Po­wiem Ci... Zmar­no­waliśmy świt, a te­go nie wy­baczy nam żad­ne niebo.
~Jim Mor­ri­son

Cisza. Wszędzie prze­rażająca cisza. I mrok. Niep­rze­nik­niony mrok. Nie słychać żad­nych kroków, ale człowiek leżący w kącie sa­li wie, że się zbliżam. Choć nie ma pojęcia, kim jes­tem…

Prę przed siebie w całko­witej ciem­ności. Omi­jam szpi­tal­ne łóżka i śpiących spo­koj­nie cho­rych. Zmie­rzam w kierun­ku te­go jed­ne­go, które­go czas już nad­szedł. Do mych uszu do­ciera przys­pie­szo­ny, nierówny od­dech. Cier­pienie umierające­go da­je o so­bie znać ze zdwo­joną siłą.
- Nie mar­tw się - mówię. - To już wkrótce się skończy.
Usłyszał mnie, bo zaczął ner­wo­wo przew­ra­cać się na bo­ki i roz­glądać się dookoła, jak­by miał nadzieję, że uda mu się prze­niknąć wzro­kiem noc…
A ja… jes­tem co­raz bliżej.
- Bied­na, udręczo­na duszo. Doz­nasz wie­czne­go szczęścia w ra­ju - po­cie­szam.
On da­lej strze­la ocza­mi we wszys­tkich kierun­kach, szu­kając ra­tun­ku. Hm… może ma um­rzeć ze strachu…? Spot­kałam już wiele po­dob­nych przy­padków, jed­nak żaden nie był na ty­le ciężki. Strach, niepokój i całe mnóstwo obaw… Ludzie to głup­cy. Nie zdają so­bie spra­wy, że po tam­tej stro­nie też jest życie. Życie bez bólu i cier­pienia. Jeśli się na to zasłuży, oczy­wiście.
Stoję już przy łóżku umierające­go pac­jenta. In­styn­ktow­nie pop­ra­wiam kap­tur na głowie. Cóż, ja też muszę dbać o wygląd.
Wyczuł moją obec­ność.
- Kim jes­teś? - py­ta drżącym, pełnym emoc­ji głosem. Dziw­ne, że jeszcze może mówić.
- Ja? Twoim wy­bawieniem. Nie masz po­wodu, by się mnie bać - od­po­wiadam naj­spo­koj­niej jak tyl­ko pot­ra­fię. Żal mi go. Jest jeszcze ta­ki młody. Z pew­nością ma rodzinę, dzieci. A ja muszę im go odeb­rać. Dop­rawdy, są ta­kie chwi­le, kiedy szczerze niena­widzę tej ro­boty…
Ale, trud­no. Nie można wyb­rać swo­jego przez­nacze­nia. Zwłaszcza JA nie mogłam go wyb­rać. I tak od początku is­tnienia świata za­bieram dusze ko­nających ludzi ze sobą. Zaw­sze spra­wia mi to przyk­rość…
Znów zwra­cam głowę w kierun­ku mężczyz­ny podłączo­nego do kroplówki.
- Nic nie ro­zumiem… - szep­cze os­tatkiem sił.
- Ulżę twym cier­pieniom - pro­ponuję. Wy­ciągam rękę, by os­ta­tecznie to wszys­tko za­kończyć. Przez chwilę przyglądam się dłoni. Eh, niem­ra­wa, przej­rzys­ta poświata. Wska­zuję pla­cem na ciało pac­jenta. Nag­le wstrząsają nim kon­wulsyj­ne drgaw­ki. Uch, nie cier­pię te­go mo­men­tu. Dlacze­go nie zos­tałam poz­ba­wiona uczuć? Wte­dy wszys­tko byłoby o wiele pros­tsze. A tak… cier­pię ra­zem z umierający­mi. To nies­pra­wied­li­we…

Człowiek nierucho­mieje, a z ust ulat­nia mu się biaława pa­ra. Dusza…
Zwra­cam się do niej.
- Czy już wiesz, kim jes­tem?