I zaczęłam śnić.
O mroku i światłości, pożądaniu i niechęci.
O chwilach.

Noc w noc budziłam się z krzykiem i odrętwiałymi palcami. Szukałam po omacku jakiegoś elementu, dającego mi wsparcie, ale nie było już ani jego ramienia, ni ciepła i oddechu. Bałam się tej pustki.

Koniuszkami palców przesuwałam po prześcieradle, wierząc w coś w co głupio było wierzyć.

On odszedł już rok temu, a ja mam wrażenie jakby ciągle gdzieś tu był. Słyszę jego głos i kroki. Widzę jego uśmiechy, kiedy zrobię coś głupiego. I ciągle o nim śnię, tak jakby chciał mi coś przekazać. Chwilami zapominam, wracam do domu i wołam go od drzwi by opowiedzieć mu niezwykle ciekawą historię z mojego dnia. Szukam go w każdym pokoju, dopóki nie dotrze do mnie ta straszna prawda, wtedy szybko się ubieram i wychodzę. Jadę go odwiedzić, opowiedzieć o wszystkim – o moim bólu i smutku, o zatroskaniu – sprzątnąć i zapalić znicz. Zwyczajnie chce być blisko niego.

To nieprawda, że każda prawdziwa miłość trwa wieczność. Wszystko ma swój początek i koniec. Nasz koniec był czymś niewyobrażalnym. Odszedł ode mnie w jednej sekundzie. Czołowe zderzenie dwóch samochodów, trzy trupy na miejscu zdarzenia. Kierowca z naprzeciwka wyprzedzał, niestety przy takiej prędkości nie zdążył. Zabił siebie, swoją żonę i mojego męża. Śmierć mi go odebrała, nigdy jej tego nie wybaczę.

Ktoś by powiedział, że powinnam zapomnieć, zacząć żyć swoim życiem – prędzej czy później. Ja nie chcę. Pragnę zatracić się w tym niewyobrażalnym bólu i nigdy z niego nie wyjść. Bo po co mam być szczęśliwa, skoro jego już nigdy nie będzie. Pytam jak, skoro nie zobaczę jego uśmiechu? Jedynym wyjściem z tej sytuacji jest rozpacz. Szczera i wielka, niekończąca się. Wtedy on będzie wiedział jak wiele dla mnie znaczył. To on był moim prywatnym niebem na ziemi. Nie potrzebowałam majątku, ani przyjaciół. Nie ważne były wszystkie imprezy, nauka czy praca – był tylko on – prawdziwie i niezaprzeczalnie, w każdej sekundzie mojego życia, to on liczył się najbardziej.
Moja jedyna miłość. Prawdziwa połowa mojej duszy, dzięki której odnalazłam siebie, zrozumiałam kim chce być i dlaczego. Dzięki niemu uspokoiłam się. Stanęłam w miejscu, zamiast pozwolić targać się głupimi emocjami, wystawionymi na próbę przez konsumpcyjne społeczeństwo. Odetchnęłam.

Ta cała sytuacja przyprawia mnie o ból głowy, a może jestem już zmęczona. Z dnia na dzień wykonywanie codziennych czynności przychodzi mi coraz trudniej. Jestem tak bardzo wyczerpana, niewyspana, zmieszana, zrozpaczona i wypruta z jakichkolwiek uczuć. Dni stały się krótsze. Coraz rzadziej gdziekolwiek wychodzę. Miesiąc temu przestałam chodzić do pracy, od dwóch tygodni nie wychodzę nawet na cmentarz. Już nic nie ma znaczenia, tak jakbym przestawała istnieć – jedynie wegetując. Nawet telefon nie dzwoni, od kiedy przestałam go odbierać. Od trzech dni nic nie jadłam, ale nie głodzę się, zwyczajnie nie mam apetytu.

Powoli mój stan pogarsza się. Gdybym tylko wiedziała jak to nazwać, szaleństwem, brakiem rozsądku, depresją. Jak można pokochać tak mocno, nie zdając sobie sprawy jak boli strata samej miłości.

Krzysiu…

Co zrobić kiedy brakuje tchu i zahamowań? Kiedy każda następna myśl jest tą kolejną, zabijającą odpowiedzialność. Nie potrafię już normalnie funkcjonować, mogłabym zrezygnować z tlenu, gdybym tylko mogła go jeszcze raz przytulić. Kocham go – duszą, ciałem. Pragnę smakować i dotykać, ale mi go odebrano.


Jak zwykle zerwałam się z łóżka. Trwa to już od miesięcy. Nie istotne czy dobry, czy zły, sen o nim i cała drżę.. Tym razem należał do tych, o których wolałoby się nie pamiętać po przebudzeniu - od razu wyskoczyłam z pościel. Nie mogłam patrzeć na łóżko, tak jakby zrobiło mi wielką krzywdę.
Kiedy śni Ci się, że Twój ukochany mężczyzna, zdradzał Cię w waszym wspólnym łożu, trudno oddalić od siebie te silne, upokarzające emocje, o których przypomina Ci ten niewdzięczny mebel.
Znowu nic nie zrozumiałam, on nigdy mnie nie zdradził, nie przeszło mu to przez myśl. Był we mnie zapatrzony tak samo jak ja w niego. A jednak ten sen wprowadzał pewien niepokój.

Jeszcze nigdy nie byłam o niego tak zazdrosna. W ogóle nie bywałam. Byłam tak pewna jego uczuć, że lałam na dobre rady moich koleżanek i nigdy nie próbowałam go sprawdzać, bądź trzymać na krótkiej smyczy.

Najgorsze, że ja tam stałam. Stałam w drzwiach pokoju i patrzyłam na to wszystko, a on mnie widział i na pokaz ujeżdżał ją jeszcze intensywniej – tak by mi udowodnić, jakim jest wspaniałym ogierem.

Nikomu nie życzę, bo było to tak samo realne i pełne rozgoryczenia, jak gdyby było prawdziwe. Patrzył na mnie pełnym satysfakcji wzrokiem i szeroko się uśmiechał, jak to zwykł robić gdy coś mu wychodziło. A ja nie mogłam się nawet poruszyć o centymetr. Przywiązana magiczną siłą do miejsca w którym stałam, byłam zmuszona obejrzeć cały ten spektakl – boże, jak ja za nim tęsknie…

Znałam jej twarz, a raczej wiedziałam do kogo należy. Zdradzał mnie ze Śmiercią, to dla niej mnie zostawił. Chciałam by pozostał czysty niczym świeży, zimowy śnieg, ona splamiła go swoimi brudnymi łapami. Przerażały mnie jej kościste policzki, zapadnięte ciemne oczy, a jednak miała w sobie coś z dystyngowanej damy, nawet kiedy zachowywała się jak dziwka.

Dlaczego to nie ja byłam na jej miejscu? Czemu nie kochał się ze mną – przecież tak bardzo potrzebuję jego dotyku. Nie bolał mnie fakt, że był z inną, ale to że ona otrzymywała moją miłość. W końcu on był cały tylko mój, a ja jego – ona może znaleźć sobie kogoś innego – mi pozostały tylko te wyrywkowe sny, więc lepiej niech mi ich nie odbiera.

Po śnie witam odwieczny ból tęsknoty, który ponownie się do mnie uśmiecha. Tęsknię za jego ciepłym uśmiechem, za zagubionym wzrokiem, za tym że tak bardzo mnie cenił.

Kolejny dzień przeleżałam w łóżku, nie będąc w stanie wstać, zjeść, coś wypić. Jedyne co mi zostało to zrobić coś z tą sytuacją. Co ja mogę, przecież nie można zabić Śmierci. Można?

Cały wieczór zastanawiałam się jak zmienić bieg historii, jak się zemścić na tej suce. Miałam wiele pomysłów, chciałam ją zwabić do siebie i zranić. Przywołanie jej do siebie nie byłoby takie trudne, wystarczy być na pograniczu życia i śmierci, podciąć sobie żyły bądź łyknąć duża dawkę tabletek – na pewno przyjdzie. Problem jest z tym jak się jej pozbyć na zawsze. Byłabym taka szczęśliwa. Pomściła bym męża. Czy Śmierć może krwawić? Czy jest nieśmiertelna? Jak umiejętnie zadać ten ostatni decydujący cios?

Zmęczyłam się myśleniem, nie wiadomo kiedy nadeszła noc. Znużona, ale pogodnie nastawiona, przytuliłam się do poduszki i zasnęłam.



Przyśniła mi się. Stała nad rzeką w białej, długiej sukni. Odwróciła się gdy usłyszała mój oddech. W dłoni trzymała piękną, czysto srebrną kosę, w rękojeści wykończoną czerwonymi rubinami. Jej ciemne, brązowe włosy rozwiewał wiatr. Nie było go przy niej. Czekała na mnie, chciała porozmawiać w cztery oczy.

- Nie chciałam ci go odbierać, ale zakochałam się, jak zakochuję się w każdym młodym mężczyźnie, na którego przychodzi czas. Ich ciała są bardzo atrakcyjne dla kilkuset letniej kobiety. – To mówiąc lekko wzruszyła ramionami. Wzrokiem szukała mojego zrozumienia.

- To cię nie usprawiedliwia. Jesteś paskudna i wykorzystujesz swoją profesję dla własnego dobra. Zabrałaś go celowo, bo ci się spodobał. Nawet nie obchodziło cię to że był szczęśliwy…

- Nie był. - Przerwała mi.

- Nie kłam. – Uniosłam się. Miałam ochotę zamordować ją tu i teraz.

- Mówię prawdę. On chciał od ciebie odejść. Męczyła go twoja miłość.

Wiedziałam, że nie dowiem się od niej prawdy. Chciała mnie powstrzymać, zatrzymać go dla siebie, a tak nie będzie. Jeżeli nie ja, to nie będzie go miała inna. Nie ona.

Postanowiłam zmienić temat tej rozmowy. Chciałam ją wybadać. Dowiedzieć się czegoś więcej o jej pracy i jej słabościach.

- Możesz mieć rację. – Powiedziałam bacznie ją obserwując. – Mógł się wystraszyć tej wielkiej miłości, zawsze był lekkoduchem szukającym przygody.

- Jednak poszłaś po rozum do głowy.

- No cóż, tak łatwiej wytłumaczyć czemu przespał się z tobą, bo nie z miłości czy dla twojej urody. – Lekko się skrzywiła. – Ale za wiele przez niego się nacierpiałam, czy możemy porozmawiać o czymś innym? Chciałabym o coś spytać.

- Jeżeli tylko będę mogła, to odpowiem na twoje pytania.

- Kiedy umrę?

- Tego nie mogę ci powiedzieć.

- Hmm… a ty możesz umrzeć?

- Nie od ręki śmiertelnika, ale tak.

- A byłaś kiedyś blisko śmierci? – Zżerała mnie szczera ciekawość.

- Cały czas jestem, w końcu to ja zabijam. – Uśmiechnęła się z wyższością.
- Pytałam czy sama kiedyś myślałaś, że umrzesz?

- Trudno stwierdzić, raczej nie było takiej sytuacji, chociaż mam jedną ciekawą anegdotkę jeżeli chciałabyś ją usłyszeć.

- Oczywiście, że chcę. – Przytaknęłam ochoczo.

- Byłam kiedyś zabrać pewnego faceta. Einstein się nazywał. Miałam z nim nie lada kłopot bo nie chciał ze mną iść. Stwierdził, że nie uwiedzie go byle jaka śmierć, za dużo jest jeszcze na świecie do zbadania. Był ciekaw życia jak nikt inny i trzymał się go kurczowo bardziej od kogokolwiek kogo zabierałam na drugą stronę.

- To ten naukowiec?

- Tak ten sam. Nie chciał po dobroci, to postanowiłam zabrać go siłą.
Wyciągnęłam w jego stronę moją kosę, grożąc mu, ale on niespodziewanie wyrwał mi ją z ręki. Nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z taką sytuacją. Zamachnął się i mnie trafił, szybko odzyskałam kontrolę nad moją bronią, jednak nie zdawałam sobie sprawy, że może mnie zranić, za to on nie pomyślał o tym, że uśmiercenie mnie to pozostawienie przy życiu wszystkich tych, którzy chcą śmierci, a nawet już o nią błagają.

- Co przez to rozumiesz? Nie umierali by?

– Zapytałam.

- Nie ma nikogo w moim zastępstwie, dlatego nie można mnie zabić. A świat bez śmierci stał by się przeludniony. Brak śmierci nie oznaczałby końca starzenia się, czy braku bólu. Co gorsza brak śmierci dla niektórych, oznaczałby wieczne życie w męczarniach. – Tłumaczyła. Była przy tym bardzo poważna.

- Bardzo pesymistyczna wiedza. Nigdy nie widziałam tego w ten sposób.

- Dlatego dobrze, że go powstrzymałam. Nie byłoby mnie tutaj gdyby wiedział, że może mi coś faktycznie zrobić. Poza tym…

Obudziłam się. Nie wiem co chciała mi jeszcze powiedzieć, ale dowiedziałam się że nie tylko ja pragnęłam jej śmierci. Warto próbować, jest to jakaś szansa, chociaż mogła mnie podpuszczać.

Nie spytałam ją o ranę, jak się goiła i czy była czymś poważnym. Zagadała mnie brakiem śmierci na świecie i straciłam kontrolę nad tą rozmową. Co nie zmienia faktu, że muszę spróbować dla niego. Nawet jeżeli się nie uda, to spotkamy się po drugiej stronie.

Dla niego warto. W jego silnych ramionach czułam się bezpiecznie. Dostarczał mi ostatniego elementu mnie samej. Wypełniał pustkę, która mi długo doskwierała. Był częścią mnie. To więcej niż miłość, to więcej niż przynależność.

Nie było go w śnie. Pierwszy raz od ponad roku przyśniło mi się coś innego. To chyba przez tę determinację. Tak bardzo chciałam porozmawiać ze Śmiercią, że pozwolił mi na to. Wiedział że jej nie uwierzę, wiedział też że robię to dla nas.

Jak ja go kocham za to że jest tak domyślny. Z każdym dniem coraz bardziej. Rozumie wszystko co chcę mu przekazać, a przy tym jest taki romantyczny.

- Już niedługo kochanie. – mówiąc to wstałam z łóżka.

Wróciła do mnie motywacja. Poszłam do łazienki. Spięłam włosy w kucyka. Przemyłam twarz zimną wodą i spojrzałam w lustro. Moje oczy były zapadnięte tak jak i brzuch - zmizerniałam – głodówka mnie wykończyła. Czułam się zmęczona, ale byłam zdecydowana na to co musiałam zrobić. W półce leżały żyletki, sięgnęłam po nie.

Do wanny napuściłam dużo zimnej wody, tak by zatamowała krwawienie. Rozebrałam się i powoli weszłam. Na skórze pojawiła się gęsia skórka, zrobiło mi się strasznie zimno, ale nie zamierzałam się wycofywać.

- Skupić się na kosie. Zabrać i wykorzystać. Zapamiętać by stać wystarczająco blisko. – Musiałam powiedzieć to na głos by przypomnieć sobie cel tego wszystkiego. – Robię to dla ciebie Krzysiu. Dla miękkich ust i zadziornych oczu. Dla ciepłego dotyku i silnych uścisków. Dla twojego umysłu pełnego wspaniałych pomysłów. Obyś naprawdę mnie kochał.

Złapałam żyletkę i pociągnęłam jednym ruchem po skórze. Zrobiłam pierwsze nacięcie. Krew wypłynęła silnym strumieniem. To jednak za mało by Śmierć po mnie przyszła. Raz po raz kroiłam skórę ręki równolegle do pierwszego nacięcia. Tworzyły się coraz głębsze rany. Opuściły mnie siły, powoli świat stawał się bardzo niewyraźny.

Traciłam możliwość widzenia. Szybko złapałam żyletkę w drugą dłoń i pocięłam drugie przedramię. Żyletka wypadła na podłogę, a ja zanurzyłam się w czerwień lodowatej wody.

Teraz mogłam czekać. Wiedziałam że przyjdzie, wiedziałam też że będę mieć trochę czasu, woda spowolniła wypływ krwawienie.

- Co ty robisz? Myślałam, że się dogadałyśmy. – Usłyszałam jej głos, stała nad wanną. - Muszę cię rozczarować, ty dzisiaj nie umierasz, to nie ten dzień
Otworzyłam oczy. Ledwo ją widziałam, jednak jej kosa była dla mnie bardzo wyraźna, odbijała od siebie zapalone w łazience światło.

- Ktoś jednak musi dzisiaj umrzeć.

- Nie ty. Możesz mi wierzyć. – Mówiła to całkiem poważnie, była zatroskana. – Czy to dlatego, że powiedziałam ci że chciał odejść? Przecież nie warto. Jeszcze kogoś poznasz.

- Masz rację. – Powoli podniosłam się z wanny.

- Ostrożnie, lepiej zostań w zimnej wodzie, nie chcemy byś straciła zbyt dużo krwi.

- Widzisz, on był moim życiem, bez niego nie ma i mnie, dlatego pragnę umrzeć. – Stanęłam przed nią twarzą w twarz, kosa była na wyciągnięcie ręki. Musiałam jeszcze chwilę wytrzymać.

- Nie możesz. To nie twój czas. Masz jeszcze coś do zrobienia, twój los jeszcze się nie wypełnił. – Starała się mnie przekonać.

- To może muszę poleżeć w łóżku jeszcze z pół roku a wtedy będę gotowa? – Mówiąc to wyrwałam jej kosę z dłoni i odbiegłam o kilka kroków.

- Zostaw to. – Krzyknęła na mnie przeraźliwie głośno, jej głos stał się przeszywający.

- Nie chcesz tego zrobić, to ja to zrobię sama. Mówisz że chciałaś tego nieszczęśliwca zabrać siłą i wyciągnęłaś w jego kierunku kosę, to znaczy że nią zabijasz. Jeżeli ty możesz to ja też.
Dziękuję za pomoc.

Ostrze przyłożyłam do swojego gardła. W momencie stanęła obok mnie, ratując mnie od śmierci. Odwróciłam kosę w jej stronę i zamachnęłam się tak mocno na ile pozwoliły mi resztki sił. Trafiłam w głowę, przebijając ją na wylot. To nie było takie trudne.

- Coś ty zrobiła? – Opadła na posadzkę.

- To czego ty się nie spodziewałaś. Wymierzyłam karę za zdradę. Za odebranie mi męża, mojego Krzysia. – Rozpłakałam się.

Nie wyglądała na stworzenie któremu zostało dużo czasu, ręce odmawiały jej posłuszeństwa, oczy wywracały się na drugą stronę.

- On cię kocha, skłamałam by ułatwić ci powrót do życia. On na ciebie czeka, dręczy cię w snach, bo za tobą tęskni. Powiedział, że podetniesz sobie żyły i wtedy będziecie razem. Musiałam cię powstrzymać. On miał być mój. – Na jej konającej twarzy pojawił się lekki uśmieszek. - Teraz nie będziecie już razem. – Wykrztusiła ostatnim tchem.

Rozpadła się na miliony małych kawałeczków, mieniących się tęczowymi kolorami. Powoli ich blask przygasał, zostawiając po sobie popiół i niemiły zapach. Jedyne co po niej zostało to jej srebrna kosa.

Śmierć umarła, a ja krwawiłam na podłogę. Symptomy nie ustąpiły, byłam słaba i wy-czerpana. Zdałam sobie sprawę z tego, że nie umrę.

Boże co ja zrobiłam, to nie jej śmierci potrzebowałam, ale swojej. Muszę być blisko Krzysia. Zawiodłam go. Co ja teraz zrobię? Jestem uwięziona w życiu, w którym nie ma niczego co by mnie przy nim trzymało. Będę patrzeć na cierpienie i cierpieć w życiu wiecznym, będąc daleko od niego.

Chcę umrzeć…