Plastycznie i magicznie...
Obrazowo, bo łatwo ujrzeć postać tej dziewczyny.

Jedyna uwaga - ta nowomowa z tymi nawiasami - to denerwuje.

Ogólnie bardzo poetycko.

Terminy muzyczne użyte w wierszu, w zamyśle autorskim, miały pokazać zmagania peelki z chorobą krtani. Jak każda choroba, tak i ta, zostawia ślad w psychice, trudno zestroić, kiedy niepokorny
akord opada kwintą do kadencji. unaoczniający się wahaniami nastroju: od początkowego niedowierzania, uświadomienia sobie skali problemu, po skrajną depresję. Człowiek, któremu choroba ukradła jeden z najcenniejszych skarbów – głos – pozostawiając jedynie echo rozbrzmiewające w pustce, powinien walczyć, próbować nauczyć się, jak można mówić bez używania strun głosowych. To żmudna praca, miesiące rehabilitacji, z wieloma niewiadomymi, ale dająca cień nadziei na poprawę. Ważne, żeby - tenuto, tenuto, a tempo - wytrzymać, przetrzymać, by móc wrócić, chociaż w części, do stanu sprzed choroby, uzyskując – konsonans- harmonię z wnętrzem.

Trzcino, nad myślnikami (ew. usunięciem ich) jeszcze pomyślę.

Trzcino, mike17, Bereniko, dziękuję pięknie za wyrażone opinie.

Pozdrawiam serdecznie.

A przyczepiaj się, Milu, przyczepiaj, to wierszowi może wyjść tylko na zdrowie. Biorę się za poprawki.
Nijak - głupio, w żaden sposób, niezręcznie - zastanowię się nad synonimem.

Pozdrawiam dobranocnie.

Miladoro, dobry duszku, dziękuję

Mnie przyszła na myśl dziewczyna, która ma na szyi bliznę po operacji tarczycy, próbuje ją zasłonić szalami, ale wciąż czuje dyskomfort, że nie może ubrać sukienki z dekoltem, bez apaszki. Choroba zawsze ma jakiś negatywny wpływ na człowieka. Podoba mi się ten wiersz