Brzdęk.
Znowu rozlałam kawę. Ciemna ciecz wsiąknęła w stertę kartek, spoczywających spokojnie na moim sfatygowanym biurku, które miało wątpliwe szczęście znajdować się w równie sfatygowanym gabinecie o ścianach pokrytych pleśnią i zdobionych najróżniejszym gatunkami pająków.
Postawiłam porcelanową filiżankę powrotem. Wytrzymaj, kobieto, już dziś przechodzisz na emeryturę - pomyślałam i westchnęłam przeciągle. Z pewnością nie wyglądałam na emerytkę.
Jeszcze raz obdarzyłam spojrzeniem poplamione kartki. Trzeba będzie zrobić z tym porządek. Ale to już nie moja sprawa.
- Devon! – Krzyk, który z siebie wydobyłam rozległ się w martwej przestrzeni, na dobrą sprawę nieistniejącego, miejsca pracy.
Chwilę później stare, dębowe drzwi zaskrzypiały i do środka wtoczyła się galaretowata masa, przypominająca nieco podstarzałego urzędnika, otoczonego teraz białawą poświatą. Devon był duchem. Właściwie młodszym ode mnie o dobrych kilka wieków, ale ja zajęłam to stanowisko mając zaledwie dwadzieścia sześć lat, a on swoje już po pięćdziesiątce. Zresztą nieważne. Jako asystent sprawdzał się doskonale.
- Wzywałaś, Eleni? – spytał swoim chrapliwym głosem.
Skinęłam głową.
- Tak. Zrób z tym porządek. – Wskazałam bladą ręką stos dokumentów.
- Co to jest?
- Stare akty zgonów. Możesz je wyrzucić. – Wzruszyłam ramionami i wprawnym ruchem przeczesałam burzę kruczoczarnych włosów, które znajdowały się na mojej głowie od niepamiętnych czasów. Za życia były brązowe. Ani jednej srebrnej nitki. Ani jednej dodatkowej zmarszczki na twarzy. Nic, zupełnie.
Devon skinął głową.
- Chcesz następną kawę?
- E, nie. I tak wiesz, że piłam ją tylko z przyzwyczajenia. – To była prawda. Od momentu mojej śmierci przestałam cokolwiek czuć. Nawet smak mocnej kawy, takiej, jaką kiedyś, dawno temu lubiłam. Ech, nic. Szkoda czasu na rozmyślania. Niebo na mnie czeka.
Devon nadal tkwił w miejscu, czekając na kolejne instrukcje.
- O której umiera „szczęśliwiec”? – spytałam, nie potrafiąc ukryć goryczy w głosie. Żal mi było tego człowieka. Funkcja, którą pełniłam wymagała stalowych nerwów. Może właśnie dlatego zostałam wybrana. Przypomniałam sobie moje pierwsze dni w pracy. Tę zagubioną dziewczynę, której przy każdej zabieranej duszy zbierało się na płacz. Ale łez już nie było. Odeszły razem ze smakiem kawy.
- To kobieta. Nazywa się Katherine McCan, jest policjantką. Zastąpi cię dokładnie za godzinę – odparł chłodno duch.
- Skąd jest?
- Ameryka, Nowy York.
- Jacyś krewni?
- Żadnych.
- To dobrze, nada się. – Uśmiechnęłam się do asystenta. Hm, chyba będę za nim tęskniła. – Ile ma lat i jak zginie?
- Trzydzieści, w wypadku samochodowym. – Przyzwyczaiłam się już do rozmów o ludziach, mających umrzeć. Robiłam to od niepamiętnych czasów. Kiedyś i o mnie musieli tak mówić. Ale ja nie chciałam o tym myśleć.
- Wychodzę, a ty posprzątaj ten bałagan. Za godzinę masz być gotowy.
Uniosłam długą ciemną szatę i, nie chcąc otwierać skrzypiących drzwi, przeniknęłam przez ścianę.
Jeszcze tylko godzinka i będę całkowicie wolna. Przecież zasłużyłam na odpoczynek.

Lady Eleni, szesnasta Pani Śmierć.
Ostatnia godzina przed odejściem.