakrywszy kształtne piersi dłońmi popatrzyła na nich z wyniosłością i odrazą.
- Przepraszam, panno Lauro – wybąkał jeden z nich. Miał krzaczastą, czarną brodę i przekrwione oczy człowieka, który lubi napić się nader często.
- Czego tu chcesz? – zapytała panienka lodowatym głosem.
- Ktoś… ktoś krzyczał i pomyślałem… - jego twarz miała teraz barwę dojrzałego buraka.
- Wydawało ci się.
- Jestem pewien, że to tutaj. Słyszałem głos mojej pani…
- Mylisz się, mój drogi Mścisławie.
Stanęła bosymi stopami na podłodze i zbliżyła się do niego, zostawiając na posadzce mokre ślady. Położyła miękką dłoń na jego policzku i wyrzekła następujące słowa swym miłym głosem:
- Jeszcze raz wejdziesz do mojej sypialni bez pukania to każę cię wychłostać. A jeśli uczynisz to kolejny raz to szepnę słówko ojcu, że mnie dotykasz.
Na te słowa cała świta przeraziła się nie na żarty i szepcząc pod nosem jakieś modły opuściła co prędzej pokój. Młoda panna zamknęła z trzaskiem drzwi i założyła rygiel.
- Dobra, wyłaź stamtąd człowieku – zawołała gniewnie, a ja natychmiast opuściłem kryjówkę za piecem. Uśmiech rozświetlił jej twarz.
- Dziękuję, pani – rzekłem i ukłoniłem nisko.
Wciąż mokra i naga po kąpieli położyła się na ogromnym sienniku, rubasznie patrząc na mnie:
- Cóż cię sprowadza do zamku mego ojca? Widzę po twych rysach jakąś szlachetność. Tylko ona uchroniła cię, mój panie, od zguby. Nie jestem zwykle skłonna ratować obcych przed świtą mego ojca. Szczególnie przedstawicieli pospólstwa.
- Miło mi to słyszeć, pani. Zaiste nie urodziłem się wśród pospólstwa, a jako przedstawiciel dość starego rodu, choć nasz majątek zmniejszył się wielce przez wieki. Jesteś córką Cesera?
- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – rzekła spokojnym głosem.
- Mam tu sprawę do załatwienia, lecz ta sprawa nie dotyczy ciebie, moja pani.
- Liczę już prawie siedemnaście wiosen.
- Ja liczę dwa razy tyle. Cóż to ma za znaczenie?
- Wkrótce przejmę majątek ojca.
- Nie wątpię. Jestem nawet pewien, że nie będziesz długo czekać, moja pani – nagle zdałem sobie sprawę, że za dużo powiedziałem. Czas pędził nieubłaganie. Z oddali dobiegały odgłosy bitwy. Jęki umierających nigdy wcześniej nie budziły we mnie takiego gniewu i współczucia.
Dziewczyna poprawiła kasztanowe włosy i nie patrząc na mnie wyszeptała:
- Chcesz go zabić?
Unikając odpowiedzi wymknąłem się na korytarz, gdzie gołe ściany pokrywały krwawe malowidła.
Przypomniałem sobie pospiesznie w myślach wyimaginowany obraz trzewi zamku o których wiele opowiadał mi Kroll. Ruszyłem przed siebie na koniec korytarza. Wszelkie zmysły wyostrzyłem przy tym najbardziej jak tylko potrafiłem, bo niebezpieczeństwo groziło mi coraz większe, szczególnie w momencie gdy znalazłem się na pustym dziedzińcu, gdzie do moich uszu znów dobiegły odgłosy odległej bitwy toczącej się w wiosce.
Niemal natychmiast ujrzałem wielkie drzwi, które musiały być tymi, które nakazał mi odszukać Kroll. Prowadziły do niewielkiej wieży. Pomknąłem ku niej ile sił w nogach.
To tutaj! Tu odnajdę tyrana i tu zakończę jego żywot! Otworzę drzwi, pomknę schodami w górę…
Entuzjazm mój prysnął w momencie, gdy okazało się, że drzwi są zamknięte. Byłem zdziwiony niepomiernie, gdyż Kroll twierdził, iż zawsze są otwarte. Postanowiłem jednak szarpnąć jeszcze raz i tym razem otwarły się ze zgrzytem.
Na mej drodze stanął wysoki mężczyzna. Dobyłem sztyletu z zamiarem zatopienia ostrza w jego odsłoniętym brzuszysku, ale w porę dojrzałem, że to sam Kroll zablokował mi przejście. Swą godną podziwu posturą uniemożliwił mi zobaczenie wnętrza komnaty. Ledwo drzwi ustąpiły, a do moich nozdrzy doleciała nieprzyjemna woń spoconych ciał, a także odchodów, krwi i śmierci. Jednocześnie słyszałem jakieś jęki i majaczenie, mrożące krew w żyłach i napełniające serce grozą. Zignorowałem jednak to wszystko, gdyż aż za dobrze pamiętałem krew na ścianach zamkowego korytarza. Aż za dobrze poznałem chory umysł tyrana.
- Kroll, co ty robisz?
- Pomagam ci, panie, wejść tam, gdzie ci przeznaczone.
- A więc usuń mi się z drogi i uciekaj. Ja ukatrupię tyrana osobiście!
Rycerz uśmiechnął się, a w jego oczach po raz pierwszy ujrzałem szaleństwo. Nagle zrozumiałem wszystko…
Było już jednak za późno.
Kroll w jednej chwili znalazł się za moimi plecami i z całej siły pchnął mnie do wnętrza wieży. Nie zdążyłem nawet drgnąć, gdy zdałem sobie sprawę, że spadam. Upadłem na śmierdzącą słomę. Z góry dobiegał klekoczący śmiech Krolla.
Rozejrzałem się wokół. W pomieszczeniu nie było schodów, prowadzących do komnaty Cesera. Właściwie w wieży nie było żadnych komnat. Leżałem na słomie i otaczały mnie jedynie ciemności oraz grube ściany budowli, sięgające na sam jej szczyt. Okrągłe, maleńkie dziury w nich wykute służyć miały jako okna i były jedynym źródłem światła w tej strasznej pułapce, w której mnie zamknięto. Dno obsiane słomą, znajdowało się pod ziemią, a najwyższy punkt zdawał się być tak odległy…
I wtedy usłyszałem czyjeś szepty i zrozumiałem, że nie jestem sam. Otaczało mnie kilkunastu więźniów Cesera. Mdłe światło ukazało mi ich blade, pożółkłe ciała, wyłupiaste, wygłodniałe oczy… Krzyknąłem ze zgrozy. Natychmiast odpowiedziało mi echo.
Nie sposób opisać innych, gorszych jeszcze rzeczy, które przytrafiły się tym nieszczęśnikom. Mogę jedynie wspomnieć o nieludzkiej wręcz chudości ich ciał. Skóra zdawała się być starym, pożółkłym worem, do którego ktoś napchał ogromną ilość kości. Dostrzec zaś na niej mogłem liczne blizny zadane dawno temu, lecz mimo upływu czasu nie chciały zniknąć. Była to pamiątka, którą ci nieszczęśnicy mieli zachować do końca swego marnego życia. Dopiero całkowity rozkład mógł sprawić, iż ślady po licznych cierpieniach znikną na dobre.
Nie można pominąć w opisie trzewi tego Piekła jeszcze jednej paskudnej rzeczy. Otóż w jej wnętrzu wszędzie było okropnie brudno, a woń, która się zeń dobywała była nie do wytrzymania. Właśnie smród sprawił, iż mój nie przystosowany do jego towarzystwa żołądek zaprotestował. Wyrzut treści pokarmowej żołądka zabarwił słomę na pomarańczowo.


Nim symptomy trzynastego zachodu słońca w więzieniu dały o sobie znać mdłym, krwawym światłem na ścianie, byłem już istotą wyczerpaną psychicznie i przekonaną dogłębnie, iż wieża stała się na zawsze moim domem.
Dni i noce mijały nam na siedzeniu na brudnej słomie i opowiadaniu sobie nawzajem historii z własnego życia. Każdy z nas zdawał się być najnieszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Dziewięć kobiet i pięciu mężczyzn zamkniętych w wieży.
Dwie kobiety uczestniczyły w ostatnim buncie przeciw tyranowi i od nich dowiedziałem się o sromotnej klęsce powstania. Zostały zamknięte w piekielnej budowli niedługo po mnie. Mężczyzna nazywany Bykiem z racji swojej postury był niegdyś rycerzem. Został zamknięty w wieży, gdy ośmielił się odmówić wykonania rozkazu zamordowania niemowlęcia. Zdenek wsławił się oszustwem, gdy służąc Ceserowi jako najemnik zabrał przedwcześnie złoto i próbował uciec do Warszawy. Pozostali mieli na sumieniu najczęściej kradzieże, podpalenia, gwałty lub uczestniczenie w poprzednich buntach.
Rozmowy przerywały nam potrzeby fizjologiczne. Jedliśmy odpadki, resztki z pańskiego stołu niczym psy lub żebracy. Nie raz zdarzało nam się zabijać głód nieświeżym już jedzeniem. Strawy zawsze jednak było mało.
Raz dziennie dostawaliśmy też wiadro napełnione deszczówką, którego zawartość miała starczyć dla wszystkich. Ja, jako wysoko urodzony oraz Byk jako najsilniejszy racjonowaliśmy żywność zwykle biorąc najwięcej dla siebie.
Najgorsze było to, że nie mieliśmy osobnego, wydzielonego miejsca na wydalanie moczu i wyrzucanie z siebie kału. Niewiele pomagało to iż ustaliliśmy konkretny rejon, gdyż okrąg w jakim przyszło nam żyć ledwo mieścił czternaście osób, tak więc nie można było uwolnić się od woni, które towarzyszyły każdej chwili spędzonej w wieży.
Kilka razy w nocy słyszałem przyspieszone oddechy kilku więźniów. Ceser choć raz wykazał się litością, trzymając w zamkniętej komnacie mężczyzn i kobiety. Zaspokajanie potrzeb seksualnych prócz rozmów było jedyną rozrywką. Sam nie uczestniczyłem w tych orgiach, wykorzystując ten czas na myśleniu, które jednak przychodziło mi z trudem ze względu na panujące warunki bytowe.
Ileż razy obmyślałem plan ucieczki! W jednym z nich mieliśmy utworzyć wieżę stojąc sobie nawzajem na barkach i osoba będąca na samej górze miałaby rzucić się na starszego człowieka, podającego nam strawę i wydostać się na zewnątrz. Starzec miałby zostać wepchnięty do wnętrza wieży. Osoba, która znalazłaby się poza nią musiałaby włamać się do zamku i ukraść jakiś sznur, po którym reszta więźniów wspięłaby się na górę. Potem wszyscy razem mielibyśmy uciec.
Plan upadł już na samym początku, kiedy ludzka wieża okazała się zbyt słaba – jedynie ja i Byk wytrzymywaliśmy jeszcze ciężar pozostałych. Ta próba ucieczki skończyła się trzema złamaniami kończyn. Nikt się nie zajął rannymi.
Inne pomysły były jeszcze gorsze i nawet nie próbowaliśmy ich stosować.
Wiele też myślałem o naszym buncie przeciw Ceserowi, mającym miejsce przed kilkoma dniami. Rozmyślałem o zdradzie jakiej dopuścił się Kroll, o ślicznej córce pana zamku, o nieznanym losie Jespera i mieszkańców Źrenic o których los cała ta sprawa się toczyła. Z relacji dwóch kobiet uwięzionych ze mną w wieży wiedziałem jedynie o sromotnej klęsce jakiej doznaliśmy oraz o rzezi jaka miała miejsce.
- Nie wszyscy jednak zginęli – mówiła do mnie jedna z wieśniaczek, po chwili spochmurniała – Jestem prawie pewna, że Jespera też uwięzili, bo nie widziałam go wśród trupów.
Ta informacja nie mówiła mi jednak zbyt wiele, ale była zastanawiająca. Przez długi czas rozmyślałem o trzecim przywódcy buntu.
Jeśli żyje i nie jest uwięziony mógłby przemknąć do zamku i nas uwolnić, łudziłem się nadzieją.
Bardziej prawdopodobne było jednak to, że jest martwy lub to, iż jest uwięziony jak ja. Czyżby istniały inne jeszcze więzienia? Dlaczego Ceser nie zamknął wszystkich buntowników razem?
Pytań kłębiły się w mojej głowie całymi tuzinami, ale siedząc w zamknięciu nie miałem możliwości otrzymania odpowiedzi na większość z nich. Kiedy jednak ujrzałem słaby blask czerwonej tarczy słońca rozpościerający się na wysokiej ścianie i usłyszałem kroki dobiegające z zewnątrz, pojawiło się przeczucie, że oto nadchodzi moja godzina. Instynkt szczurzy, który niczym jasnowidz widzi swą najbliższą, tragiczną przyszłość nim dym wkradnie się z płonących podziemi na powierzchnię oznajmiając światu nowinę o pożarze i szczur, który rozumie, iż drgający mocniej statek na wzburzonej fali może być początkiem końca drewnianego wymysłu ludzkiego.
Którejś nocy zmarła jedna z kobiet. Gdy kilka godzin później starzec rzucił nam resztki z pańskiego stołu, poinformowałem go o tym.
- Jeśli nie chcecie jej tam, zjedzcie ją – rzekł i parsknął śmiechem.
Smród stawał się coraz bardziej nieznośny. Nikt nie był już w stanie nic jeść, piliśmy tylko łapczywie deszczówkę.
Szamotałem się, tracąc świadomość otaczającej mnie rzeczywistości.
Agonia. Byłem chory i dotarło do mnie, iż jeśli ONI tego nie uczynią to sam zemrę w trumnie, w której mnie pochowali, jeszcze żywego, przed trzynastoma dniami. Pobudzone narządy zmysłów hiperbolizowały kroki i miałem wrażenie, że to stado przerażających Cyklopów depcze mi po umyśle, a każde ich stąpanie brzmiało niczym grzmot w czasie burzy. Tylko to słyszałem, krocząc po cienkiej linii obłędu, która w każdej chwili mogła się przerwać i sprawić, że upadnę, by już więcej nie podnieść się. Każdy krok był bębnem bogów, grzmotem niosącym i potęgującym panikę w moim schorowanym umyśle.
Czy to ty, Śmierć? Tak oto przybywasz do mnie. Już opadają drabiny, już wskakuje pięciu opancerzonych zbrodniarzy, już pętają mnie łańcuchami… Ktoś protestuje z moich towarzyszy. Po chwili jego głowa odlatuje od szyi, toczy się po usłanej słomą podłodze… Leży teraz wśród odchodów wrogów Cesera, a błyszczący, nawet w tym mdłym świetle, miecz rycerza jest zbroczony krwią.
Byk rzuca się w dzikim szale na zabójcę swego domownika i udaje mu się wybić zbrodniarzowi kilka zębów. Najsilniejszy z przeciwników tyrana ponosi jednak karę: pozostała trójka sługusów Cesera wbija mu swe miecze w żołądek, w szyję i w końcu w serce. Konającego łapie jedna z kobiet, zanosząc się płaczem… Ktoś ją kopie, a ona upada na czerwoną od krwi słomę…
Tyle zdołałem zobaczyć. Potem była już tylko ciemność.


Otworzyłem oczy przekonany, iż zaledwie przed chwilą śniłem najdłuższy i najstraszniejszy sen w mym życiu. Rzeczywistość jednak wymierzyła mi od razu solidny policzek.
Komnata w której się znalazłem była wielkim i strasznym dziełem jakiegoś demona. Jej wnętrze łączyło czerń i szkarłat. Całe sklepienie i mury mieniły się barwą bezgwiezdnej nocy, po której pełzał rój ogromnych, czerwonych węży o oczach ziejących pustką. Między sufitem a podłogą stały olbrzymie okna w których dostrzegłem pełne emocji twarze. Niektóre z nich były mi znajome, choć znajdując się w tak fatalnym stanie zarówno ciała jak i duszy nie potrafiłem skupić się na nich.
Wszędzie pełno było kolumn, które swą mroczną barwą i szkarłatnymi wężami nie różniły się wcale od reszty wystroju tego ziemskiego Piekła. Skupiwszy wzrok na suficie dojrzałem setki płonących świec. Wosk spływał z nich gęstymi strumieniami ku podłodze.
Sam dół tej przedziwnej komnaty przypominał dno kufla po piwie. Każda ściana została wyrzeźbiona z doskonałością mistrzów. Dopiero teraz dostrzegłem i pojąłem gdzie jestem.
Jeszcze maleńką chwilę wcześniej, sądziłem, iż umieszczono mnie w komnacie. Cóż za błąd w moim rozumowaniu! Nie była to wcale żadna komnata, a raczej arena. Jej widzowie spoglądali z góry na nas i czekali na rozwój wypadków.
Wokół mnie, w okręgu zgodnym do ścian pomieszczenia stała opancerzona gromada rycerzy Cesera. Nie mieli hełmów na głowach, lecz ich miejsce zajęły maski. Każda z nich była bardziej przerażająca od drugiej. Niektóre wyobrażały postać diabłów, inne samej Śmierci, według wierzeń ludzi z tamtych czasów. Na widowni zaś, na tych przedziwnych ”okiennych” trybunach wreszcie zdołałem dostrzec i rozpoznać kilka twarzy. Kroll trzymał w jednej dłoni pozłacany hełm, w drugiej zaś tarczę z wymalowanym na niej herbem swego pana – ziejącym ogniem smokiem. Nasze oczy spotkały się w tym samym momencie: jego szydziły i tryumfowały, moje płonęły z nienawiści i bezsilności.
Teriol, pasterz z wioski napotkał moje spojrzenie i zarumieniwszy się odwrócił głowę. Przeniosłem wzrok na Marię, matkę trzech bliźniaków ze Źrenic i spostrzegłem iż ma łzy w oczach. Nie minęła dłuższa chwila, a też postąpiła tak jak jej poprzednik. Podobnie było z trzema innymi twarzami, twarzami buntowników. Poczułem ukłucie w okolicach serca, widząc ich zachowanie.
Zdradzili, zrozumiałem, Nie! Nie zdradzili! To on! To ten wszystkiemu winien tyran zmusił ich do ustępstw, do wyznania grzechów.
Nie trudno było wyobrazić sobie Cesera, siedzącego na podwyższeniu i patrzącego z pogardą i obrzydzeniem na swoich poddanych. Cesera, który słucha ich spowiedzi, hrabiego zgrywającego miłosiernego pana, by po chwili pozbawić obiecanej nadziei na lepsze jutro...
Sądził ich! O tak, tak to wyglądało z pewnością! Człowiek, stawiający się na równi z Bogiem, sędzia posiadający swoją własną teorię sprawiedliwości. Dla niektórych Ceser był łaskawy, dla innych…
Inni znajdowali się na dole obok mnie. Część jeszcze pozostawała w nieświadomości, część zaś spoglądała z rosnącym przerażeniem przed siebie. Najpierw doprowadzono nas do utraty przytomności, potem zaprowadzono na arenę, związano łańcuchami i odziano jedynie w przepaski biodrowe.
Spojrzałem jeszcze raz w górę, na zdradzieckiego Krolla i innych buntowników, którzy teraz wstydzili się przyznawać do uczestnictwa w Rewolucji. Nie chciałem jednak po raz kolejny oglądać tych samych zdradzieckich twarzy. Szukałem wzrokiem tego najważniejszego, diabła władającego Źrenicami. Nie trwało to długo.
Ceser siedział dumnie na tronie niczym król jakiegoś mocarstwa. Był otyłym mężczyzną o orlim nosie i świńskich, świdrujących oczach. Odziany w drogi wams rozmawiał szeptem z jakąś dziewczyną, wsuwając paluchy w jej pokaźny dekolt. Trwało to jednak tylko chwilę.
Do przerwania pieszczot nakłonił go sam Kroll wskazawszy palcem na sam środek areny, gdzie budzili się ostatni nieszczęśnicy. Tyran dostrzegł mnie i zaczął śmiać szyderczo. Na innych w ogóle nie zwracał uwagi i dobrze rozumiałem dlaczego. Jego słowa, które wypowiedział tylko to potwierdziły.
- Na co ci się zdała ta twoja Rewolucja, Rodrygu? Przybyłeś z daleka będąc wysoko urodzony, mając majątek i wszystko czego mógłbyś sobie zażyczyć. Teraz, nędzny buntowniku, stoczyłeś się na dno – zawołał ociekającym jadem głosem i zamilkł czekając na odpowiedź. Nawet gdybym chciał coś powiedzieć, nie potrafiłbym. Ceser kontynuował – Sam widzisz, że nie można mi się sprzeciwiać, bo kto tak czyni, ten przegrywa. Spójrz na siebie! Ja, gdy patrzę na ciebie zaczynam rozumieć jak błędne mniemanie miałem o tobie – rozejrzał się po twarzach swojej świty. Każdy patrzył na niego z uwielbieniem - Niemal zacząłem szanować mego niedoszłego zabójcę!
Wszyscy parsknęli śmiechem jak jeden mąż. W tym momencie zrozumiałem jak bardzo sam myliłem się, myśląc o Ceserze. Wyobrażałem sobie go jako inteligentnego, podstępnego człowieka o demonicznych skłonnościach do zadawania innym bólu. Tyran był jednak otyłym, zakompleksionym człowiekiem, który aby zyskać szacunek i uznanie katował i zabijał swych wrogów. Sam jednak nie pojmował, iż szacunek, którym darzyła go jego świta miał swe źródło w strachu przed trzymającym władzę grubasem o oczach świni. Nie można było mówić o poważaniu wynikającym z miłości do swego pana, gdyż nikt nie darzył go takim uznaniem. Wszyscy po prostu bali się go.
- Powiem ci w tajemnicy – zawołał, unosząc dłoń w górę, by uciszyć rechotających ludzi – że liczyłem na to, iż prawdą jest to co mówiono o tobie. Gdyby te wszystkie legendy były prawdziwe, wówczas z pewnością odkryłbyś wyjście z wieży. Ale dość już gadania.
Ceser dał znak i pierścień jego rycerzy na arenie zniknął. Po chwili zaczęto przynosić coś czego podświadomie się bałem. Narzędzia tortur ukwieciły wnętrze diabelskiej areny.
Hrabia odebrał od Krolla pergamin i zaczął świdrować swymi świńskimi oczami po tekście. Skinął głową, wlepił wzrok w skazańców i oddał rycerzowi to co wcześniej od niego otrzymał. Kroll odwinął rulon i swym basowym głosem rozpoczął wyczytywanie naszych imion.
W pewnym momencie na arenie pojawiła się postać zgarbionego, oszpeconego i oślepionego mężczyzny. Wstrzymałem oddech. Oto odpowiedź na jedno z najważniejszych pytań. Jeśli gdzieś w moim sercu tliła się jeszcze nadzieja, w jednej chwili zgasła zupełnie.
Jasper stanął, drżący, przy beczce. To słynne narzędzie kary jako pierwsze pojawiło się na arenie i zdawało się oczekiwać z niecierpliwością na swą ofiarę. Kroll wyczytał głośno imię jakiejś kobiety, rozległ się jęk rozpaczy i dwóch opancerzonych, zamaskowanych mężczyzn zdjęło ze skazanej łańcuchy i pchnęło w stronę beczki. Jeden z nich śmiejąc się beztrosko ścisnął jej obnażoną pierś palcami, a potem widząc zniecierpliwienie na twarzy swego pana zrezygnował z dotykania i brutalnie wepchnął jej nogi i ręce do wyciętych w beczce otworów. Między kończyny wepchnął drewniany kij, co miało zapobiec wciągnięciu jej członków do środka. Zakneblowano jej usta i pozostawiono w tej niewygodnej pozycji.
Kroll przeczytał zarzuty, a zamaskowany mężczyzna wręczył Jasperowi bat i wydał instrukcje. Potem rozpoczęła się chłosta. Kobieta wciąż zakneblowana nie miała możliwości nawet krzyknąć z bólu. Z jej pleców poczęła płynąć krew. Na początku nieśmiało, małymi strumykami, potem całymi fontannami. Jasper bił z całej siły i mimo ślepoty radził sobie tak dobrze jak profesjonalny kat.
Kobieta umarła po krótkim czasie. Jej zakrwawionego trupa rzucono przy samej ścianie, bezpośrednio pod stopami Cesera.
Kroll wyczytał kolejne imię. Tym razem okrutna kara spotkała chłopca, mogącego liczyć najwyżej siedem lat. Narzędzie tortur zwane hiszpańskimi butami zgniotło mu stopę, gdy Jasper dokręcił w nim śrubę. Z zarzutów wyczytanych przez Krolla wynikało, iż dzieciak ukradł córce Cesera złoty pierścień, który dostała od ojca. Chłopiec próbował uciekać, ale został schwytany przez „dzielnych rycerzy hrabiego”.
Spojrzałem na widownię w poszukiwaniu twarzy ślicznej Laury, próbując nie zwracać uwagi na pełne cierpienia wrzaski dzieciaka, którego nawet nie zakneblowano. Na próżno. Zawodzenia chłopca nic nie mogło uciszyć, a panny Laury nie odnalazły moje oczy.
Jasper nie skończył na jednej stopie. Drugą wepchnął do „butów” kolczastych. Chłopiec nie wytrzymał takiej dawki cierpienia i umarł. Jego mizerne ciało wrzucono na zakrwawionego trupa poprzedniej zabitej.
Było nas blisko pięćdziesięciu. Zdołałem dostrzec wśród skazańców oczekujących na śmierć wielu moich współwięźniów z wieży. Wielu wciąż próbowało wyrwać się z łańcuchów w aktach desperacji, kiedy widzieli przedstawienie Cesera, ale na nic to się zdało. Łańcuchy ściskały nasze ciała bardzo mocno, zostawiając w nich ślady. Niektórzy szeptali modlitwy, inni tylko patrzyli. Należałem do tej ostatniej grupy. Cóż mogło przyjść mi z wierzgania, prób zrzucenia łańcuchów? Co mogła dać mi też modlitwa? Bóg pozwolił już na tak wiele…
Kroll wyczytywał kolejnych skazańców, których następnie Jasper torturował z pomocą przeróżnych narzędzi. Skuteczność tak zwanej gruszki została zaprezentowana na wysokiej i niezwykle brzydkiej kobiecie. Kara spotkała ją za bluźnierstwo. Zabijanie poprzez madejowe łoże nie spodobało się Ceserowi tak bardzo jak inne narzędzia, więc jego zamaskowane demony wyniosły je pospiesznie poza arenę. Wyglądającą na osobę w podeszłym wieku, a zarazem mocno schorowaną kobietę wyrzucono na rosnący stos pod nogami Cesera. Żelazna dziewica zabiła dziesięć osób, mogących być siostrami bliźniaczkami jeśli chodzi o urodę.
Wszyscy teraz tak wyglądamy, zrozumiałem, zastanawiając się jednocześnie jakie narzędzie tortur przyczyni się do uśmiercenia mnie w zupełności. Teraz byłem ledwo żywy i nawet pragnąłem poczuć kilka chwil bólu, który jednak zakończyłby później wszystkie moje cierpienia.
Zostali tylko mężczyźni, a nasza ilość wciąż malała.
Kilka osób powieszono, kilku porozrywano ciała, niektórych żywcem obdarto ze skóry. Tortury były różne i zawsze przynosiły śmierć. Widzowie byli zachwyceni. Przynajmniej ci najwięksi szaleńcy, prawe ręce Cesera. Innym patrzenie sprawiało autentyczny ból, ale nie mogli tego okazywać jawnie. Jedna z kobiet zwymiotowała i dołączyła do skazańców.
A szatan stał i podziwiał widowisko. Milczał zauroczony swoim dziełem.
Nagle odwrócił się gwałtownie, a jego świta poszła za jego przykładem. Usłyszałem jego wrzask pełen oburzenia i przerażenia. Zawtórowano mu.
W tym samym momencie usłyszałem tętent kopyt, krzyki, odgłosy walki.
- Merkury – wyszeptałem, patrząc jak samotna strzała odbija się od tarczy Krolla, tarczy która zasłoniła pierś Cesera.
- Wykończcie ich wszystkich! – wrzasnął hrabia na całe gardło.
- Jak? – zapytał Jasper.
- Głupcze! Jakkolwiek! – ryknął wściekły Ceser i wtedy dostrzegł mnie wśród garstki ostatnich skazańców – Przeklinam cię! Cokolwiek uczyniłeś, postąpiłeś bardzo źle!
Z trudem przyszła mi odpowiedź, lecz w jakiś nieuzasadniony sposób głos wydobył się ze ściśniętego gardła i odbijając od popękanych, suchych warg, rozległ się po całej arenie.
- To ja cię przeklinam! Przegrałeś, synu diabła! Król znajdzie dla ciebie coś gorszego niż wszystkie te zabawki, które tutaj zaprezentowałeś – wskazałem palcem na zakrwawione narzędzia tortur.
Ceser zaśmiał się kpiąco, próbując ukryć przerażenie:
- Rodrygu, Panie Złotowa… Nie możesz rzucić na mnie klątwy. Jesteś tylko marną ludzką istotą. Za to ja… ja jestem kimś więcej – zamknął oczy i wskazał na mnie palcem, palcem, który drżał - Przeklinam cię po wieczne czasy. Póki dusza twa nie umrze na wieki, nie poznasz smaku Piekła ani Nieba. Śmierć będzie kroczyć za tobą, aż dopełni się los!
Prawdopodobnie chciał jeszcze coś powiedzieć, ale zagłuszyły go odgłosy bitwy. Arena wypełniła się ludźmi króla. Ja tymczasem zostałem schwytany przez dwóch zamaskowanych rycerzy Cesera. Poprowadzili mnie ku szubienicy. Gdy podniosłem głowę tyrana już nie było. Widownia toczyła między sobą walkę.
- Wybacz, panie – usłyszałem czyjś szept. Jasper spoglądał na mnie pustymi oczodołami.
- Nie… Ty nie musisz tego robić… - każde słowo, które wypowiadałem sprawiało mi ogromny ból – Wszystko skończone. Ceser… on przegrał… Teraz król przybył i… i obalili…
Niewidomy kat pokręcił wolno głową:
- Nic nie jest skończone. Ja też zostałem przeklęty.
Uderzył mnie jakimś przedmiotem w głowę. Ciemność wzięła mnie w swoje ramiona.


Gdy się ocknąłem czułem okropny ból głowy w miejscu gdzie Jasper mnie uderzył. Nie byłem już ani głodny, ani spragniony. Byłem czysty jak łza i wyspany. Czyżbym umarł i czyżby otworzono dla mnie bramy Nieba?
Bałem się otworzyć oczy, gdyż wspomnienia z wydarzeń na arenie i tych wcześniejszych z każdą chwilą wracały ze wszystkimi szczegółami. Szczególnie wyrazisty był obraz Cesera rzucającego na mnie klątwę…
Otworzyłem niepewnie oczy i odkryłem, że znajduję się w zamkowej komnacie. Leżałem na wznak na wygodnym sienniku, patrząc w sufit.
Usłyszałem krzątanie i odwróciłem głowę. Służąca widząc że się przebudziłem wybiegła pospiesznie z komnaty, uśmiechając się od ucha do ucha.
Idzie po Cesera, zrozumiałem. Pospiesznie usiadłem na sienniku, szukając sztyletu. Przypomniałem sobie jednak, że już dawno zabrano mi go. Drzwi otworzyły się, skrzypiąc złowrogo. Do komnaty weszła panna Laura. Na mój widok rozpromieniła się:
- Mówiłam Helence, że przeżyjesz, mój panie, a ona nie wierzyła!
- Kto to jest Helenka? – zapytałem zachrypniętym głosem.
Dziewczyna odwróciła się na pięcie i zaprosiła do środka tą samą służącą, którą widziałem zaraz po przebudzeniu.
- Pan był pół martwy. Wszędzie blizny, stłuczenia… Dawno nic pan nie jadł, nie pił…
- Nie pół martwy, lecz pół żywy – mruknęła panna Laura – Ja wierzyłam od początku, że…
- Jak się tu znalazłem?
- Kiedy ojciec zniknął od razu zabrałam cię z tego strasznego miejsca. Król rozbił w pył armię ojca, później oddał mi zamek jako spadkobierczyni. Teraz jestem hrabiną… Wraz z Helenką myliśmy i karmiliśmy cię, mój panie, każdego dnia.
- Gdzie jest Ceser? – zapytałem cicho.
Uśmiech znikł z twarzy panny Laury.
- Zniknął. Rozpłynął się w powietrzu. Ja… ja nie wiedziałam, że on jest…
- Że jest zdolny do rzezi? – zasugerowałem ze złością.
Panna Laura skinęła głową i zmarkotniała jeszcze bardziej:
- Zawsze podejrzewałam, że jest trochę szalony, ale tłumaczyłam sobie to tym, iż hrabia musi rządzić twardą ręką. Nie sądziłam jednak, że… - pokiwała głową – Nie wiedziałam, że to krew pokrywa ściany, że tak traktuje swoich wrogów. Mówił… - po jej twarzy spłynęła łza - Ale dla mnie był dobry. Zawsze dobry. To on nauczył mnie jazdy konnej, dworskich obyczajów…
W tym momencie posypały się kolejne iskry wspomnień. Zrozumiałem że wkrótce powstanie z nich płomień i będę wszystko pamiętał, części złożą się w całość, skumulują się we mnie wszystkie uczucia – gniew, rozpacz, ból – i pożar ten nie zgaśnie nim ogień mego życia nie zostanie ugaszony.
Spróbowałem wstać, ale zakręciło mi się w głowie i wróciłem do poprzedniej pozycji.
- Gdzie jest król? Gdzie Merkury?
- Pytasz o tego chłopca? Został giermkiem samego władcy. Opuścili zamek przed tygodniem i wrócili do stolicy.
- Co?! – wytrzeszczyłem na nią oczy – Jak to możliwe? Przecież zaledwie kilka dni temu… być może nawet wczoraj…
Panna Laura zarumieniła się i wbiła oczy w podłogę.
- Mój pan spał przez trzynaście dni. Tylko płytki oddech utrzymywał cię przy życiu, panie Rodrygu. Jakże trudno było podawać strawę, jakżeś nie chciał jej połknąć, gdyś przebywał w omdleniu!
- Trzynaście dni – wyszeptałem.
- Trzynaście dni – potwierdziła panna Laura.
Na tym właściwie rozmowa się urwała.
Minął kolejny tydzień i jeszcze następny. Czas spędzałem głównie w odosobnieniu, z dala od zamkowego gwaru. Przebywałem godzinami w bibliotece, zatapiając się w rękopisach. Samotnie i w milczeniu.
Przemiana która zaszła we mnie po wydarzeniach na źrenickiej ziemi była niepojęta. Wróciłem do Złotowa i szybko pozbyłem się majątku. Panna Laura pragnęła małżeństwa.
- Tylko tak mogę odpłacić się, mojemu panu, za krzywdy wyrządzone przez ojca – powtarzała za każdym razem, gdy spotykała się z odmową. Nie chciałem litości.
Później otrzymałem wiadomość od króla, który w swym miłosierdziu zapraszał mnie na dwór do stolicy. Nie odpowiedziałem na zaproszenie, gdyż towarzystwo człowieka zaczęło mi przeszkadzać, a przecież nie od dziś wiadomo, że siedziba króla aż tętni życiem.
Jak już wspomniałem przemiana moja była wielka. Pogrążyłem się w księgach i ciszy. Zacząłem prowadzić życie pustelnicze.


Wciąż słyszę kroki mych oprawców. Dudnią w głowie niczym dzwon. Cóż za upodlenie! Jakiż upadek mnie spotkał w demonicznym świecie Cesera!
Nie, nie zupełnie! Czyż zdradziłem ideały którym hołdowałem? Czyż wydałem mych towarzyszy oprawcom? Nie uczyniłem tego…
Równocześnie jednak kontrargumentem na mą obronę jest to, iż nie potrafiłem ich uratować. Niemal wszyscy polegli, niemal każdy wycierpiał swoje w piekielnych torturach…
Moje ciało, tak jak innych, zostało oszpecone na zawsze. Włosy posiwiały, na twarzy pojawiły się bruzdy. Lecz cóż znaczy zniszczenie ciała przy zdeptanym duchu?
Mój Boże, jaką przeszedłem przemianę! Można rzec śmiało, iż umarłem dla świata, dla ludzi… Istnienie? Ja już nie istniałem, nie było mnie…
Słyszę ich kroki, gdy gałęzie uderzają o dach mej pustelniczej chaty. To dzwony zwiastujące przybycie Pani Ciemności. Śmierć! Jakże jesteś bliska, a jednocześnie tak daleka…
Przeklinam cię po wieczne czasy. Póki dusza twa nie umrze na wieki, nie poznasz smaku Piekła ani Nieba. Śmierć będzie kroczyć za tobą, aż dopełni się los!
Sztylet leżący na sienniku jest tak bardzo stary… Czy mimo to przebije gardło i przyniesie mi ukojenie? Czy śmierć uwolni mnie od klątwy jaką na mnie rzucono?
Wciąż słyszę te kroki. To dzwony, dzwony! Dzwony zapowiadające koniec pewnej historii.
Ciemny duch przeszłości wbił szpony w moją duszę i nie chce jej puścić!
Chwytam sztylet i wbijam go we własną skroń. Nie czuję bólu – to nie ból, ale rozkosz, wspaniała rozkosz!
O, ludzie bez serca! O, ślepi, bezduszni bogowie! Dajcie samobójcy rozgrzeszenie, kiedy łańcuch pamięci jest dla niego zbyt ciężki i już nie potrafi go dłużej dźwigać!
Nadchodzi wieczna Ciemność, ukojenie…
Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Aleksander Sarota · dnia 17.07.2012 08:11 · Czytań: 670 · Średnia ocena: 4 · Komentarzy: 2
Komentarze
Tomasz Gryga dnia 19.10.2012 18:06 Ocena: Bardzo dobre
Bardzo fajne opowiadanie. Czytając, przeszkadzał mi jednak czas i osoba narratora. Wydaje mi się - a jest to tylko moja prywatna opinia- iż lepiej by ten tekst wyglądał, gdyby był napisany w czasie przeszłym oraz narracja nie była prowadzona w pierwszej osobie.
Przykład:
"Przyłączyłem się do Rewolucji nie dla sławy czy bogactwa, ale uczyniłem to, gdyż miałem poczucie, że mogę skierować losy świata ku lepszym drogom.
Jako że posiadałem szlacheckie korzenie byłem idealnym kandydatem na przywódcę. Stanąłem na czele grupy nieszczęśliwych ludzi, walczących o szlachetne ideały. Wolność i sprawiedliwość w prawdziwym tych słów znaczeniu, wyzwolenie się z ucisku poprzez wyplewienie chwastu niesprawiedliwości".
Zmienić na:
Przyłączył się do Rewolucji nie dla sławy czy bogactwa, ale uczynił to, gdyż miał poczucie, że mógł skierować losy świata ku lepszym drogom.
Jako, że posiadał szlacheckie korzenie, był idealnym kandydatem na przywódcę. Stanął na czele grupy nieszczęśliwych ludzi, walczących o szlachetne ideały. Wolność i sprawiedliwość w prawdziwym tych słów znaczeniu, wyzwolenia z ucisku poprzez wyplewienie chwastu niesprawiedliwości.

Ale oczywiście, każdy ma prawo do własnej opinii.
Aleksander Sarota dnia 22.10.2012 10:35
Bardzo dziękuję za opinię. Jeśli chodzi o narrację, moje opowiadania zwykle powstają w narracji 1-osobowej, ponieważ łatwiej oddać uczucia głównego bohatera, będąc "w jego skórze". Gdybym próbował stworzyć z tego powieść zapewne zmieniłbym narrację na 3-osobową (tak właśnie stało się z moim opowiadaniem "Opowieść o człowieku, który czytał gazetę", którego wątki wplotłem do powieści pisanej już nie z perspektywy głównego bohatera).
W każdym razie nie wykluczam, że być może przychylę się do Twojej opinii i przeprowadzę kolejną korektę opowiadania "Łańcuch Pamięci". Pozdrawiam serdecznie.
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty