To jeden z najlepszych wierszy, jakie od dłuższego czasu czytałam, Stef.
Zarówno pod względem formy, jak i treści.

Połączone 9-zgłoskowce, przełamane 15-zgłoskowcem stworzyły niepokojący rytm narracji, podkreślając dramaturgię tych pozornie sielankowych zwrotek, prowadzących w konsekwencji do bardzo wymownego epilogu.
Nie można było tego lepiej napisać.
Nasunął mi się obraz końcowej sceny filmu o doktorze Korczaku, gdy z wagonów kolejowych schodzi wraz z dziećmi na bujną, zieloną łąkę i powoli znika w oddali...

Ale przy okazji mam sugestie:
- w całość nas nic już nie ułoży, - przemyśl taką konstrukcję:
- w całość już nic nas nie ułoży,
Poniżej masz powtórzenie "na nas", więc zastanawiam się, czy tego wersu nie byłoby warto złożyć tak:
- ani Pandoktor, ani cisza, w całość już tego nic nie złoży,

- suniemy gasnąc, my. - sugeruję:
- suniemy, gasnąc – my.

- i rozglądamy się z przejęciem pod nogi, w dół i w głąb. - sugeruję:
- i rozglądamy się z przejęciem – pod nogi, w dół i w głąb.

Masz:
- tak odświętni (jak)/tak odświętni (jedynym)/tacy syci - proponowałabym zmienić dwa ostatnie, czyli:
- tak odświętni, jak tylko można...
- idziemy jeszcze, wciąż odświętni, jedynym dopuszczalnym końcem
- jutro będziemy znowu syci kolorów, chleba i wyspania,

A co do "Panadoktora", to można go dać kursywą - Pandoktor.
Wtedy nie będzie wątpliwości, że to celowe.

Moje uznanie.

No i masz, nie zdążyłem z poprawkami przed publikacją.
Zachary - Pandoktor, to autentyczne pseudo Korczaka. Pisane razem, lub osobno, jak wypadło.
Milu, nie zdążyłem przed Tobą, dlatego musiałaś się tak napracować. Uwzględniłem większość Twoich sugestii. Pandoktor jednak zostanie pisany tą samą czcionką. Wystarczająco wyróżnia go wielka litera.
Wielkie dzięki za czytanie i pomoc.
Wasinko, witaj. Dzięki za ciepłe przyjęcie.

Witaj Jula. Wiersz miałem w środku prawie pół roku, bałem się jednak, że nie podołam tematowi. Obraz tej potworności, która miała miejsce tak niedawno, wraca do mnie raz na czas. Po lekturze wspomnień Edelmana, biografii Korczaka, w filmach dokumentalnych o tamtym okresie. Od tego nie wolno uciekać, bo skażemy się na powtórkę. Pozdr, Jula.

tytuł brzmi trochę jak apel, oczywiście nic nie mam przeciw, elektryzuje, przyciąga

sam nie rymuję i trudno mi służyć radą, by cokolwiek poprawić, ale rzucają mi się w oczy wzmocnienia przekazu:
tak odświętni
tacy syci
tej ciepłej
to się wreszcie

wiem, jest to pewną ironią do sytuacji, w innych miejscach wiersz obywa się bez tego doskonale;
jak zaznaczyłem, rymy, a zwłaszcza w takim wydaniu jak u Ciebie, to dla mnie za wysoka poprzeczka, jednak dzielę się moim spostrzeżeniem i potraktuj je jak na marginesie

pozdrawiam i gratuluję jednocześnie

Co czuje dziecko idące na plac śmierci? Czy jest świadome istniejącego zagrożenia?

idziemy jeszcze tak odświętni jedynym dopuszczalnym końcem,
ze smakiem w duszy słodko-słonym. suniemy, gasnąc - my.

Czy może z dziecięcą ufnością podąża za Panemdoktorem do krainy wiecznej szczęśliwości?

a tam jest zieleń, powiadają, na której można się położyć,
by robić rzeczy niepojęte, nieznane, bo i skąd?

Bardzo dobre pisanie Stefanowiczu, ale to już wiesz.

Pozdrawiam.

Bezinteresowna przyjemność z czytania. Bardzo lubię takie wiersze.

Masochistą.
Ale widocznie jestem, skoro mam ochotę czytać go wielokrotnie.

Piękno nie musi być śliczne i pogodne. Może, a nawet powinno, czasem wstrząsać, zapadać w serce albo ostrzegać. Prawda bywa okrutna, ale odwracanie się od niej jest asekuranctwem.
Jak Stefanowicz napisał - "Od tego nie wolno uciekać, bo skażemy się na powtórkę".
Nie mówiąc o tym, że tym dzieciom należy się pamięć. Na zawsze.

A na marginesie - jest to świetny przykład warsztatu poetyckiego.

Stefanowicz, czytałam zaraz po dodaniu, choć rzadko goszczę w Poezji, ale ruch tu taki się zrobił... I nie bez powodu. Wstrząsnęło mną i to mocno, musze przyznać.
Gratuluję!

zajacanko, zaglądaj częściej. Może się nawrócisz na poezję?
Agniecha, Bardzo Ci dziękuję za to że pamiętasz. A z tomikiem, to mnie zaskoczyłaś. Rzeczywiście zbiorek jest już gotowy i wygląda ślicznie. Z obwieszczeniem wszem, wobec, oraz promocją czekam aż pojawi się jego nieco tańsza, druga wersja (pierwsza jest na wypasie) Będziesz zatem, poza najbliższą rodziną, jedną z pierwszych posiadaczek tomiku, co cieszy mnie niezmiernie. Pozdrawiam ciepło. Paweł.

Przecież Ty jesteś jak rodzina!