Przez kran przepływała woda, uderzając nieustannie, niczym wodospad, o dno wanny. Mężczyzna ściągnął koszulę i powiesił starannie na haczyku. Uniósł klapę i kibel zdradził przed nim swoje brudne sekrety. Mężczyzna zaklął. Kto się ośmielił obsrać kibel w JEGO apartamencie?! Za co płacą tym cholernym sprzątaczkom?! Jeszcze gówniana woń przywoła te ohydne owady, których tak bardzo nienawidził! W pokoju zegar wyśpiewywał odę do pełnej godziny.
Dwudziesta trzecia zero zero. W hotelu rozlegają się dźwięki ciszy. Zabawne, pomyślał mężczyzna i zapalił papierosa. Powoli uspokajał się. Po chwili pełen relaks. Gdzieś w sąsiednim pomieszczeniu naklejka krzyczała o jakiś zakazach. Miał je głęboko w…
Bzyczenie. Sen czy jawa? Nieprzyjemne bzyczenie do jakiego zdolna jest tylko wielka, opasła mucha! Mężczyzna zaklął. Boże, to nie może być prawda!
Bóg jednak nie żartował, a jeśli żartował to miał kiepskie poczucie humory. Na ścianie siedziała ONA. Paskudna, czarna, szydercza mucha.
- Motyla noga! – mężczyzna po raz trzeci tego wieczoru zaklął szpetnie.
- Nawet nie podchodź, Kowalski! – syknęła mucha nieprzyjemnie.
Mężczyzna padł na kolana i rozmasował skroń, zastanawiając się czy tequila, którą podano mu o 21:07 w restauracji hotelowej nie zawierała jakiegoś dziwnego dodatku. W zasadzie smakowała jak szczochy lisa, przypomniał sobie mężczyzna.
- I co, biznesmenie? Będziesz teraz modlił się do mnie? – szydziła mucha.
Spojrzał na nią przekrwionymi oczami. Czy to możliwe by oszalał?
- Co się gapisz, Kowalski? Podobam ci się? Właśnie wyszłam z obsranego kibla, żeby ci podokuczać.
- Zaraz się wyprowadzę, do jasnej ciasnej!
Mucha rozłożyła skrzydełka, przeleciała przez łazienkę i usiadła na obnażonym ramieniu mężczyzny. Biznesmen zawył z obrzydzenia i przegonił dłonią potwora.
- Sama tego chciałaś! – ryknął i wybiegł na bosaka z łazienki.
Dwie minuty później był już na dole i wrzeszczał na recepcjonistkę. Kobieta przyjęła zażalenie z pokerową miną, udając, że nie widzi dziwnego ubioru mężczyzny, który miał na sobie tylko bokserki.
- Rozumiem. Mógłby pan jeszcze raz wszystko powtórzyć?
Mężczyzna krzyknął z oburzenia. Jego twarz przybrała kolor purpury.
- Mucha – wycharczał – w mojej łazience!
- Dobrze, ktoś się tym zajmie, panie Kowalski – mruknęła kobieta zimnym głosem.
Spojrzał w jej czarne oczy. Przypominały mu muchę. Zastanawiał się czy nie zwolnić tej przebrzydłej baby.
- Natychmiast! – pogroził palcem i odszedł.
Gdy wracał do pokoju numer 452, który zajmował, na korytarzach minął kilkanaście osób. Armageddon jaki rozpętał na dole, wyciągnął pieprzonych gapiów. Wyrzuci ich, jak słowo daje, wyrzuci ich z JEGO hotelu!
Co tu tak mokro? To była pierwsza myśl, która przeszła mu przez głowę, gdy wrócił do łazienki. No jasne! Zapomniał zakręcić wodę… Co za niedbalstwo…
23:19. Chyba nie zaśnie. Zadzwonił do recepcjonistki. Niech ktoś usunie wodę z podłogi i niech ktoś, do jasnej ciasnej, zajmie się tą muchą!
23:37. Co tak długo to trwało, motyla noga?! Pozwalnia ich wszystkich i zatrudni porządnych pracowników. Ale jutro, dziś przyjemna kąpiel bez bzyczenia muchy, a potem słodki sen…
Mucha nadal tam była. Siedziała na ścianie i spoglądała szyderczo milionem oczu! Kowalski krzyknął z wściekłości.
- Czy ja zawsze muszę robić wszystko sam?! – warknął.
- Wiesz, że gadasz do siebie – mucha ziewnęła – To chyba nie dobrze, wiesz?
- Zamknij się! – wyszeptał, dysząc ciężko. Z prędkością rewolwerowca wyciągnął broń… Kapeć w jego ręce sprawił, że oczy potwora wyglądały jak dwa kolorowe talerze. – Boisz się, co? – zachichotał jak szaleniec.
Pantofel opadał na muchę niemal z prędkością światła, ale owad był szybszy. Zerwał się do lotu, kapeć uderzył o nagą, bezbronną płytkę.
- Ożesz, ty! – wrzasnął i skoczył ku skrzydlatemu potworowi.
Mucha znów była szybsza. Każdy atak poprzedzał unik. Raz nawet zaryzykowała i usiadła na purpurowym policzku mężczyzny. Kowalski niebezpiecznie klapnął zębami. Owad odleciał.
Drzwi do łazienki otworzyły się. To była któraś ze sprzątaczek.
- Czego tu chcesz?! Czemu nie zapukałaś, maleńka?
- Panie Kowalski, przyszłam zająć się… - umilkła, widząc demoniczną twarz szefa.
- MUCHĄ?!
Nastolatka nieśmiało skinęła głową.
- Więc na co czekasz, do jasnej ciasnej?! Tam jest mucha! – krzywy palec wskazał na ścianę.
Dziewczyna wpatrywała się we wskazane miejsce z idiotycznie otwartą gębą.
- Ale… Ale, panie Kowalski…
- No, na co czekasz! Działaj, maleńka!
- Tam nic nie ma!
- NIC NIE MA?! – zawył. – Żegnasz się z pracą. Wypad stąd!
Biedna dziewczyna w milczeniu opuściła łazienkę.
- Dobra, teraz cię mam – wykrzywił twarz w dzikim grymasie.
Ruszyli na siebie równocześnie. Mucha pędziła wprost w jego gębę, on zaś uniósł dłoń z kapciem. Kowalski wyglądał niemal jak archanioł dzierżący płonący miecz, który w pewnym momencie opadł. Włożył w cios całą swoją siłę i… spudłował.
Mucha zabzyczała radośnie i usiadła mu na plecach. Mężczyzna runął na wznak, by zgnieść paskudnego owada, jednak znów przeciwnik wykazał się szybkością. Podniósł się i znów machnął pantoflem lekko trącając śmiertelnego wroga.
Owad zaszarżował wściekle, ale tym razem mężczyzna trafił perfekcyjnie. Mucha poszybowała przez całe sześć metrów łazienki i wpadła do toalety.
- Kosz za trzy punkty! – wrzasnął tryumfalnie mężczyzna i skoczył ku kiblowi, by napawać się zwycięstwem. Z satysfakcją dojrzał tonącą muchę.
- Pomóż mi, Kowalski! – zażądała.
- Skrócę twoje męki! – krzyknął, zamknął klapę i spuścił wodę.
Drzwi do łazienki znów się otworzyły.
- Wygrałem! Zabiłem ją! – pochwalił się.
Dwóch przybyłych mężczyzn było ubranych na biało, a ich twarze nie wyrażały żadnych emocji.
- Pójdzie pan z nami po dobroci? – zapytał jeden z nich wyzutym z emocji głosem.
- Ale gdzie?
- Tam, gdzie pan trochę odpocznie po zwycięstwie – odpowiedział drugi równie martwym głosem – Do piekła, rzecz jasna. Zabił pan anioła.
- Zwariowaliście?
- Do jasnej ciasnej, my nie, lecz pan. Czyli co, idziemy?
Kowalski podrapał się po głowie. Cholera, motyla noga, do jasnej ciasnej, co robić, choroba niech to weźmie… Chyba za dużo pracuje ostatnio…
Ubrani w białe kaftany mężczyźni podeszli do niego szybkim krokiem.
- Zaraz, co się dzieje? – warknął Kowalski – puśćcie mnie!
I wtedy ją zobaczył. Wielką, obleśną, czarną muchę. Pozornie przyglądała się w milczeniu ze ściany, a w rzeczywistości z pewnością szydziła z niego…
- Ej, zaraz pójdziemy – zaproponował spokojnym głosem – Widzicie, ona wciąż żyje! Muszę ją zabić!
Dwóch mężczyzn puściło słowa Kowalskiego mimo uszu.
- Stefek, chyba wygrałem zakład. Mówiłem ci, że facet zwariował.
- Cholera, nie mam teraz stówki przy sobie. Może być w ratach?
- Skończcie pieprzyć i puśćcie mnie. Muszę ukatrupić pieprzonego owada! Nienawidzę much! Muszę ją zabić!
- Dlaczego? – zainteresował się jeden z upiornych mężczyzn odzianych w biel.
- Bo… bo… - wyraźnie brakowało mu słów – Bo ich nie lubię!
- Stefek, nie wypuszczą go szybko.
- Racja. To będzie pierwszy pacjent tego rodzaju w naszym wariatów szpitalu – podsumował poetycko Stefek.

Nim wszedł do ciężarówki zaparkowanej nieco krzywo na hotelowym parkingu, wszyscy widzieli jak niemal nagi człowiek w średnim wieku kroczy na ugiętych nogach przez korytarz, wyciągając ręce niczym skrzydła. Każdy słyszał jak wykrzykuje coś o wstrętnych muchach. Niektórzy w tym nagusie rozpoznali swojego szefa.